Er is zo’n loperswijsheid die zegt dat je na 30-32 km de man met de hamer tegenkomt. Onder leiding van Frank Dorenbos heeft een twintigtal RMD-ers hem uit het Kralingse Bos verwijderd.
Ik zal heel eerlijk zijn: eigenlijk geloof ik niet in de meeste hardloopmythes. De man met de hamer of de muur (hitting the wall) zitten zo in de psyche van de marathonloper, dat het welhaast een zekerheid lijkt dat de helft van ons (nu ja, 43 procent) na een kilometer of 30-32 ons vreselijk zullen voelen.
Natuurlijk zit er wel een zekere waarheid achter dit principe. Na een kilometer of 32 zijn je glycogeenvoorraden op en daardoor voel je een vermoeidheid, is de algemeen aanvaarde theorie. Leuke theorie, maar dat zou dus betekenen dat je door het innemen van gel en/of sportdrank de man met de hamer achter je moet kunnen laten. Toch kwam ook ik hem tegen vorig jaar, ondanks mijn verslaving aan gelletjes (Powerbar aardbei/banaan of Hammer Peanut butter graag). Denk ik.
Verrassend is ook dat ik geen man met de hamer ontmoet op lange trails. En over die trails doe ik zeker zo lang als over het punt waarbij ik hem in het Kralingse Bos ontmoet. Aangezien er heel veel lopers zijn die sowieso nooit de man met de hamer tegenkomen, en er ook veel langere afstanden bestaan dan de marathon, is het vast niet verrassend dat ons lijf hier niet de meest limiterende factor is. Juist de mentale kant is hier oppermachtig: je verwacht de man met de hamer, dus hij staat je op te wachten. Je vreest hem, verandert je tempo, et cetera.
Het mooie aan Rotterdam is ook dat de man met de hamer toevallig precies samenvalt met het allersaaiste gedeelte van de route: de kilometerslange tocht door het Kralingse Bos, waar weinig supporters zijn. Vandaar dat ik ook blij was met het idee van Frank Dorenbos om de laatste 14 km van de marathon te gaan lopen. Inderdaad door dat bos. Want als je weet wat je kunt verwachten, is het mogelijk de man met de hamer te verdrijven.
De gezamenlijke loop bleek een groot succes. Frank dacht met een heel klein groepje te zijn, maar we waren met zijn twintigen. Dat loopt (en luncht) een stuk lekkerder dan in je eentje. Toch bleek ook nu dat het een pittig stukje is. Els Hogendam die een deel van de route naast me liep, vroeg zich al af wanneer we nu echt in dat bos zouden komen toen we er op het fietspad langsslingerden. En ook het zonnetje oefende al voor de zevende, waar wij met onze thermoshirts niet op hadden gerekend. Kortom, een prima generale.
Samen kunnen we onze focus wel van het eigen zere lijf afleiden. Verjagen we de schurk met de hamer. Mijn enkel heb ik in ieder geval niet gevoeld en vermoeidheid (minder fris dan een week geleden) speelde nauwelijks een rol. Als het zo ook op de zevende gaat, ben ik helemaal happy.
En voor wie ons nog verder wil steunen: ook de organisatie weet dat het bos voor veel lopers mentaal een lastig punt is. Daarom kun je als supporter een video insturen om de marathonlopers te verrassen. Dankzij de chips in de startnummers, komen die video’s op de grote schermen aan het begin van het bos zodra de loper deze nadert.
Nu alleen nog de vraag, welke schoenen: Altra Torin 3.0 of Altra Escalante Racer Tokyo. Mijn neiging is de laatste, die zijn net wat steviger voor mijn enkel.
[activity id=2237484233]
Nederlands 
English (UK)