Puzzelen op de Waypoint-trail in de Waterleidingduinen

Verwacht een selfie overload bij deze route… er moet natuurlijk wel bewezen worden dat ik alle 15 punten van de Viking Outdoor Waypoint Challenge heb gezien. In totaal een zeer langzame 38 km met dip op Wereld Diabetesdag.

Om jezelf te blijven motiveren, moet je af en toe wat nieuws proberen. Ik heb echt het idee dat de Circumpolar Race Around the World vanwege het teamgebeuren – en de weinige updates in de Facebookgroep – niet genoeg kan motiveren. Dat Viking Outdoor een nieuwe waypoint challenge begon in november, kwam me dan ook wel goed uit. Het idee: je hebt een aantal gps-coördinaten verspreid over verschillende natuurgebieden, daar bedenk je zelf een route bij en je post een foto (selfie of met mascotte) als bewijs dat je bij het punt bent geweest. In totaal zijn er 250 punten te scoren. Je hebt een jaar de tijd om ze allemaal af te lopen. Een leuke uitdaging dus voor niet alleen de loop- maar ook de navigatieskills.

Eigenlijk wilde ik dit al direct het eerste weekend van november gaan doen, gelijk met de start van de uitdaging, alleen gooide kiespijn roet in het eten. Bijna een week helse pijnen en slecht slapen. Inmiddels is de kies tijdelijk geholpen, maar het hangen, de vermoeidheid en de angst voor verdere pijn waren niet erg bevorderlijk om gedurende de week veel te doen. Vandaag zou daarom ook een soort uitproberen-of-het-weer-gaat-tocht worden. Op Wereld Diabetesdag moet ik ook wel het goede voorbeeld geven, toch… in Bas van de Goor Foundation tenue zelfs.

Puntenlijstje

• 

• 

• 

• 

Als je je inschrijft voor de Viking Waypoint Challenge, krijg je een lijst met 250 gps-coördinaten (een aantal moet nog worden toegevoegd) gegroepeerd per gebied en met een korte beschrijving van het te vinden object. Omdat je de objecten ook daadwerkelijk moet fotograferen, volstaat het niet om alleen een route te maken die enkel langs de coördinaten gaat.

Je zou dan natuurlijk ook kunnen kiezen om van coördinaat naar coördinaat te lopen via je horloge. Maar mij leek het leuker om een route te maken; dan heb je een betere inschatting van het aantal te lopen kilometers – ook belangrijk voor voeding – en voorkom je dat je stukken dubbel loopt. Mijn keuze viel op de Waterleidingduinen en Leyduin, vooral omdat ze relatief dicht bij huis waren.

Mijn eerste stap was om de punten in te voeren in Garmin Explore. Dat is een aparte app/website van Garmin, waarin je naast routes ook losse coördinaten kunt toevoegen, iets dat met de gebruikelijker Connect niet kan. Bij het coördinaat geef je vervolgens direct de beschrijving als naam mee, zodat je weet waarnaar je zoekt.

Natuurlijk heb ik dit ook thuis even getest. In hoeverre mijn Fenix 5x waypoints zou ondersteunen, was me namelijk niet duidelijk. Het ging de eerste keer niet helemaal lekker. Explore is ook op de telefoon namelijk een aparte app en die moet zelfstandig met je horloge synchroniseren, ook al komt de rest van de gegevens in je horloge vanuit de Connect-app. Voor dat synchroniseren mag je gerust 5-10 minuten uittrekken, zelfs als je maar een deel van de gegevens overzet (alleen de punten die ik een dag later nodig had, plus mijn testpunt). Waarschuwen dat je in de buurt komt van een punt, wat op oudere modellen wel kan, is er bovendien niet bij. Je zult echt moeten opletten tot er een vlaggetje op het beeldscherm verschijnt. Afhankelijk van je inzoomlevel betekent dit dus vaak controleren.

Mijn volgende stap was om de punten in Komoot te zetten en er een route van te maken. De export uit Explore was niet netjes. Wat je ook invult, hij gooit alle punten en routes die in het programma staan in zijn gpx-bestand. Vervolgens kun je daaruit de juiste – automatisch verbonden – route plukken; verbinden gaat aan de hand van de verzameling die je exporteert en die je dus zelf per gebied aan moet maken. Bij het verbinden van de punten verschijnen dan als vanzelf rechte lijnen. Daarbij lijken de punten niet allemaal op een logische volgorde te liggen. Dat laatste is geen probleem, want als je twee punten omwisselt in Komoot, berekent het programma automatisch een route via bestaande paden, waardoor schuiven sowieso nodig is. Schuivend en metend kwam ik zo op een route van ongeveer 38 km startend vanaf het treinstation van Hillegom.

Uitkijkpunt

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De eerste 4-5 kilometers vanuit Hillegom waren een beetje saai inlopen op asfalt. Zonder auto heb je nu eenmaal niet altijd de keuze. Ik had vooraf geen lijstje bijgehouden van de punten en hun volgorde, of wanneer de eerste zou komen, maar na een kilometer of vijf keek ik verlekkerd naar een steile heuvel waar mijn route me omheen leidde. Het was maar goed dat ik toen op mijn horloge keek: het uitkijkpunt op die heuvel was een waypoint… en omdat het geen doorgaande weg was, had Komoot me er blijkbaar niet strak langs geleid.

Ik mocht dus toch naar boven rennen en een foto maken. Mezelf erop zien te persen waardoor het minder duidelijk zou zijn waar het was, maar vooruit. Volgende keer alleen herinneren om ook vroeg in de ochtend de ogen open te houden. En de vingers gekruisd houden dat dit écht het eerste punt was en ik er niet al een had gemist.

Al snel volgden er meer vlaggetjes. Omdat het toch wel druk begon te worden – ondanks het matige weer – hoopte ik iedere keer maar weer dat het te fotograferen punt geen bezet bankje zou zijn. In slechts een geval bleek ik even te moeten wachten. De ‘stenen brug’, stepping stones, was glad en er waren meerdere wandelaars die er langs wilden.

Het uitzoeken van het juiste punt leidde soms ook tot leuke verrassingen, zoals de reeds genoemde stepping stones en een ooftkelder. De laatste is een 18de eeuwse kelder om groenten en fruit (ooft) in te bewaren. Onder de grond is het nu eenmaal koeler en als je er in de winter ijs in legt, kun je in zo’n kelder de ‘ooft’ tot de volgende zomer goed houden. Op de lijst werd deze kelder aangeduid als geheime gang, maar dit was echt het enige dat in de buurt leek te komen van die beschrijving.

Dat puzzelen maakte de loop zeker interessant. Toch hield het zoeken en foto’s maken ook wel op en kwam ik er niet echt door in een ritme. Ik was dan ook blij dat ik even mocht doorsteken richting Waterleidingduinen.

Photo-bombende herten

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Eenmaal door de hekken van de Waterleidingduinen – vergeet niet een kaartje van 1,50 euro te kopen – volgden al snel weer nieuwe punten. In dit gebied leken ze alleen iets lastiger. Eentje waar ik niet helemaal zeker van was/ben, is een ‘stalen …’ zoals viel te lezen op mijn horloge. Blijkbaar kapt hij het tweede woord af. Ik dacht dat het het stalen platform achter een gebouwtje van Bezoekerscentrum de Oranjekom moest zijn, maar bij thuiskomst spreekt de beschrijving over een stalen stang.

Eenmaal in de duinen is het echt geweldig. Een heel duidelijk pad is hier niet, je kunt vrijwel overal lopen. Het is helder groen, je kunt op duinen klimmen. En hier was het een stuk rustiger, wat ook wel fijn is. Ondanks de regen was het namelijk zo druk in het park, dat alle parkeerplaatsen zelfs vol stonden.

