Trailrunfestival Box Hill

Als ik in het buitenland ben voor vakantie of werk, probeer ik altijd een lokale wedstrijd mee te pakken. Dit keer was het geen wedstrijd, maar zelfs een heus festival in Box Hill nabij Londen.

Een tijdje terug ben ik lid geweest van het Engelse Trail Running Magazine. