MST Lanzarote Trainingskamp

Yes, I did it, en het ging best goed zelfs tijdens het trailkamp op Lanzarote ☺ In totaal heb ik rond de 100 km gelopen met zo’n 5.000 hoogtemeters. Om en nabij, want ik heb af en toe een beetje geklungeld met Strava en mis een barometer op mijn Suunto. We liepen op vrijdag na iedere dag minimaal 1 trail en eigenlijk beviel dat heel goed. Pas na de rustdag kreeg ik een beetje last van stijve benen. En zat ik er qua energie gewoon doorheen. 

Maar ik vind het toch superstoer dat het is gelukt nadat ik er maanden uit heb gelegen als gevolg van een longontsteking. In december vreesde ik nog bij lange na niet de energie te hebben voor deze tochten. Tijdens de crossjes en zwaardere trainingen deed mijn rechterlong zelfs nog pijn. Maar de warme zon en het relatief lage tempo zijn vergevend. Aan het eind van de vakantie had ik wel het idee dat als ik een maand lang – zonder rust 😉 – elke dag 20 km in dit tempo zou doen, het lijf dat zo aan zou kunnen.

Met de bloedsuikers was het hier en daar wel even hit & miss. Ik moet zeggen dat die Freestyle Libre wel echt een uitvinding is als de inspanning zo onregelmatig is verdeeld. Hij past makkelijk voorin het racevest en je pakt hem er tijdens het lopen zo uit om binnen een paar seconde te weten welke kant de bloedsuikers opgaan. Wel afhankelijkheidsgevaar maar het geeft een stuk meer vertrouwen tijdens het lopen.

Het geheel aan foto’s is terug te zien op Flickr.

DAG 1: Explorer Trail (21,3 km en 704 hm volgens Strava)

[activity id=2078074771]

De deelnemers die vanuit Amsterdam vlogen hadden er al een klein loopje langs de boulevard opzitten, maar voor hen die net als ik via Eindhoven aan kwamen vliegen, was dit de allereerste loop van de vakantie. We vertrokken om 9 uur vanuit het sporthotel Sands Beach en liepen langs de kust bij Costa Teguise. Het tempo zat er goed in, zo op die eerste dag, maar ik kon op het eerste vlakke stuk nog redelijk in het midden meekomen. Al denk ik dat we elkaar wat te veel hebben uitgeput door als jonge honden te vertrekken die er even geen rekening mee hielden dat er nog flink wat loopjes zouden komen.
Na een lang vlak stuk kwam de eerste berg. Poeh die was eigenlijk best wel steil. We ploeterden gezamenlijk de top op en ik raakte al snel achter; het nadeel van de langzame loper die weinig hoogtemeters maakt. Dat leverde wel een prachtig gezicht op, al die lijven die bijna tegen de berg aanplakten. En een klein beetje hoogtevrees… zeker toen we de smalle top bereikten waar we met zijn allen bij een kruis poseerden.

Bergaf ging eveneens langzaam maar niet verkeerd. Het was wat dat betreft een veilige afdaling. Wat volgde was opnieuw een vlak kustgedeelte, dat zou leiden naar twee berghellingen. Wel vreemd dat het zo vlak is tussendoor.
Ik liep met een klein groepje mee dat iets langzamer ging dan de kopgroep en dat maar een van beide toppen over zou gaan. We moesten over een pad dat bezaaid lag met grote, en vooral scherpe, lavastenen, waardoor het meer wandelen dan hardlopen was. Even op adem komen na al het klimmen en dalen. Mark Groeneweg liep aan kop. En ik kletste wat, nam onnadenkend een bocht en ging plat… het bloed spoot een meter over het pad heen. Direct drukte ik de wond dicht; het was mijn scheenbeen en er zat al een bult ter grootte van een mango op. Wat gaat er dan door je hoofd? Nou allereerst, ‘hopelijk is het geen slagader’, vervolgens ‘neeee straks kan ik de rest van de loopweek wel vergeten’ en tot slot, ‘waar blijft Mark met het verband’… 

Zo goed en kwaad als mogelijk hadden we de wond en overige schaafplekjes afgedept met alcoholdoekjes. De schade leek mee te vallen, er stroomde nog wel bloed uit, maar het spoot er niet uit toen ik mijn hand bij de scheen weghaalde. Voorzichtig plakten we dit deel vast met sporttape en een gaasje. Op naar de volgende top. Wandelen ging goed. Dribbelen ging goed, hoewel ik het grondcontact eerst nog wat voelde. Maar de gebeurtenis putte wel uit, waardoor die top dus een zware klim voor mij werd. Ik moest mezelf echt omhoog persen.

Vlak voor het hotel zat er trouwens weer een sprintje in. En bij binnenkomst hebben we direct ijs gekocht (ligt nog in het vriesvakje, realiseer ik me nu) om de bult te temmen. Vervolgens was het het normale athletenleven: run, sleep, eat, repeat.

Qua bloedsuiker ging deze dag overigens ook niet echt fantastisch. Ik at te veel bij het ontbijt, waardoor ik de eerste twee uur niet hoefde te eten en de eerste anderhalf uur de bloedsuiker niet onder de 26 mmol/l wilde dalen. Ook dat is vermoeiend en zorgde voor grote dorst.

DAG 2: Harbour Trail (19,9 km, 1.025 hm volgens Strava)

[activity id=2080380564]

Hier had ik best wel zin in. De bult was ’s nachts goed geslonken en de loop zou in het gebied zijn van de Transajaches die ik zomer 2017 liep. Vertrouwd terrein dus. Waar ik overigens behoorlijk verdwaald raakte… ( https://www.facebook.com/media/set/… ) Bij het ontbijt deed ik het ook een stuk voorzichtiger: gewone cornflakes en niets anders. Moet ik toch eens van leren 😉

Helaas was de werkelijkheid anders dan de hoop deed vermoeden. Waar ik in 2017 naar beneden stoof, zeker de eerste kilometers achter de locals aan (mijn Spaans is te slecht om zelf erachter te komen wat gebeurt), had de val van maandag me nu in zijn greep. Al op de zigzagpaden naar beneden werd ik bang. Ik liep enorm achter op de groep door langzaam afdalen. En ging twijfelen, liep vast, bleef staan. Door een interventie van Charissa kwam ik uiteindelijk toch beneden. Om vervolgens te dubben of ik niet beter terug kon naar de startplek, het strand, het restaurant. Ze boden nog de optie aan om in de relatief makkelijke kom dan wat te oefenen. Of om mee te lopen en te zien hoever ik zou komen. Gelukkig koos ik voor het laatste, anders zou die angst alleen maar zijn toegenomen.

Het eerste stuk ging vervolgens best wel redelijk. Ik was wel opgelucht. Maar deze trail was toch wel de meest technische in de basis, want er zaten ook stukken in waarbij je echt met handen en voeten omhoog moest. Daar zag ik best tegenop. Evenals tegen de dalingstukken. Best gek eigenlijk, daar ik juist viel op een vlak stuk. Zo werken onze hersenen nu eenmaal…

Toen er nog een stuk op handen en voeten geklimd moest worden, maar er een makkelijker omweg was, heb ik daar wel voor gekozen. Het is ook niet nodig om het meer op te zoeken dan nodig. Dan maar een kwartiertje wachten bij de geitenboerderij.

