Als je een groot doel hebt, moet je wel trainen. Maar wat doe je als je horloge de training niet-productief vindt?
Wie mij een beetje kent, zal niet kunnen ontkennen dat ik een absolute cijferfreak ben. Ik wil alles kunnen analyseren. Onlangs kocht ik bijvoorbeeld een extra hartslagband om onder meer loopvermogen en voetlanding (ik loop oneven zoals al verwacht) te meten. Maar tegelijkertijd hou ik enorm van mijn vrijheid tijdens het lopen en probeer ik met lopen al het geanalyseer op het werk te ontvluchten.
Dat laatste maakt dat ik het soms best wel moeilijk heb met de stroom aan ‘behulpzame’ aanwijzingen van mijn Garmin. Al sinds 25 februari gaf hij aan dat ik onproductief aan het trainen was. Krachttraining, onproductief. 21 km op het strand? Onproductief: meer rust is nodig. Maar weet het horloge wel waar ik mee bezig ben? Die 60 km tijdens de Vuurtorentrail vergt ook veel en ook dan moet ik doorgaan ondanks vermoeidheid.
Zin maken?
Waar ik afgelopen zomer nog 1 a 2 lange afstanden liep in het weekend – de Suunto klaagde eigenlijk nooit – heb ik het de laatste weken best zwaar om de moed erin te houden. Het weer is waardeloos met koude wind en nog koudere regen. Mijn agenda vol. Mijn werk megadruk en stressgevend. En dan zeurt ook het horloge nog.
Maar ja, ik denk aan mijn wedstrijdagenda en twijfel of de training die ik nu doe überhaupt in de buurt komt van wat benodigd is voor Ameland. Zelfs al heb ik de afgelopen maanden iedere maand minstens één marathon of ultra gelopen, het voelt alsof het nooit genoeg is.
Afgelopen zaterdag kocht ik mezelf nog om. Als ik van Scheveningen naar Noordwijk zou lopen, mocht ik daarna bij de barefootschoenenzaak in Noordwijk kijken. Maar het bleef zwoegen. De eerste kilometers stopte ik elke kilometer. De bloedsuikers waren te laag. Mijn veters zaten los. Mijn jas – winderig – was te warm. Mijn shirt was te warm. Mijn handschoenen waren te warm. De bloedsuiker was weer te laag. De sensor had het te koud. Nodeloos te zeggen dat ik geen extra kilometers door de duinen meepakte, wat eigenlijk wel de bedoeling was. Gelukkig raakte ik na een kilometer of 10 wel in een ritme. Maar zoals de foto hierboven al laat zien, ging het niet briljant.
En de beloning? Helaas waren er op dat moment geen leuke modellen in de winkel aanwezig die ook lekker zaten. Al beken ik, dat ik thuis daarom maar een ander type (Vivobarefoot Stealth III swimrun) heb besteld.
Uitrusten
De afgelopen weken heb ik misschien ook wel best veel getraind. Niet alleen qua lopen, maar ook qua crosstrainen en krachttraining. De druk lijkt ook groot met Ameland. En ik mag bodypaintmodel zijn bij de Efabe, wat best spannend is (iets met verfbare strings) en nog wat extra buikspieroefeningen vergt voor het zelfvertrouwen. Had mijn Garmin Fenix misschien gelijk?
Begin deze week heb ik nog eens naar de data gekregen. Wat ik zorgelijk vond: de rusthartslag is gestegen tot boven de 50, terwijl deze normaal rond de 44-46 ligt. Ik besloot dus toch wat rustdagen van duurtraining in te lassen.
Vanochtend was de laatste iets langere loop voor Ameland. Ik had er echt weer zin in. Het begon weliswaar nog wat moeilijk, maar eenmaal op gang had ik wel door willen lopen, ware het niet dat dit qua agenda niet mogelijk was.
Op sommige stukken was het ook haast trailen. De modder was zo diep en glad, dat ik er haast niet langs kon met de Escalante Racers (glad profiel) die wegzakten en nul grip hadden. Maar de benen waren sterk genoeg om uitglijden te voorkomen en het glibberen was stiekem ook wel leuk.
Wees lief
Uiteindelijk denk ik dat ik mijn lichaam iets gaaf verwaarloosd. Gewoonweg te weinig rust gegeven en signalen genegeerd. Dat het horloge daarover zeurde was dan ook terecht. Zonder het horloge was ik mogelijk langer blijven doen alsof mijn neus bloedt. Soms is het goed als iets of iemand anders je erop wijst dat je lief voor jezelf moet zijn.
Na de loop van vanochtend voel ik me weer iets zekerder. En geloof het of niet, maar de training was volgens Garmin zelfs productief. De afbouwperiode zie ik daarom met iets meer vertrouwen tegemoet.