Geen trail maar wel pittig: Marathon van Gent

Over hoe een stadsmarathon een natuurloop blijkt te zijn, maar je door betere voeding toch het PR fors kunt verbeteren. Tegelijkertijd testte ik de Nutripleister: werkt die nou echt zoals geadverteerd?

Tijdens de marathon van Rotterdam is heel duidelijk gebleken hoeveel lekkerder ik kan lopen als iemand me de eerste kilometers in toom kan houden. Dat deed Ramona (Den Toom, pun intended) heel goed, ze heeft een vergelijkbare tred en is qua snelheid een goede match. Alleen ging het vorige keer toch mis bij de 25 km door een dikke hypo. Net als het jaar daarvoor overigens.

Een hypo tijdens een loop, betekent niet alleen dat je even nodig hebt om bij te komen. Het zorgt er ook voor dat je langer stilstaat/een tijdje wandelt en mentaal een knauw krijgt. Zodoende was mijn marathontijd (5.09.18) vrij bedroevend en had ik in Rotterdam ook wel de nodige krampen door het te lange stilstaan.

Gelukkig wilde Ramona wel een rematch in het najaar. En het leek ons tof om dat in België te doen. Omdat we niet de snelste lopers zijn, keken we daarbij ook naar de eindtijden. Bij Brussel was het krap – zeker aangezien die stad ook de nodige heuvels kent – maar Gent was goed te doen, dachten we.

Sjouwen

Omdat Gent toch wel een eindje rijden is, en we niet wilden stressen met het startbewijs en dergelijke, gingen we al op zaterdag naar Gent. Uiteraard met veel te veel zware tassen, zodat we tijdens de marathon konden nagenieten van het eigen pakezel zijn. Met de vele treinoverstappen, was het ook oppassen geblazen om alles bij elkaar te houden, maar de reis ging voortreffelijk. En dit is de eerste keer dat ik naar Gent alle aansluitingen heb gehaald.

Eenmaal op het station zijn we direct op zoek gegaan naar lunch. Lopers en honger… De kaart van het drukst bezochte restaurant had alleen voornamelijk warm eten en niet van die zuinige Hollandse broodjes. We kozen dus maar een omelet, alleen die had wat weinig koolhydraten: slechts 2 minibolletjes… Gelukkig konden we er om lachen.

Volgende stop was het hotel – 1,5 km verder – om die zware tassen te droppen en onze twee kamers vast in te richten. Het zag er goed uit en een stuk lichter vertrokken we naar het Huis van de Sport, weer een 2 km, om terug te keren met startnummer, zware fles Gulden Draeck en t-shirt en terug te sjokken naar het centrum, waar ik wat lokale cultuur op moest snuiven (stripboeken kopen dus). En natuurlijk eindigden we bij een restaurant waar pasta was te krijgen. Het shoppen hebben we verder overgeslagen om de beentjes te sparen. Maar even dansen op de Bollywood-muziek van de Gentse feesten konden we ook niet laten. Nu ja, een halve minuut, want het publiek stond verder stil.

Ramona maakte overal foto’s van voor de kinderen thuis.

Nutripleisters op en gaan

Misschien is het jullie al opgevallen op de eerste foto: er steken twee groene streepjes onder mijn tight uit. Dat zijn zogeheten Nutripleisters, waarvan ik een proefverpakking kreeg van Mud Sweat Trails Store. De pleisters moeten volgens de fabrikant voedingsstoffen direct afgeven op de plek waar ze nodig zijn, namelijk bij de beenspieren. Dit zou verzuring – krampen – voorkomen en de benodigde hoeveelheden voedsel tijdens het eten verlagen.

Dat zijn geen kleine beloftes. Zeker dat laatste klinkt, natuurlijk heel mooi, maar maakt de pleister gevaarlijk om te testen in een wedstrijd als je diabeet bent. Om eerlijk te zijn: er zitten geen suikers in, dus van die voedselvermindering was ik niet overtuigd. Op het laatste moment besloot ik dan ook de pleisters toch te plakken, een uurtje voor de wedstrijd. Verder zou ik gewoon de standaardvoeding gebruiken die ook bij de Airborne Freedom Trail goede resultaten gaf. Een half uur voor de start nam ik dus ook een verpakking Ucan om een goede basis aan de bloedsuikers te geven.

Klaar voor de start

Als leuke verrassing voor Ramona waren haar man en kinderen al vroeg gearriveerd om voor de start nog aan te moedigen. En zo konden ze ons uitzwaaien terwijl we zenuwachtig het wat onoverzichtelijke startvak opzochten.

De start zelf was heel rustig. Maar al snel kwam de eerste heuvel en mochten we plotseling vlak langs snel autoverkeer – met een paar pionnetjes gescheiden van de looproute – lopen. Bijzonder en het beloofde wat. Maar we liepen best makkelijk, dacht ik.

Zoals iedereen wel kan verwachten, maakte ik her en der wat opmerkingen over de omgeving. Over de paar mensen langs de kant die ons aanmoedigden, et cetera. Lekker inefficiënt qua lopen dus, wat Ramona prompte tot een “kun je je klep niet even houden, we moeten ons nu echt focussen op de route”. Gevolgd door een hoop gelach van het publiek. Au, maar verdient en ik had het kunnen weten na Rotterdam.

Natuurmarathon

Vooraf dachten we dat Gent redelijk hard pad zou zijn en we misschien nog een stukje binnenstad zouden zien. Naarmate de marathon dichterbij kwam, bleek het echter puur park te zijn en wat weg. Die ondergrond viel ons vies tegen. Het was met name gravelpad met gaten en beton, maar ook kilometers aan houten vlonders en zelfs een Finse piste. Allemaal ondergrond waardoor je relatief veel energie in je bounce verliest en geen paden waar je met dunne, flexibele schoenen als de Altra Escalante Racer nu heel lekker loopt.

Vooral Ramona had het zwaar met het parcours en werd af en toe een beetje Rotterdams op de Belgische parken. Gelukkig maakten de handjes vol aan toeschouwers veel goed. Ze waren echt enthousiast naar alle deelnemers en dat zie je vaak anders. Chique madammen met net kapsel en mantelpakje die voor hun villa staan en ‘Romano’ aanmoedigen, dat maak je in Nederland niet mee.

Ondertussen ging het met mijn voeding behoorlijk goed en kon ik Ramona ook voorbij de 25 km bijhouden. Zonder kramp in de bovenbenen. Het liep best lekker. Ongeveer tot Ramona er echt genoeg van kreeg met die route en ik bij het zoveelste heuveltje toch niet meer kon aanzetten. Maar dat was pas zo’n 5 km voor het einde en wandelen, dat deed ik alleen een paar keer 100 m op het laatste stuk. Wie eindigt nu met een zachte Finse piste als de heupen het al zwaar hebben gehad?

Het laatste stukje was even zwaar dus. Ik was blij toen ik de donkere hal binnenliep en Ramona zag wachten. In 4.43.19 binnen, bijna 26 minuten sneller dan Rotterdam op een veel zwaarder parcours.

De pleister

En, heeft de pleister geholpen? Ik ben er best positief over. Nu, de dag na de marathon, voelen mijn benen nog behoorlijk goed aan. De trap op en af ging gister en vandaag behoorlijk soepel. Beter dan na Rotterdam. Voor een tweedaagse ultra zou hij dus wel helpen, denk ik.

Qua voeding merk ik echter geen verschil. Ik heb gewoon even veel koolhydraten genomen als anders. En eindigde op een zeer nette 5,9 mmol/l. Eten hiermee vervangen, zoals de reclame belooft, lijkt me dus niet verstandig. Ik voelde me de hele wedstrijd goed. Even in het kort mijn voeding:

  • Ontbijt: cornflakes en insuline (2 eenheden Novorapid minder dan normaal)
  • Half uur tevoren: 1 drinkoplossing Ucan chocolade
  • Eerste 23 km 1 Ucan vanille, rest bijna 1 Ucan neutraal
  • Bijna 1 Torq Orange drinkoplossing op de hele afstand; minder dan verwacht maar opgevangen met gels
  • Twee nougat (10 en 25 km)
  • Twee gels (20 en 35 km)

Wie bang is voor comfortproblemen kan ik geruststellen. Ik voelde de pleister niet zien tijdens het lopen. Wel zat er een zoutcake (of lekte de inhoud?) onderaan een van de pleisters, maar dat heb ik er in de douche zo afgespoeld. Vervolgens heb ik de pleister voor herstel tot de volgende ochtend laten zitten. Verwijderen ging makkelijk met minimum verlies aan haren.

[activity id=2820989292]

Eén antwoord op “Geen trail maar wel pittig: Marathon van Gent”

Reacties zijn gesloten.

nl_NLNederlands