NS MST Venlo-Roermond

Verkleed als ultraloper naar het carnaval omdat je die dag maar 35 km hebt gelopen? Nee, deze Noorderling wilde fijn trainen in de Limburgse heuvels en liet zich daarbij niet ontmoedigen.

Eindelijk heb ik deze week dan de vermoeidheid en stress na Apeldoorn weer een beetje weten af te schudden (extra irritatie: de organisatie is trots slechts 35 foto’s op een marathonafstand met 150 mensen te hebben). Vandaag had ik echt weer zin in een lange training. Bij voorkeur een NS-trail, en dan ook nog een van 30 tot 40 kilometer. Omdat storm Ellen werd verwacht, viel de keus op Limburg: de route Venlo-Roermond met 35 km en circa 300 hoogtemeters ver van de kust leek ideaal.

Er was een klein minpuntje aan dit voornemen: dit weekend is het carnaval. Een blik op de route leerde echter al snel dat het centrum van Venlo en Roermond doorkruisen niet nodig was. Dus was het NS-retour snel gekocht. Overdag zou het wel meevallen met dat carnaval, toch?

De metro schudde ‘s ochtends zo hard dat een vrouw op het perron zich nog afvroeg of hij niet van het spoor zou worden geblazen. Dat viel gelukkig mee. Wel waren zaterdag uit voorzorg enkele optochten van het carnaval, onder meer in Eindhoven, afgelast. Desondanks ging de reis rustig en voorspoedig, alles was op tijd en ondanks dat ik de eerste verklede mensen al zag – een varken dat per abuis voor konijn werd aangezien – was de trein grotendeels leeg.

De startfoto

Door de wind was het wel koud. Ook rond Venlo. Maar gelukkig had ik een warme donsjas mee, die ik op het station in een kluisje wilde leggen, samen met mijn tijdschift en wat onderweg gehaalde hapjes en cola. Het station zou kluisjes hebben en die zijn zelfs tijdens feesten nooit vol op grote stations. Nou, dat viel een beetje tegen. Er waren maar een stuk of negen kluisjes, waarvan een defect. En alles was vol. Twee verschillende NS-medewerkers gaven ook al aan: andere faciliteiten ga je hier niet (dichtbij) vinden. Maar niet alles paste in mijn racevest.

Een lastig dilemma waar ik een tijdje over moest dubben. Inleveren als gevonden voorwerp? Dan krijg je het niet op tijd terug en de NS-mevrouw zei dat dit eigenlijk niet kon. Ik wilde ook niet dat ze het preventief opblazen natuurlijk. Uiteindelijk besloot ik zoveel mogelijk in het vest te proppen: overbroek, extra droge trui en een deel van het eten. De rest van mijn chocolade-eitjes (Tompouce-smaak), een niet uitgelezen Runner’s World met interview met Karel Sabbe en rommel uit mijn jaszakken gooide ik maar weg. De jas legde ik in het defecte kluisje dat de eerder genoemde NS-mevrouw net van twee grote defect-stickers had voorzien. Vervolgens ging ik een beetje van mijn a propos op weg, waarbij ik vergat de standaardfoto met stationsklok te maken.

Katholiek

De eerste paar meters was ik nog wat gespannen. Ook omdat er toch best veel verklede mensen op straat waren en ik uit de toon leek te vallen. Maar de man met pij onder de jas en grote hond sloeg af bij een klooster en bleek toch niet verkleed (tenzij als burger). En een kilometer buiten het centrum was weinig meer van verkleedkleren te zien en ik werd er gewoon gegroet. Pak van het hart voor een noorderling die weinig van dit volksfeest begrijpt.

Het is ook echt verbazend hoe snel ik buiten de stad was. Al na 1,5 km, rechtsaf bij een vervallen kasteel, begon de trail met een mooie single track. En slechts een paar kilometer later volgde er opnieuw een klooster, ditmaal met kapel op de oprijlaan. Wie op onverklaarbare wijze het carnaval – een katholieke traditie om even los te mogen gaan – had gemist, kon toch niet om het katholieke erfgoed heen.

Intussen heb ik al best wel een aantal NS-trails gelopen. Meestal is er vrijwel niemand op de trails aanwezig, of kom ik hooguit een stuk of vijf mensen tegen in 30 km. Met de uitzondering van parken in de stad of extreem mooi weer op zondagen. Ditmaal heb ik best veel wandelaars gezien. Hele groepen waren er. Mountainbikers waren er ook, maar minder aanwezig en op de MTB-paden waren ze ook gewoon voorzichtig. Dat is zeker opmerkelijk terwijl iedereen carnaval viert en er een stevige koude wind staat. Zo stevig dat ik erg blij was met mijn Montane tights met windstopper voor het kruis. Scheelt toch weer een paar keer plassen… De enige verklaring die ik voor de drukte op de paden kan geven is de schoonheid van het Limburgse landschap. Het is oprecht een prachtige route.

Mijnbouw

Nee, het is niet de Middellandse Zee. Maar het azuurblauwe water in de zandafgraving nodigt enorm uit tot een duik. Hoewel de natuur duidelijk aan het uitbotten is, was het door de wind en het gebrek aan een handdoek toch beter om niet te zwemmen. Maar in de zomer zou dit een mooie optie kunnen zijn.

