Groene gekte

Groen is de kleur van de liefde. Nee, ik ben niet kleurenblind, haal niks door elkaar. Liefde voor het lopen is een Rotterdams groene aangelegenheid. En monogaam zijn we allerminst, in een groep beleef je er veel meer genot aan. Zelfs bij 30 km…

Afgelopen week ging ik steeds ietsje beter lopen. De eerste 7 km werden er 10 en toen nog eens 10. Dit weekend wilde ik voorzichtig een 16 km, misschien zelfs een halve marathon gaan proberen om te zien of 7 april dan toch niet mogelijk zou zijn. Maar het lot besliste anders. Er lag eerst nog een vervelend klusje op me te wachten.

Dat klusje had eigenlijk juist een feestje moeten zijn: het ophalen van het nieuwe groene shirt van de Rotterdam Marathon Deelnemers. Aangezien de kans op een Rotterdam marathon echter erg klein was (is), zat ik met een dilemma. Een shirt van een niet-gelopen loop is geen optie. Dat kan ik mezelf niet aandoen. En het leger groene lopers, de hardloopfamilie zeg maar, evenmin. Daarom had ik eerder al besloten de naam en palmares te laten verwijderen zodat iemand anders het eventueel kon dragen na de marathon. Maar nu moest ik het dus ophalen.

Enfin, op een druilerige zaterdagmiddag bij Runner’s World was mijn shirt nergens te bekennen. Gelukkig meende ik me nog te herinneren dat ik het in eerste instantie op zou halen bij de befaamde Road Through Rotterdam, de gezamenlijke laatste lange duurloop van de groep. Waar ik ook de pee in had, want mijn inschrijving door Marco was geannuleerd doordat ik niet kon lopen en er een wachtlijst was. Even Marco appen dus… En ja hoor, hij had het shirt. En ik had een snood plan.

Lopers en zelfbeheersing

Daar was dus de ingang om mijn testloopje toch enigszins leuk te maken en de chagrijnige bui van afgelopen maanden te verdrijven 🙂 Halverwege, dat is ongeveer bij metro Slinge, of nog iets eerder, maar Rotterdam heeft genoeg OV-opties om altijd thuis te kunnen komen. Ook als je nog geen 10 stappen kunt zetten.

Zodoende zat ik al bibberend zondagochtend in het topsportcentrum. Als je halverwege uitstapt, moet immers wel al je rommel achterin dat kleine rugzakje passen om weer thuis te komen. De zenuwen waren ook debet aan het gebibber: hoe zou mijn gestel zich houden na lange tijd nauwelijks of niet te hebben gelopen?

Het weerzien met alle loopvrienden en -vriendinnen was in ieder geval super. Om mezelf in toom te houden, had ik iedereen van tevoren van mijn plan verteld halverwege uit te stappen. Ja, ik ken mezelf.

Wederom vertrouwen

Eenmaal onderweg met IJsselmonde, de 9 km/uur groep die ik sowieso gepland had, ging het boven verwachting goed. Frank Dorenbos liet ons allemaal nieuwe stukjes zien van Rotterdam. Het eiland van Brienenoord. De Maastunnel, waar je eerst met een hele steile oude (1942 opgeleverd) roltrap naar beneden gaat. We zijn zelfs door het winkelcentrum gegaan, waar de Suunto de navigatie een beetje kwijtraakte. Op een of andere manier wil dat ding dwars door de winkels lopen; het verklaard wel mijn hoge kilometrage op de marathon vorig jaar.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Door het samen lopen en af en toe praten, ging het vrijwel als vanzelf. Weliswaar voelde ik mijn enkel een beetje en hoorde ik de ongelijke tred, maar pijn was er niet. Ik heb mijn rechterknie ook bewust de hele trip naar buiten gebogen. Eenmaal bij Slinge voelde ik me nog zo sterk, dat ik besloot maar uit te lopen tot het minimum van de loop: 30 km (32,44 volgens Suunto). Ramona, die het wat zwaarder had, heb ik maar meegesleept om te voorkomen dat ze kapot ging door te ver te lopen. Hopelijk blokt zij me er dan op D-Day weer doorheen, om te voorkomen dat ik wegschiet met 4-5 minuut/km. Dan lijkt de finish ineens haalbaar…

Het is dat ik niet kan huppelen, maar wel een stuk zonniger na deze ervaring. Nu voorzichtig aan richting 7 april. Oh ja, en naar de kapper. Zie niks met deze wind :p

[activity id=2219931955]

• 

• 

• 

• 

•