Achter de schermen van de Lansingerlandrun

Afgelopen zondag was het dan zover, de allereerste Lansingerlandrun in mijn eigen Groenzoom. Bijna 1.400 lopers deden mee tijdens deze eerste editie, een hele prestatie aangezien de loop pas 2 maand van tevoren is aangekocht. Zelf liep ik niet, maar de loop en ik hebben geschiedenis en ik kon ook niet aan de kant zitten terwijl de RMD-vrienden voortploeterden: “nog een glaasje water Jelle?”

Mijn eerste kennismaking met de Lansingerlandrun was denk ik een jaar geleden rond de marathon, toen Rob de Hair aangaf een keer een loop te willen organiseren in ons gezamenlijke trainingsgebied. Deze Groenzoom, die loopt op de grens van Berkel en Rodenrijs, Pijnacker, Delft en Zoetermeer, staat vooral bekend als het laatste stukje overgebleven natuur in de regio. Ook al is het park relatief nieuw aangelegd, is het nu al een ware hit onder watervogels en vogelaars met verrekijker. Zo zie je hier regelmatig witte reigers, lepelaars en die andere vreemde vogel: de loper.

Augustus vorig jaar was ik in topconditie. Ik liep ieder weekend met gemak een halve of 30 km door mijn favoriete trainingsgebied: het zuidelijke deel van De Groenzoom, Oude Leede, de Ackerdijkse plassen en de Zweth. En natuurlijk moest ik dat met Rob delen, want als je dan toch een loop organiseert, waarom niet direct een lange loop in de periode van de marathontraining? Voor 30 km moeten we helemaal naar Schoorl reizen, er is niks in onze omgeving. En de Groenzoom is in principe groot genoeg om routes uit te zetten van marathonafstand, als je helemaal van Zoetermeer tot aan Delft loopt. Na het zien van de routekaartjes zag Rob het ook wel zitten. Maar dan zonder mijn gedeeltes over singletrack (ja trailrunner hè) en de oversteken mijdend (mijn 30 km route ging niet langs de lus van de 10 km, maar begon direct van Jumbo naar Oude Leede en verder).

Fun(dament) Run

September vorig jaar was er een eerste evenement om de lopers in Berkel te leren kennen. Tijdens een wielerronde organiseerde Rob de Berkel Fun(dament) Run van 5 km. Een goede gelegenheid voor mij om wat ervaring op te doen met vrijwilligeren. En dat was leuk; ik had zelfs nog de tijd om een pr te lopen op de 5 km. Maar de pijn in mijn longen achteraf bleek de voorbode van een longontsteking waardoor ik maanden uit de running was en geen verdere verkenningslopen kon uitvoeren.

Ondertussen ging Rob samen met Marco Vink druk verder met de opzet. Ik heb er echt respect voor hoe zij iedereen bijeen wisten te krijgen en alle benodigde vergunningen en sponsors binnen konden harken. Zelf zat ik samen met een aantal andere vrijwilligers van de Fun Run in het organiserend comité. Al moet ik heel eerlijk bekennen dat de nasleep van de longontsteking zo lang was, dat ik daar niet heel veel in gang heb kunnen zetten. De vermoeidheid zat nog te veel in het systeem en voorlopen of actief rondbellen was zeer beperkt mogelijk. Daar voel ik me wel een beetje schuldig over tegenover Rob.

Overweldigend

Al snel bleek dat het tijdstip en de afstanden een schot in de roos waren. Trots meldde Rob elke keer dat er weer honderd deelnemers bij waren. Dat we de duizend naderden. De twaalfhonderd. En uiteindelijk zelfs de veertienhonderd. Dat zette een enorme druk op de organisatie. Voor een loop van deze omvang, en vanwege het gigantische parcours, waren eigenlijk 200 vrijwilligers nodig! Kun je nagaan hoeveel we nodig zouden hebben gehad als we het op de weg in plaats van het fietspad hadden georganiseerd 😮

Allemaal hebben we hard aan onze kennissenkringen getrokken voor vrijwilligers. Maar dat blijkt in de praktijk lastig. Loopverenigingen als De Kieviten en mijn eigen AV De Koplopers vragen al veel van de vrijwilligers in hun eigen lopen (Kopjesloop, Golden Ten) en diezelfde vrijwilligers wilden het liefst nu lopen in deze nieuwe wedstrijd. Zodoende konden we zelfs met de vele tientallen (jullie zijn geweldig!) vrijwilligers die we hadden, alleen de essentiële posities invullen.

D-Day

Van de voorbereidingen kan ik me nog goed herinneren dat we er vanuit gingen dat het koud zou worden. Wat voor tips hadden de EHBO-ers bij kou? Hoe zorg je ervoor dat de lopers dan voldoende drinken? Moeten we bouillon aanbieden bij de verzorgingsposten?

Bij aankomst om 7.15 uur voor de opbouw van het start-/finishgebied was het echter al erg duidelijk: nu vriest het nog, maar het wordt een prachtige dag! Veel tijd om daarbij stil te staan, was er niet. De eerste deelnemers zouden vlug arriveren en we hadden nog wat dranghekken te plaatsen (ijskoud), startbogen op te blazen en markten om in te richten. 

Even werd het spannend toen we Rob kwijt waren. Hij werd echter snel getraceerd in de Groenzoom… waar hij de loodzware Mercedes-bus in de berm had vastgereden. Vijf man sterk gingen we er in de auto op af. Met mankracht alleen bleek de bus onverzettelijk, maar na wat hulp van de auto, trokken we Rob uiteindelijk vlot het pad op. En weer verder.

Leerpunten

De rest van de dag ging een beetje in een roes voorbij. Na opbouw ging ik direct door voor het opzetten van de laatste verzorgingspost op de 30 km. Jammergenoeg hadden veel van mijn kennissen voor kortere afstanden gekozen, maar het is echt machtig mooi om bekende en onbekende lopers te kunnen helpen met water, sportdrank en pratend pepmiddel. Hoeveel extra bekertjes water ik wel niet uitgedeeld heb… en natuurlijk de korte gesprekjes met onder meer Jelle en Els zijn fijn als je niet met de kudde mee kunt lopen. Ook was het heel goed om te zien hoe mooi anderen mijn trainingsgebied ervoeren en hoe ze ondanks het zwoegen vaak toch zichtbaar plezier beleefden aan een afstand die velen als helletocht zullen zien.

Het mooie weer bleek zowel een zegen – lekker om in te lopen – als een hindernis die we niet hadden verwacht. Plots kwamen fietsers uit alle hoeken en gaten naar de Groenzoom toe. Van hele snelle pelotons wielrenners, tot ouderen die door de lopers werden ingehaald. Dat is het lastige van een niet afgezet parcours. Voor volgend jaar weet ik in ieder geval zeker dat ik de drankpost iets anders zou positioneren. Aan een kant van de weg en voor de bocht. Want na 25 km lopen ben je niet meer zo fris dat je weg kunt duiken voor een wielrenner.

Een domper voor de organisatie was ook de onduidelijkheid op de route van de 10 km. Hier is door een opeenstapeling van kleine foutjes de route per ongeluk ingekort tot 8,7 km. Dat zal ons niet snel nog eens overkomen. Maar tijdens een eerste editie worden soms foutjes gemaakt. Gelukkig hebben ook de meeste 10-km-lopers wel genoten van hun rondje, zoals we achteraf op Facebook teruglazen. 

Om een uur of zes, na de afbraak van de start/finish, was ik wel echt gaar. Erger dan ik ervaar na 30 km lopen. Toch kan ik het iedere loper aanraden om af en toe een evenement van de andere kant te beleven. Je leert de wedstrijden dan veel beter waarderen. En je ervaring als loper kun je inbrengen om het evenement tot een echt succes te maken.