Hollands Duin Trail: marathon in 24 uur

Door duin en strand van Wassenaar naar Noordwijk en weer terug, met volle bepakking en in gezelschap van tien goed gehumeurde traillopers. Garantie voor succes, zelfs al loopt niet alles op rolletjes.

Soms heb je van die loopjes waar je even tegenop ziet die vervolgens heel goed gaan en soms heb je loopjes waar je naar uitkijkt die minder lekker gaan dan verwacht. De Hollands Duin Trail met Vrolijke Loper Ingrid Achterberg viel helaas in die laatste categorie. Maar juist als het qua lopen niet meezit, train je goed voor de lange afstand, zullen we maar omdenken.

Het principe achter de Hollands Duin Trail was heel eenvoudig: een leuk loopweekend met andere traillopers die de marathonafstand willen verdelen over twee dagen. En daarbij een mooie kans om met bepakking te leren lopen voor een meerdaagse: de route ging namelijk van Wassenaar naar Stayokay Noordwijk op zaterdag en weer terug op zondag. Lekker over strand en door de duinen in een traditioneel – want Leiden marathon – zonnig weekend. Dat zou toch makkelijk moeten kunnen na de marathon in een dag en de complete trailweek in januari met 20+ km en 1.000+ hoogtemeters per dag?

Respecteer de afstand

Dat goed lopen niet altijd vanzelfsprekend is, dat weet ik eigenlijk wel na die blessure eerder dit jaar en de longproblemen vorig jaar. En toch trap ik er weer in. Niet dat ik slecht getraind heb, maar specifieke voorbereidingen, voldoende rust en goed slapen, schoten er de afgelopen week een beetje bij in. Om nog maar te zwijgen van de hooikoorts, waardoor ik het wederom erg benauwd heb en mijn hartslag bij lage snelheid al omhoogschiet.

Voor de voorbereiding krijg ik ook geen bonuspunten: de Freestyle Libre sensoren had ik pas woensdag besteld en ze kwamen daardoor een half uur voor vertrek pas binnen. Loopkleren bijeen zoeken bleek ook een drama: veel zat nog in de was. En in alle haast vergat ik een geheugenkaart in de GoPro te stoppen. Jeminee Rutger, neem het eens wat serieuzer…

Zonnig

Ondanks het mooie weer, keken de andere passagiers van de metro en bus me wat meewarig aan in mijn korte tight, strakke shirt (geen jas nodig) en met dat uitpuilende racevest (Raidlight Responsiv 12l). Hoe ik die laatste vol heb gepropt, blijft een raadsel. In totaal had ik mee in het vest: 1,5 L water, 16 gelletjes, 3 nougatrepen, 3 stroopwafels, 1 tandenborstel, 1 mini tandpasta, 1 mini douchegel, 1 telefoonlader, 1 handdoek, 1 lange broek (‘s avonds koelt het af in my defense), 1 lange looptrui, 1 droge tight, 1 regenjas, 1 loopstring, 1 paar sokken, 1 extra shirt, 1 extra korte tight, 1 tube zonnebrandcrème, 1 tube anti-wrijvingscreme, 1 opvouwbare beker, 1 bloedsuikermeter met toebehoren, 2 insulinepennen, 1 GoPro, 1 Freestyle Libre Reader, 2 buisjes magnesiumoplossing en een heleboel diepvrieszakjes om het lucht- en vochtvrij te houden. Hou me tegen als ik ooit de Marathon de Sable of andere meerdaagse evenementen met eigen bepakking dreig te doen… Enfin onderweg vroeg de wantrouwende buschauffeur al of deze loopjihadist niet naar Leiden moest, want daar ging hij niet heen. Maar nee, ik moest echt in Leidschendam zijn voor een lift naar Wassenaar, want met het OV was de start niet bereikbaar.

Hans Verbeek (blog), die ook via Ingrid liftte, pakte de zaken veel slimmer aan. Hij had genoeg aan een minuscuul rugzakje. Met daarin ook nog ruimte voor sporttape en een zwembroek. Gelukkig was ik niet het enige luxepaard, want ook Ingrid had een maximaal benut vest van 12 liter. De rest van de groep van elf was ook verdeeld: een aantal hadden aan een 5 L vestje genoeg, anderen hadden zelfs een rugzak van 20 of meer liter.