Het roodgelige zand, en de scherp afgestoken randen van de zandputten doen ook vermoeden dat hier nog veel meer mooie en zware trainingsroutes mogelijk zijn. Heel steile klimduinen om kracht te trainen, zijn er in ieder geval. Lopers kwam ik er niet tegen, maar wandelaars met verrekijkers des te meer. Online vind ik thuis dat er veel verschillende planten- en dierensoorten zijn gespot. Onderweg raakte ik intussen steeds enthousiaster over de route, hier kom ik vast nog een keer terug.

Grensoverschrijdend

Na een kilometer of 14, verliet ik Limburg. Piep piep: ‘Welkom in Duitsland’. Gelukkig kunnen we de data van het telefoonabonnement ook in Duitsland aan laten staan. Dankzij Simone ben ik een beetje verslaafd geraakt aan de podcast No such thing as a fish. De belachelijke feitjes toveren steeds een lach tevoorschijn, maar het vreet wel data. Op een loopje als deze gaan er nu eenmaal behoorlijk wat afleveringen doorheen.

Aan de grens zelf was niet heel veel te zien. Er was een voormalige grenspost annex restaurant, genaamd De Grens. Er stond een bordje over samenwerking. En er hing een vage, tweetalige tekst over een gezamenlijke jaarlijkse polonaise. Op de grenslijn hing prikkeldraad precies tussen twee zandwegen in. Het landschap hier bestond vooral uit mooie zandpaden, vennetjes en een beetje heide. En wederom waren er zandafgravingen. Sommige nog actief aan de graafmachines te zien.

De weg kwijt

Met navigatie ben ik al behoorlijk bedreven sinds de TomTom 3 (later Suunto Trainer Wrist HR), maar de paden in Limburg en Duitsland waren hier en daar lastig. Zelfs met de kaarten op mijn Garmin Fenix 5x, was niet altijd duidelijk welk pad de juiste was. Met name in het bos ontbrak er wel eens een route op de kaart en waren er soms veel afslagen om uit te kiezen. Gelukkig gokte ik meestal juist.

Op een punt verloor ik wel veel tijd. Ik liep duidelijk verkeerd – op een pad dat wel op de kaart stond maar dat sterk afweek van de lijn – en ben een paar keer heen en weer gelopen om het juiste pad te vinden. De ingang naar dat pad was nergens te zien. Na een tijdje zoeken besloot ik maar uit te zoomen en te kijken hoe ik weer op het pad kon komen. Doorlopen via mijn pad en dan linksaf, zou gelukkig slechts 200 m om zijn. Eenmaal bij het punt waar de lijn weer zou beginnen, bleek ook aan die kant duidelijk geen pad te zijn (geweest). Ik was blij met het kaartje, maar vraag me af of de ontwikkelaar van de route hier pech met gps had of gewoon heeft afgesneden bij het vastleggen van de route. De afwijking was namelijk veel meer dan de 10 m die je van gps kunt verwachten.

Dat ook dit geen snelle route zou worden was al duidelijk. Onderweg heb ik ook verschillende malen halt gehouden om bordjes te lezen en foto’s te maken. Het lastigste waren zoals altijd de actiefoto’s. Met de iPhone ging dat meestal vrij makkelijk, bij mijn Android moet ik echt een filmpje maken (tips voor goede apps zonder ladingen reclame zijn welkom). Het leukste is natuurlijk om dit op een heuvel te doen. Ik zal jullie besparen hoeveel onbruikbaar materiaal dat opleverde. Maar toen bij een kilometer of 25 het horloge aangaf dat ik de 3,5 uur al ruim gepasseerd was, was het wel even slikken. Mijn doel was toch niet te laat terug te gaan in verband met carnavalsdrukte en de daarbij horende openbare dronkenschap.

Immer gerade aus

Intussen begonnen de laatste kilometers echt af te tikken. Zoals velen waarschijnlijk wel bekend is, hebben Garmin horloges meestal maar 50 routeaanwijzingen, een die waren al voorbij. Met een paar naderende kruising in zicht, checkte ik het horloge terwijl ik op snelheid doorliep (tijd inhalen). Het had geen haar gescheeld of ik was in galop recht tegen een gloednieuw afscheiding met drie dunne schrikdraden gelopen! Welkom terug in Nederland… Vreemd was ook dat er geen hek in de afscheiding zat en dat deze toch een cm of 80 hoog was. Met gevaar voor eigen kruis ben ik er zo goed als mogelijk met behulp van een paaltje overheen gesprongen. Oef.

Met nog 6 km te gaan, bleef de omgeving erg landelijk. De stad Roermond was echter al te ruiken. En daar donderende geluid dat ik hoorde? Hoewel er niks muzikaals uit op was te maken op die afstand, kon dit niet anders dan carnavalsgeluid zijn.

De laatste kilometers gingen vlotjes en al gauw was ik bij het station. Daarvandaan ging een aparte route naar de podia. Ik besloot even te kijken, maar met alle toegangspoorten en regels, heb ik enkel een foto op afstand over het hek kunnen maken.

Hoewel de menigte er met alle verkleedkleding erg vrolijk uitzag, had ik mijn lol al gehad. Prachtige paden en leuke klimmetjes, weinig asfalt, en voor komende zomer zwemwater en cafés onderweg. De NS route Venlo – Roermond kan ik absoluut aanraden.

En die jas? Die lag aan het einde van de trip nog gewoon in het kluisje.