De eerste virtual run van MST waaraan ik meedeed was nog relatief makkelijk. Haal ik een tandje hoger, 1.000 hoogtemeters in maximaal 10 km, ook?
Ik zal maar direct eerlijk zijn: die titel slaat niet terug op het winnen van een Strava segment of mijn supersterke prestaties heuvelop. Maar de Altra King MT 2 is toch echt een van de beste schoenen als Mud Sweat Trails je voor een moeilijke uitdaging stelt: 1.000 hoogtemeters (hm) waarbij je route maximaal 16 km lang mag zijn. Met zoveel stijgen en dalen, kun je wel wat klittenband gebruiken om je schoenen vast te zetten. En niet over de veters te struikelen als je snel afdaalt, een kwaaltje waarmee vrijwel alle andere modellen van Altra behept zijn. En ok, de naam klinkt ook wel goed.
Voor wie wel eens buitenlandse wedstrijden of trainingen doet: zoveel hoogtemeters over een dermate korte afstand, betekent meestal dat je een steile bergtop opklimt. Steil klimmen is iets dat ik zelf voor het eerst deed in de Ardennen, bij de Castle Trail. Een lus van 10-12 km heeft daar meestal rond de 500 hoogtemeters. Omdat de lussen altijd veranderen, meen ik dat mijn eerste 25 km daar, rond de 1.200 hm heeft. En ook vorig jaar op Lanzarote bedroeg de stijging slechts een 1.000 hm per 20-30 km. Zowel Lanzarote als de Ardennen hebben echte bergen, maar die stijgen dus minder hard dan we hier mogen doen. Plus: bergraces zijn soms punt tot punt. Oftewel: je klimt 1.000 meter over 20 km, maar daalt niet zoveel, waardoor de helling mild blijft.
Locatiescouten
Met de Me-Mover ben ik eerst op een paar locaties wezen kijken. In eerste instantie dacht ik aan Snowworld (Zoetermeer). Dat is net iets dichterbij en daarom handiger voor de nog altijd leeglopende band van mijn gewone fiets. Op zich waren er wel een paar opties daar, waaronder direct naast de skihelling, waarbij je een best zware baan omhoog kunt nemen en de trap naar beneden. Echter, dit leverde maar een magere 20 hm op per keer en de trap was een beetje valsspelen, niet echt trail. Pak je nog een klein stukje meer mee tot waar je op de ijzeren trap van Snowworld kunt komen, dan haal je nog maar 27 m in bijna een halve kilometer. Krap.
Tegelijkertijd besloot ik me ook met Ramona in te schrijven voor de Kill the Hill challenge, waarbij je slechts 200 tot 300 hoogtemeters, ongeacht afstand, hoefde af te leggen. Zouden we het samen kunnen combineren en durfde ik haar direct zoveel hoogtemeters te laten doen?
Omdat we beiden niet met openbaar vervoer willen reizen, besloot ik de opties te kijken die op fietsafstand haalbaar waren. Het mooie is, er is een GIS-kaart die precies aangeeft hoe hoog een bepaald punt is. Het nadeel is dat er ook flats worden meegeteld (herkenbaar aan de vorm en plotselinge kleurverandering) en dat niet altijd duidelijk is of je er kunt en mag lopen. Uiteindelijk bleek de MST-uitdaging niet mogelijk op fietsafstand van beiden, maar die Hill gaan we nog een keer killen.
De enige echt reële optie voor mij, was toch bij Outdoor Valley in het Hoge Bergsche Bos. Volgens de Rotterdam Trailheads zijn daar zelfs meerdere opties, waaronder het via het grasveld nemen van de skiheuvel. Daarmee zou al binnen 8 km de 1.000 hm mogelijk zijn. De hoogtekaart gaf het ook als kansrijk weer.
Op weg naar de top
Toch wel enigszins gespannen reed ik vanochtend naar Bergschenhoek. Sinds Lanzarote heb ik niet extreem veel hoogtemeters meer gemaakt. Waar ik daarvoor best wel een klimgeit was – zij het een trage – heb ik sinds de val op de eerste dag een akelige daalvrees. Die overigens steeds beter gaat, moet ik daar wel aan toevoegen. In ieder geval vertrok ik weer eens veel te laat, rond een uur of elf. En halverwege mocht ik de achterband van mijn fiets weer oppompen, waardoor ik pas rond half twaalf op plaats bestemming was. Lekker middenin de felle zon, maar wel met voldoende drinken en een lijf dat er redelijk goed mee omgaat.
Na het parkeren was het eerst even zoeken naar het begin van de heuvel. De fiets op het mtb-parcours parkeren, waar het laagste punt was, leek me niet zo handig. Dus kon ik eerst een paar honderd meter inlopen, die natuurlijk wel van de 16 km afgingen. Een 500 m en 40 makkelijke hoogtemeters verder, stond ik bovenop het uitkijkpunt. Hier zou het gaan gebeuren.
Vroeger was het altijd mijn favoriet om me gewoon van de heuvel af te gooien, tegenwoordig ben ik wat voorzichtiger. Maar de eerste afdaling en klim gingen rustig (1 minuutje dalen, paar minuutjes klimmen) en voor ik het wist, had ik er weer rond de 35 hm bij. De heuvel oprennen was gezien de steilheid wat te zwaar – te weinig op getraind de laatste tijd – maar lopen goed te doen. Afdalen ging prima door het lange gras en de megagrip van de Kings.
Running in circles
Rondje na rondje liep ik. Af en toe pauzerend. Even zitten op een boomstam. Uithijgen op het uitkijkpunt. Het zal een vreemd gezicht zijn geweest voor de andere bezoekers. Gelukkig waren de meeste mensen maximaal twee a drie rondes aanwezig op het uitkijkpunt. Slechts een keer liepen er anderen via het steile pad naar beneden: twee jongetjes, hun zusje en vader. Ik weet niet of ik ze inspireerde, maar uiteraard gingen de kinderen hollen en struikelde er een in mijn tred. Niets aan de hand: het gras was zacht en vergevend.
Op mijn horloge telde ik de hoogtemeters mee. Ik had geen idee hoeveel rondes ik had gedaan, maar was euforisch als ik een mijlpaal af kon strepen. Eenderde, helft, tweederde, 900 m. De vertraging kwam niet zozeer doordat de benen het zwaar hadden, maar doordat ik moe werd. Ik liep al een uur of twee. Mijn lange daalgras was inmiddels zelfs al verwijderd door een tractor.
Na een keer of 25 had ik er wel genoeg van. Met meer dan 970 m, zou ik er met een lusje terug naar de fiets ook wel komen. Uiteraard stond de teller na dat lusje op een gekmakende 999 hm. Zul je altijd zien. Dus toch nog een stukje terug en omhoog om eindelijk die 1.000+ te halen. En uiteindelijk ruim binnen de 16 km (10 km en een totaaltijd van 2 uur 48, veel gerust tussendoor).
Aan het eind was ik blij dat ik was gefinisht en heb doorgezet. Zout overal door de warme zon. Maar een goed gevoel na deze repetitieve en spannende uitdaging. Bedankt Marc, deze opdracht haalt me echt even uit de sleur een lusteloosheid van de afgelopen dagen.
De spierpijn in kuiten en bovenbenen volgde overigens wel, maar pas na thuiskomst. Morgen even rustig en dan weer ready to go.
Nederlands 
English (UK)
Keep on running (: