Het is zo makkelijk om meegesleept te worden in grote doelen, dat we soms vergeten naar het lichaam te luisteren. Hoe dat zich uitte in een training in Schoorl en welke gevolgen en voortekenen er waren, kun je hier lezen.
Voor de derde keer groette ik hetzelfde paartje wandelaars, die inmiddels al grappen over mijn ronddwalen begonnen te maken. Maar het lukte me op een of andere manier maar niet om bij het begin van de 41 km route in Schoorl te komen. De kompas tolde rondjes, ik merkte de paadjes niet op en in plaats van mijn gelopen lijn als uitgangspunt te pakken, lette ik op het kompas. Wat was hier nu aan de hand?
Wie deze blogs regelmatig leest, heeft misschien al opgemerkt dat mijn lijf niet helemaal lekker ging in de laatste lopen. Vooral het vele trainen op asfalt leidde tot wat kleine klachten – krakende benen – in de afgelopen maand. Toch had ik nog steeds veel zin in het lopen van lange afstanden. Maar tegelijkertijd was er ook een geestelijke vermoeidheid. De tol van maanden hard werken aan projecten, minder binding door het thuiswerken en algehele verveling in dagen die steeds eentoniger in het thuiskantoor afspelen. Die vermoeidheid staat helaas niet los van de fysieke vermoeidheid door training. Eigenlijk moet je ze optellen en dan is overbelasting plots heel dichtbij.
Trail it yourself
Om de druk nog iets verder op te voeren, had ik me ook dit jaar ingeschreven voor de Great Virtual Race Across Tennessee. Vorig jaar haalde ik het 1.000 mijl punt in de maanden mei t/m augustus. Daarna voelde ik me in topconditie, en daarom ging ik ervan uit dat ik dit jaar makkelijk een stukje verder kon komen. Dat betekent dus veel hardlopen en wandelen om de benodigde kilometers te maken. Minimaal dagelijks 10 km was wel te doen, toch?
Die uitdaging ging de eerste weken ook best goed. Op dagen dat ik niet hardliep, ging ik lange stukken wandelen, veelal op fivefingers die ik nadat ze 3 jaar geleden versleten waren, opnieuw had aangeschaft.
Vervolgens kwam de uitnodiging voor de eerste vaccinatie. Ik maakte direct een afspraak voor de zaterdag na Hemelvaart, want begin juni had ik al plannen voor een uitgebreide loopweek. Wat ik van de Pfizer-vaccinatie had meegekregen, was dat je mogelijk een weekje minder kon trainen. Dat betekende dat ik om kilometers te maken wat minder tijd had. Dan maar een tweede lange training in één week proppen en na de halve op zondag een hele op Hemelvaartsdag lopen. Kon ik meteen de Trail it Yourself route in Schoorl – strand is gewoon gaaf – gaan uitproberen.
Zelfs voor het verkrijgen van die route bleek mijn haastige spoed een pijnpuntje. Ik schreef in, kreeg een mail, maar geen route en voucher voor het terras. Die krijg je pas nadat iemand bij Mud Sweat Trails de inschrijving heeft verwerkt (wat enkele dagen duurde en niet op tijd was voor mijn loop). Uiteindelijk besloot ik in mijn koppige wijsheid maar snel op te zoeken wie de route al gelopen hadden en via Strava de gpx te downloaden. Voor wie het nog niet doorhad: dit soort capriolen getuigen wederom van een gebrek aan innerlijke rust, wat kan komen door oververmoeidheid.
Heuveltjes en spinnende kaarten
Eenmaal uit de bus in Bergen, ontspon zich de lange zoektocht naar het begin van de route. Anders dan ik normaal gesproken doe, had ik de route namelijk niet aangepast om hem vanaf de uitstaphalte te kunnen lopen. Wederom iets met niet de rust nemen om dit te doen. En vervolgens maakte ik er echt een potje van, al was het eigenlijk helemaal niet zo moeilijk om bij de start te komen, zeker niet aangezien de wegen de eerste kilometers goed op de kaart van het horloge werden aangegeven.
Nu moet ik zeggen dat ik me ook wel ietwat af liet leiden, want vrij snel na het dorp waren er ook mooie bospaadjes met klimmetjes die niet bij de route hoorden maar wel naar start leidden. En die weer wat minder duidelijk op de kaart stonden. En dat in combinatie met moeheid zorgde voor een complete desoriëntatie. Kun je nagaan wat er gebeurt als je dan nog meer dan 40 km moet lopen.
Vooral doorgaan
Het is ongelofelijk hoeveel energie je verliest als je gefrustreerd in cirkels loopt. En hoe je, als je eenmaal het juiste pad hebt gevonden, dan nog steeds niet in het ritme komt. Dit keer waren de bloedsuikers daar ook niet de oorzaak van, bleek tijdens het testen.
Hoe mooi de omgeving ook was, als je moe bent, loopt het niet lekker. Ik moest mezelf dus echt verleiden met wat nog zou komen. Zo wist ik dat er in ieder geval een dipmogelijkheid langs de route zat. En dat zou voor mijn inmiddels al moe en stram aanvoelende spieren een welkome verlichting kunnen zijn. Ook zijn in dit gebied veel duinen om te beklimmen, wat het lopen echt anders maakt dan in het platte polderlandschap thuis.
De dip kwam een stuk eerder dan verwacht. Niet ergens halverwege de route, maar al na een kilometer of 10 vanaf het beginpunt. Het was fijn om even de zeelucht op te snuiven en naar de vogels – en vissen – te kijken. Het zonnetje was ook fijn. Maar toch kwam de verlichting niet echt. Al gauw was het weer ploeteren.
Mul zand
Als strandloper ben ik wel het nodige zand gewend. Maar zand dat niet recht loopt en ook nog eens heel mul is door het zonnetje, is helaas een stuk vermoeiender om door te lopen. Laat nu juist daarvan erg veel na het strandgedeelte komen. Erger nog, het waren ook nog eens lussen – vermoedelijk vanwege een stuk hek – waardoor het landschap zelf nauwelijks afwisselde.
Op een gegeven moment had ik het echt helemaal gehad. Ik was ongeveer halverwege, maar het hardlopen was al kilometers eerder in wandelen veranderd en ik was eerlijk gezegd gewoon doodmoe. Doorzetten leek me niet verstandig: als je te vermoeid doorloopt, is de kans op blessures groot.
Gelukkig bleek ik op dit punt vrij dichtbij Groet te zijn, waar een bushalte stond. Ik nam de tijd om rustig die kant uit te gaan. Teleurgesteld in deze dag, maar zeker dat ik deze route wel een keer helemaal zal lopen.
Waarschuwingstekens en lessen
Eigenlijk had ik natuurlijk nooit deze loop moeten doen. Ik was duidelijk al vermoeid voor ik begon. Achteraf gezien is het ook makkelijk om een aantal punten aan te wijzen waar ik op had kunnen letten:
- stress van andere werkzaamheden (dit telt mee voor je vermoeidheid, ook al wil je dan juist lang lopen om het van je af te zetten);
- in de spiegel zie je er moe uit;
- stramheid/pijntjes na eerdere lange lopen op asfalt;
- niet de tijd nemen om goed te plannen – gejaagdheid;
- slecht humeur/negatieve emoties;
- eenvoudige: rusthartslag niet tussen de 44-48 (standaard voor mij in goede doen), maar op 52;
- slecht slapen en te laat naar bed gaan;
- makkelijk afgeleid zoals met de kaart.
De dagen na deze loop heb ik dus ook de nodige rust genomen. Ook qua wandelen. En serieus, ik heb een wekker gezet om op tijd naar bed te gaan.
De extra rust helpt zeker wel om weer wat energie terug te krijgen en het humeur is inmiddels een stuk ten positieve gedraaid. Wel merk ik – en dat is een van de grootste vallen van doorlopen bij vermoeidheid – dat mijn rechterkuit niet helemaal happy is. Door de vermoeidheid heb ik waarschijnlijk niet helemaal lekker gelopen en dat heeft samen met barefoot wandelen stress op de kuit gezet. Vandaar dat ik nu relatief weinig train in de hoop volgende week goed te kunnen starten aan mijn avontuur voor de Boucle du Diabète, waar ik 6 dagen kilometers maak voor de Franse JDRF-afdeling.
De dresscode is blauw, ik heb al een paar blauwe shirts, waarvan ik jullie onderstaande niet kan onthouden. Het is het loopshirt van Team Novo Nordisk, een pro cycling team met alleen maar type 1 diabeten.
Nederlands 
English (UK)