Langzaam liep ik het park uit richting de zee. Totaal overbodig voor de waypoints, maar een stukje langs de zee kan ik nooit laten. Op de heenweg ga ik langs het Zwarte Veldkanaal over een modderig graspad en sta ik oog in oog met een stel herten. Ik enthousiast proberen ze op de foto te krijgen natuurlijk. Maar dat was eigenlijk niet nodig geweest. Gedurende de hele rest van de loop, zie ik zoveel herten op afstanden van 5 tot 20 m, dat ik haast denk in een hertenkamp te lopen. Het scheelde niet veel of ik moest ze voor de waypointfoto’s wegjagen om photo bombing door die beesten te voorkomen.

Opwarmen met koude

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het is altijd fijn om op het strand te lopen. Maar het ritme zat er niet helemaal in en de voeding had ik vanwege het langzame tempo ook niet op orde. Omdat het nog behoorlijk warm was, misschien zelfs iets te warm voor een lange tight, besloot ik maar een korte dip te nemen. Je denkt misschien dat ik daardoor enorm zou afkoelen, maar het bloed gaat door de kou weer beter stromen en ik voelde me weer een stukje warmer en energieker. Klaar om bij Noordwijk weer het duin in te gaan.

Dat het lichaam niet top fit is, merkte ik wel op de duinpaadjes. Ruiterpaadjes, waar ik diep in wegzakte als ik erover probeerde te lopen. Uiteraard waren ook de bermen niet geschikt om te lopen. Even vloeken en weer doorgaan. Gelukkig weet ik dat ik als het moet extreem lang door kan lopen.

Mijn moeilijkste waypoint lag een stukje van zo’n ruiterpad af. Ik moest zoeken naar een inscriptie, maar kon steeds niets vinden. Intussen was ik er al wel tien keer omheen gelopen volgens de kaart. Ik weet dat gps een fixe afwijking (10-30 m) kan hebben, maar een inscriptie op een boom in een bosachtig stukje, maakt het niet makkelijk. Uiteindelijk heb ik maximaal ingezoomd op de kaart (50m-schaal is veel te ver uitgezoomd voor deze) tot ik ontdekte dat het punt wel vrij precies bij een bijzondere, grote boom stond. Eropaf en eromheen lopen, en ja hoor, daar was de inscriptie die ik zocht. Pff die ook weer afgestreept.

Mascotte gezocht

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Als ik eenmaal de laatste speciale boom heb gehad voor de waypoints, ben ik ook wel een beetje klaar met alle selfies. Niet alleen lijkt het een beetje vreemd als je op elke foto staat, het is ook lastig om én jezelf én het object van de waypoint erop te krijgen. Voor de volgende loop toch maar proberen iets van een mascotte mee te nemen.

Eenmaal de duinen uit, kom ik terecht in een agrarische lappendeken. In de lente is het hier nog veel mooier, want op deze zandafgravingen bloeien dan de bloembollen. Zeker de moeite waard om dan nog eens te gaan kijken, maar ook nu bieden de vakjes met verschillende bloemenrassen een grote schakering aan herfstkleuren.

De laatste kilometers gaan over het asfalt terug naar de trein. De snelheid kan hier weer iets omhoog. Als ik op mijn horloge kijk, lijkt het wel of ik de hele tocht gewandeld heb. Slechts een kilometer of 6 per uur. Ik heb natuurlijk ook wel erg veel foto’s gemaakt, gezocht naar waypoints en een dip tussendoor gedaan zonder het horloge te pauzeren. Alleen deze tijd geeft ook wel een beetje het probleem van de challenge weer: door het zoeken, loop je eigenlijk minder lekker door. Het puzzelen is zeker motiverend en heel leuk om te doen, maar ik zou de waypoint trails wel een beetje verspreiden en niet in alle lange trainingen verwerken. Benieuwd hoeveel ik er over een jaar heb gevonden.

• 

•