Lang genieten

Hoe langzaam lopen zorgt voor meer genieten en minder lijden. Een verslag van een onverwacht toch nog gelopen marathon.

Toch wonderlijk eigenlijk, hoe bij de trainingsloop de pijntjes in mijn enkel verdwenen en ze vervolgens na de rust van de taperweek juist terug leken te komen. Dat was wel even een dilemma, psychisch of echt oppassen? Vast besloten me niet op te laten jutten, gokte ik het laatste en richtte me volledig op de strategie van de luiaard: onderschat nooit de kracht van traagheid.

Daar leek echter een kink in de kabel te komen. Tijdens de Road through Rotterdam had ik een dealtje met Ramona gesloten dat zij mijn tempo zou afremmen. Vorig jaar vertrok ze namelijk ook rustig en haalde me vrolijk in op de helft… Dit jaar had ze ook problemen met de koeling (oververhitten bij inspanning) en moest het dus zelf ook langzaamaan doen. Maar toen de startbewijzen werden uitgedeeld zat zij in 4 en ik in 5, met dezelfde verwachtte eindtijd. En in 5 startten, het vak waaruit ook de 6-urige deelnemers vertrekken, zag ze niet zitten.

In de green room, de verzamelplaats annex kleedkamer annex cafe in Engels, had ik mijn magneetje maar voor het startvak geplaatst. Ik wist van vorig jaar dat er wel gecontroleerd wordt. Dus ik was er niet gerust op en liep een beetje gespannen mee naar de Erasmusbrug. Hopend dat ze alleen naar het nummer van Ramona zouden kijken en ons als ‘groep’ door zouden laten.

Klaar voor de start

Als je je ergens zo druk om maakt, weet je dat het nooit zo erg is als verwacht. Niet veel later liepen we dan ook zo langs de twee controleurs. Ze waren druk bezig met anderen, en konden daardoor niet mijn nummer aflezen.

Na een Lee in ademnood – toch knap dat hij jaar in jaar uit weer meewerkt – en een minuut of 20 wachten in het startvak, mochten we dan eindelijk vertrekken. Niks geen pijn, ik kon meteen lopen. Maar wat een drukte, wat een vervelende loopritmes, wat doen al die mensen aan de kant…

‘Rustig!’ Het was niet de enige keer dat Ramona me moest afremmen. Ik probeerde het wel, vlak lopen, maar had haar echt nodig om het vaste tempo te kunnen houden. Vooral als er weer een golf lopers met vlaggetje langskwam, had ik het moeilijk om niet automatisch mee te galopperen.

Windvlagen

De eerste kilometers leken lang te duren. Voor wie me niet goed kent, ik kan dan ook gaan babbelen. Ik was afgeleid door alles en iedereen die ik tegenkwam. Zoals de man wiens broek dreigde af te zakken, de vrouw met waterflesje dat gegarandeerd een blauwe plek moet hebben achtergelaten als het echt 42,2 km op haar billen danste, de verkoelende windvlagen, zag ik daar…

Maar die adem kon ik beter sparen. Geniet van je omgeving, maar sluit je er ook een beetje vooraf en blijf bij jezelf, was het advies van Ramona. Dat scheelde inderdaad wel wat energie. En zo gingen onze kilometers langzaam over naar een ritme dat zo natuurlijk voelde dat het de hele dag door had kunnen duren.

Lege benzinetank

Af en toe was er een water- of sponspost. Links of rechts? Voorsorteren, water en sponsjes pakken – ook ik had extra nodig door de hitte, even wandelen en weer verder. Speuren naar Ramona’s man Remco en de kinderen. Bekenden groeten.

Toch kwam er net als vorig jaar een eind aan dat lekkere ritme rond de 25 km. Ik kreeg het steeds moeilijker het tempo vast te houden. Merkte dat ik – zelfs bij deze normaal voor mij goed te doene snelheid – Ramona niet meer kon bijhouden. Alle tekenen van een hypo, ook rond einde lunchtijd, dus moest ik haar helaas laten gaan. Na bijeten, zonnebrand smeren en een kort stukje wandelen, kwam de energie terug. Maar ik miste mijn pacemaatje.

Ook rond 30 km had ik een beetje een dipje. Water en weer verder. Er kwam vervolgens even wat lol terug, waardoor ik door de Cheer Zone van RMD in het Kralingse Bos heenstormde. Sorry jongens, dat was een beetje lullig, maar ‘don’t stop me now’.

Bruidsjurk

Nu het ritme er even in zat, voelde ik veel verdriet opkomen. Lopen is een soort dynamische meditatie en ik herken het gevoel. Alles wat de afgelopen maanden gebeurde, wilde er eigenlijk uit. Daar zit nog heel veel pijn en eigenlijk is het jammer dat het niet is gebeurt, want voordat ik kon huilen, zakte het tempo weer weg.

De laatste kilometers waren een lijdensweg van een interval. Door het wandelen voelde ik mijn kuiten en heupen behoorlijk. Nog een beetje extra zout genomen in de hoop verdere krampen te voorkomen. Maar zelf op tempo blijven werd steeds zwaarder.

Op een gegeven moment werd ik ingehaald door Etiënne. Nu is Etiënne normaalgesproken een veel snellere loper dan ik, maar ook hij had een enkelblessure en liep in een bruidsjurk met deze temperatuur… Ik kon er eigenlijk ook wel om lachen. Vorig jaar zou ik me er echt druk om hebben gemaakt en mezelf de vernieling in lopen. Maar nu bleven mijn gedachten bij het willen beleven en genieten.

Ook dit jaar gaf het zien van Jeroen Tibbe bij de kubushuisjes een nieuwe impuls aan het lopen. Ook nu zat ik aan het eind behoorlijk stuk. Maar in mijn gevoel ging het toch zoveel makkelijker dan vorig jaar. Desondanks eindigde ik slechts een minuut of 2 sneller dan toen: 5:09.18.

‘Slechts’ 2 minuten

Ho, wacht. We zouden het niet over tijd hebben, was de afspraak. Want een paar week geleden kon ik niet eens op mijn been staan en nu liep ik hem toch zonder noemenswaardige problemen uit! Slechts 2 minuten sneller dan mijn extreem warme debuut van vorig jaar is in dat licht helemaal niet slecht. Soms moet ik mezelf ook even opvoeden, want er zo over denkend, ben ik best trots. Niet alleen op het resultaat, ook op de weg die veel fijner was dan vorig jaar doordat ik niet te snel ging en die eerste 25 km niet alleen hoefde te lopen. Oprecht schudde ik dan ook de hand van burgemeester Aboutaleb om hem te bedanken dat we door deze mooie stad mochten lopen. (Erg sympathiek dat hij dit doet.)

Terug in de green room was het tijd om even uit te hangen, na te kletsen en frieten te eten. Dat heeft Marco mooi geregeld. Intussen had ik qua gelletjes na die 25 km al zoveel gecompenseerd, en zelfs op de 40 nog een genomen, dat mijn bloedsuiker 17,5 mmol/l eindigde. Oeps.

Eenmaal thuis ging het niet heel soepeltjes de trap op. Nu een dag later is alles weer redelijk normaal. En het mooie is: ik heb er zelfs geen blaartje of blauwe teennagel aan overgehouden. Dat laatste wijt ik aan mijn superhippe Altra Escalante Racer’s. Door het hele luchtige bovennetje en de brede voorvoet, heeft er niks gekneld. Anders dan bij de Torin’s die ik tijdens de Road Through aan had.

P.S. Ja die revanche volgend jaar, die komt er wel 😉

[activity id=2272653553]