Wie nu denkt dat ik zou bezwijken onder het gewicht: mijn racevest verdeelt de kilo’s goed over de rug. En ik train veel met bepakking. Maar zelfs mij viel het lopen met al die spullen reuze mee, ik heb er nooit last van gehad.

Heuveltjes en mul zand

Wat is dat ook heerlijk als je eenmaal loopt. In de zon, met aardige mensen, in een prachtig landschap vol zandheuvels, meidoorns en bloeiende duinen. Dan moet je alleen niet met je gedachten blijven hangen. Eerst merkte ik de lege GoPro. Na een half uur viel de Libre sensor al van mijn arm. Vervolgens begon ik te twijfelen of ik door de haast niet ook de medicijnen was vergeten (dit is zeg maar de diabeten versie van het aan laten staan van het gasfornuis als je vertrekt). Dat ging pas over nadat ik op een rustpunt mijn tas checkte… toen kon ik er weer vrede mee hebben dat het niet allemaal perfect liep.

Zo niet nadenkend heb ik me waarschijnlijk ook onvoldoende beperkt in snelheid. Dankzij de eerder genoemde benauwdheid en de slechtere training na die blessure eerder dit jaar, is de fitheid niet top. En dan onrustig lopen, kost je ook nog extra energie. Hoewel de groep dus netjes bij elkaar bleef – best bijzonder – had ik mezelf voor het einde wel uitgeput. De laatste kilometers gingen daardoor erg moeizaam. Ook de bloedsuikers bleven te laag (op gevoel want de sensor… maar na meten achteraf wel terecht), waardoor ik me er doorheen moest slepen. Ik was blij toen we bij de jeugdherberg waren. Maar ook best trots. Dat dan weer wel.

Voor de tv konden we even alle moeilijkheden vergeten. Met zijn allen hebben we genoten van het songfestival. Geluid gedempt uiteraard. Maar het is een dankbaar onderwerp voor het oerhollandse sarcasme. Beste inzending van dit jaar was toch echt IJsland als je het mij vraagt. Madonna legde het zelfs af tegen de Turkse tandarts die plagiaat pleegde op een liedje van Gerard Cox (na na na na na). En nee, ik blijf ontkennen ook maar iets van songfestivals te weten…

Dippen bij volle maan

De volgende dag was de route net iets makkelijker. Vlakker, minder mul zand, schelpenpaden en 1 km korter. De benen hadden er weer zin in. De longen helaas niet. Het bleef lang een gevecht om bij te blijven, wat lukte en dat is voor mij ook een soort overwinning. Ik kan het wel, als ik me er maar niet te makkelijk vanaf probeer te maken. Die gedachte ga ik nodig hebben als ik straks weer in La Roche loop.

Eigenlijk ging het fysiek pas echt weer lekker na een tussenstop op het strand in Katwijk. Hans had eerder gezegd dat we een dip bij volle maan zouden doen, maar toen zaten we allemaal gefascineerd naar het scherm te staren met een drankje en wat chips (voor het zout, goed excuus hè) erbij. Zondag zorgde ik dan maar voor de maan; nooit een zwembroekfan geweest en zo’n natte zwembroek in een racevest proppen is volgens mij een slecht idee. Oei wat was dat water koud! De longen voelden erna echter weer vrij en ik kreeg een lekker warme gloed na afdrogen. Dat zou ik vaker moeten doen.

Veel te snel waren we na Katwijk weer terug in Wassenaar en moesten we spijtig genoeg afscheid van elkaar nemen. Binnen 24 uur hadden we ruim 43 km met zijn allen afgelegd, zonder dat iemand achterbleef (in geval van pijntjes of moeheid kon je even op de fiets). Volgens sommigen mag je het dan zelfs al een marathon – of dank Jan, ultra – noemen. Dat is een superprestatie als groep.

De wijze les voor mij: je kunt meer dan je denkt, al heb je soms anderen nodig die je daarbij helpen. Alleen was ik ongetwijfeld langzamer gegaan door de tegenslagen.

[activity id=2379820872]

[activity id=2379827796]