Het stukje richting Femes vanaf de geitenboerderij leek weer heel erg op de Transajaches en eindigde ook op dezelfde plek in het stadje waar we naar een café gingen. Helaas niet het café van de vorige keer, met mooi uitzicht en bergen cola light (toen was mijn bloedsuiker veel te hoog), maar het stemde me gerust om het dorpje weer te zien. En Linda en Jeroen maakten nog even een startboog met hun handen om me op te vrolijken ☺

Het laatste stukje van de trail liep al een stuk makkelijker. Na een minitopje volgde nog wel een vervelende afdaling met veel losliggende stenen en grint. Gelukkig was Charissa zo geduldig om me in haar voetstappen naar beneden te loodsen. 

Na de lange en steile afdaling, kwamen we in een soort rivierbedding. Heel luguber lagen daar allerlei botten van geiten die in de kloof waren gestorven. Maar ondanks de rondslingerende kaken en hoorntjes, was ik blij dat we er weer wat vaart in konden gooien richting kust, waar ons busje terug wachtte.
De bloedsuikers waren heel mooi tijdens de trail.

DAG 3: Coastal Trail (17,0 km; 582 hm)

[activity id=2082734950]

Het eetregime was deze dag al een stuk beter en ook de route zelf was heel goed te doen. Dat leek aanvankelijk niet zo, omdat we ook langs een deel van de Haria Extreme konden, waar je dan moet klimmen naar een bel om aan te luiden dat je binnenkomt. Geen stukje voor angsthazen, dus dat maar een man of zes mee mochten voor dat uitstapje, daar kon ik niet echt om treuren.
Nadat de groep uiteen was gevallen in drie groepjes, een met extra klim, een met extra afdaling en een voor wie het rustiger wilde doen (driemaal raden welke groep ik zat), zagen we in de verte een stip snel over de bergpaadjes vliegen. Dat was Ragna Debats, de wereldkampioene skyrunning en ultratrail. Zij was op eigen tijd gestart en haalde ons zo even in. Mark liep haar tegemoet om haar richting de groep klimmers te sturen. Flits en weg was Ragna weer. Die gaat echt moeiteloos tegen de bergen op.

Dit was ook de enige dag dat we iets toeristisch bezochten. Halverwege de route zat namelijk het mooie uitzichtpunt Mirador del Rio dat is ontworpen door Cesar Manrique. Het lijkt een beetje op een hobbithol, gebouwd in een berg, met een prachtig uitzicht naar alle kanten. Dat we in een toeristischer stuk zaten, betekende echter ook dat we stukjes over de weg of over toeristenpaden en trappen moesten lopen. Dat maakte de route wat makkelijker ten opzichte van die van de eerdere twee dagen.

Voorbij de Mirador kwamen we in een bijzonder soort maanlandschap terecht. Rode aarde, waarin je soms een beetje weg kon zakken en waarin geulen zaten waar je over kon springen. Hoewel het er buitenaards uitzag, was het goed te doen voor het lopen.

DAG 4: Los Helechos (14,5 km; 668 hm)

[activity id=2084700240]

Dit vond ik eigenlijk de mooiste route van allemaal. Dwars door het wijngebied van Lanzarote, waar de druivenstruiken in de kenmerkende kommen in het lavagruis groeien. De poreuze lavastenen houden dauw en sproeiwater goed vast, waardoor druiven hier goed kunnen groeien ondanks de droge lucht en versnelde uitdroging door de wind.

Wat betreft dat vocht, deze dag leek ook voor ons niet echt droog te verlopen. Onderweg hadden we continu regen en eenmaal uit de auto, gingen de wind- annex regenjasjes direct aan. Gelukkig bleek al snel dat we ze uit konden doen; nadat we begonnen met lopen, klaarde de lucht vrijwel direct op.

Op het eerste stuk zat direct een hele steile helling. Al zigzaggend, maakten we bijna alle hoogtemeters in het eerste half uurtje. Tot verbazing van Marc Weening begon ik al vroeg aan de eerste gel van de dag (die 3,5 kg sportvoeding moest op :p) omdat de bloedsuiker halverwege de heuvel al een sneldalende pijl liet zien. Geloof me, halverwege een heuvel wil je niet zonder komen te zitten. Iets wat overigens ook Ragna aangaf: eten doe je voor het stijgen. Dat zorgde er ook voor dat ik eenmaal boven redelijk snel weer door kon.

