Stoom afblazen

Wat doe je bij 31 Celsius in het weekend? Kom op die Steam Trail laten we toch niet schieten!

De briefing per email liet niets aan twijfel over: het zou erg warm worden op 24 augustus tijdens de Viking Steam Trail. Vrijwel de helft van de tekst ging over de hitte en mogelijke gevolgen als hitteletsel. Lopers van langere afstanden moesten verplicht met water lopen en er zouden twee extra verzorgingsposten komen, waardoor de 25 km welhaast een wegwedstrijd leek. Ook werden de lopers van de langere afstanden gewaarschuwd dat een groot deel van de route door de velden zou zijn.

Als het een wegwedstrijd was geweest, zou die 31 graden Celsius waarschijnlijk genoeg zijn om af te gelasten. Dat is hier niet gebeurd. Traillopers zijn een met de natuur en weten dat ze deels zelfvoorzienend moeten zijn. Ook zonder de verplichting, verwacht ik niet dat er zelfs maar een loper zonder water zou starten. Sinds ik overgestapt ben op vloeibare voeding, ben ik zelfs standaard erg veel water mee: halve liter Heed, twee keer 400 ml Ucan en nog eens 2 liter water. Daarnaast is snelheid meestal niet het belangrijkste; tempo minderen vanwege het weer is dus ook geen schande. Zelf heb ik zodoende ook geen moment aan niet starten gedacht bij deze temperatuur.

Stoomtrein

De grote trekker voor deze loop is de stoomtrein van de Veluwsche Stoomtrein Maatschappij. Die brengt de lopers naar station Eerbeek (10 en 15 km) of Beekbergen (25 en 42 km), vanwaaruit de deelnemers terug naar Dieren moeten lopen. De trein bleek zo populair dat er ook diverse RMD-ers voor naar Dieren afreisden. Zo heb ik dankzij Sjaak de Graas toch een paar uur elektrische trein naar huis kunnen besparen.

Heerlijk om zo’n grote machine te zien die helemaal op stoom loopt, tot de generator voor de elektrische verlichting aan toe. Het ruikt naar olie en kool. Stoom komt op allerlei plekken uit de locomotief. Een medewerker klimt over de grote wielen om alles nog even te poetsen voor vertrek, maar de mens lijkt nietig als een luis naast de grootsheid van de machtige mechanica. Het is gewoon een levend iets.

Stapvoets

Vooraf grapten we al dat als je te laat was, je de trein in moest halen. In de werkelijkheid gaat deze spoormajesteit ook echt stapvoets weg. Door het ontbreken van elektronische seinsystemen, moet bij iedere overgang daadwerkelijk iemand de trein af om deze later weer in te halen. Aan de drukte te zien, kwamen echter vrijwel alle 400 deelnemers (maximum vanwege de trein) gewoon opdagen.

Ons derde klasse rijtuig was best comfortabel ondanks de houten banken. In andere rijtuigen was soms zelfs een restauratie aanwezig. Of tafeltjes. Eigenlijk een beetje zoals je de indeling nu nog vindt in snelle internationale treinen als de ICE of Thalys. Wat dat betreft is er wel veel veranderd.

Snelle start

Na een uurtje kwamen we aan op station Beekbergen, tevens de remise van de stoomtrein. Opnieuw werd gewaarschuwd het tempo te matigen vanwege het weer. De gezamenlijke inloop richting het echte startpunt was echter niet heel rustig te noemen. Nu ben ik ook wel een vrij langzame loper, maar ik heb me daar toch te veel laten meeslepen. Bij goed weer zou ik dit traject rond de 6.30-7.00 min/km lopen. Bij dit weer mag je daar gerust een halve minuut bij optellen. Maar we gingen weg rond de 6 min/km.

De eerste kilometers voelden zodoende behoorlijk gejaagd. Dat er een lang stuk single track was, zonder goede inhaalmogelijkheden, maakte het voor een trail vrij stressy. Ik wilde niet te hard weggaan (te laat) en de personen voor mij remmen op de vreemdste momenten. Vooral als er een tak over de weg stak en dat break mijn ritme nogal. Erg jammer dat we niet direct wat meer los konden lopen.

Hard nodig

Met mijn grote watervoorraad, zou je niet verwachten dat ik toch erg blij was met de eerste verzorgingspost. Maar ik had het al best benauwd en raakte in de velden behoorlijk verhit. Blij dat ik niet voor de langere afstand was gegaan. En dat de mooiste Posbankvelden alleen op die route zaten… jammer dan. Het werd af en toe al wandelen door de hoge hartslag van de hitte.

Mijn lichaam had ook duidelijk last van stress. Normaal vecht ik om de bloedsuikers hoog te houden. Nu is hij alledrie de meetpunt rond de 12 mmol/l geweest. Reden voor extra dorst dus. Alle waterposten heb ik extra (fris) water en indien mogelijk sinaasappels gepakt.

Kathedralen

Dit keer vond ik het laatste gedeelte van de route eigenlijk het mooiste deel. Dat waren niet de heidevelden. Of de vlaktes. Nee dat waren de heuvels met hun reusachtige bomen. De schaduw maakte de klimmetjes en boomwortels (wat onhandig ge-bijna-struikel) helemaal goed. En hoewel de machine aan het begin van dit verhaal, door mensen gemaakt, ons al nederig stemde, deed de natuur met die megabomen en brandende zon dat nog veel meer.

Vlak voor het eind trof ik nog een mede-RMD-er met wie ik de wedstrijd uitliep. Een niet heel briljante 3 uur 33 minuten over 26,5 km was het gevolg. Maar de uitgevallen loper van de 42 km in de kleedkamer beschouwende, die dicht tegen een hitteberoerte aan zat, vind ik dat ik het toch goed heb gedaan door af en toe in te houden.

[activity id=2647410738]