Het lekkerste stukje was eigenlijk het rennen door zwart gruis. Net alsof je op een Nederlands strand loopt. Dat in combinatie met een afdaling, geeft een veilige manier om even het gas erop te gooien.

Een lage heuvel van hetzelfde materiaal was ook weinig problematisch. Tot we bij een hoge heuvel kwamen waar hele stukken makkelijk weg konden schuiven. En wij op hoogte over een richeltje van een cm of 30 moesten lopen. Daar kickte de hoogtevrees door de instabiele ondergrond weer even in… Dank Marjon voor het letterlijk aan het handje meesleuren (en Bart dat ik haar daar even voor mocht lenen).

Onderaan de gruisberg hadden we even een korte pauze om de schoenen te legen. In mijn geval was er vrijwel niks in de schoen zelf terechtgekomen: de Lone Peak sluit heel goed af. Maar de bovenrand van mijn sokken, dat was een heel ander verhaal 😉

De eindafdaling was ook hier heel vriendelijk. Laatste stukje over de weg zat er weer een sprintje in. Dat smaakt naar meer.

Terug bij het hotel heb ik nog snel een souvenir aangeschaft waar ik al meerdere keren langs was gelopen. En raad eens: het was gemaakt van druivenhout…

DAG 4: Night Trail Haria (10,2 km; 453 hm)

[activity id=2085945950]

De trail eerder op de dag ging zelfs zo lekker, dat ik begon te twijfelen of ik niet toch aan de night trail zou meedoen. Normaal vind ik dat juist leuk om te lopen, maar dit keer had ik de grote borstlamp niet bij me, en mijn record met rechtop blijven was nu ook niet denderend… uiteindelijk toch maar meegegaan, het is ten slotte een goede voorbereiding op de Petzl Night Trail.

We startten vanuit het plaatsje Haria. De hele troep had er zin in, en bestond vooral uit de snellere lopers. Ik had iets minder zin door de pannekoek met cheddar die niet helemaal lekker viel, dat werd zweten :p

Na het dorp volgde een soort van droog stroompje, waar veel grote stenen lagen. Hier begon het werk met het hoofdlampje pas echt. De kleine Petzl bleek duidelijk niet opgewassen tegen het duurdere type dat Anik achter mij aan had (en die achteraf op maximaal bleek te staan): ik zag geen hand voor ogen, maar klom rustig door. Uiteindelijk liet ik haar maar passeren voor mijn eigen veiligheid. De borstlamp mag ik dus zeker niet vergeten tijdens de night trail in Bergschenhoek.

Hoewel, dat blijkt in de praktijk soms heel erg mee te vallen. Op een veilig stukje zandweg deden we allemaal onze lichtjes uit. En dan merk je dat je na wat gewenning (en een redelijk grote maan) juist heel veel ziet. Ook het hardlopen ging moeiteloos, de voetjes ratelden zonder in grote stenen te trappen, de focus was erg goed. Ik durf zelfs zeggen dat op veel stukjes makkelijker waren doordat ik minder prikkels had. Geen kans om je te laten afleiden dus.

Totdat onze kleine paus de grond voor de tweede keer kuste. Er zijn tal voor redenen voor. De bloedsuiker was te laag gegaan, waardoor ik eigenlijk even had moeten wachten om de energie weer te laten stijgen. Maar dat deed ik niet en we raakten wel achter. Ernstige fout nummer 1. Vervolgens wilde ik sneller gaan lopen. Ernstige fout nummer 2. Tot slot zag ik vreemde muurtjes op vrijwel vlakke stukken die niet hoger dan een paar centimeter zijn, wie bouwt nu zoiets… fout nummer 3 en boem, daar ging ik, niet over zo’n muurtje maar over een grote steen die er vlak achterlag. Opnieuw de knie open, maar gelukkig was de ondergrond een stuk vergevender. We zijn binnen de minuut doorgelopen en haalden zonder veel verdere vertraging het busje.

DAG 5: Rustdag

Dat betekent dus letterlijk veel slapen. En een korte tocht met de andere slaapwandelaars die de boulevard wilden verkennen en een terrasje wilden bezoeken. Animo voor zwemmen had ik niet echt: het was niet heel warm en de wonden waren nog open. ’s Avonds hebben we met een kleiner groepje nog een tripje naar een visrestaurant gemaakt met de huurauto van Bart en Marjon. 

DAG 6: Summit Trail (Strava mist zeker 5 km, ik schat in totaal 18 km)

[activity id=2089597547]

Een rustdag klinkt heerlijk. Tot hij over is. Dan blijkt dat rust werkelijk roest. Ai de beentjes voelden stijf en de moeheid was niet verwijderd maar toegenomen. Gelukkig was er wederom keuze wat betreft routes. Er zou een min of meer wandelroute komen voor geblesseerden en een zwaardere route met het gevreesde handen- en voetenwerk.

We begonnen aan de kust, op een prachtig zandstrand in het surfersdorpje Famara (plots geen dikke Engelse toeristen, maar piepjonge en minuscule surfers en fietsers). Direct bij de eerste klim zouden we al opsplitsen. Een helft ging vrijwel loodrecht omhoog tegen de bergwand, de andere nam een slingerend pad door een prachtig groen berglandschap. Nooit geweten dat er nog zoveel groeit op ‘woestijneiland’ Lanzarote, inclusief struikjes die in alles leken op een uit de kluiten gewassen paardenbloem (en dat misschien ook wel waren).

Ons stijgen ging langzaam, maar gestaag. Niet te extreem qua ondergrond. Maar het was mistig en regende een beetje, dus we zaten in over de medelopers die misschien gladde wanden moesten beklimmen. Op de top van het rotsplateau moesten we lang op hen wachten. Maar het was een mooi gezicht om ze aan te zien komen en op een vlakbij gelegen top te zien lopen. Stoer gedaan. Gelukkig hadden ze ook geen regen gehad aan hun kant; wel een man met machete die niet zo blij was om hen in zijn achtertuin te zien… lopen is een gevaarlijke sport 😉

Eenmaal weer bijeen, splitsten we na een paar honderd meter. De ‘wandelgroep’ boog eerder af naar Haria om een kopje koffie te drinken en even over de plaatselijke markt te lopen, de gewone groep ging de volgende berg nog beklimmen. Erg gezellig. Goede chocoladetaart en koffie ook. Maar na een hoop geblabla moesten we toch verder… om te ontdekken dat we zo lang hadden gezeten dat de rest al door het dorp denderde terug naar de auto 😮

Dat was even pittig aanpoten achter de snelle lopers aan. Uiteindelijk wilden we namelijk allemaal vrijwel gezamenlijk terug zijn. De afdaling was voor ons gelijk aan de klim. Toch ziet zo’n route er van de andere kant weer geheel nieuw uit. 
Aan het eind was de stijfheid van het begin alweer verdwenen. Het dalen deed ik voorzichtig. Maar eenmaal terug bij de weg, moest er even wat vrij worden gelopen. Er is toch niks leuker dan sprinten naar de finish?

Die finish bereiken is prachtig. Ondanks de vallen heeft het lijf fysiek goed gepresteerd. Mentaal heeft het wat deukjes opgelopen en dat vertrouwen moet een beetje terugkomen. Maar als ik de keus had om er nog een paar daagjes lopen achteraan te plakken, inclusief lastige routes als dag 2? Dan zou ik dat zeker weten doen. Dus dat herstel komt er heus wel, daar vertrouw ik op.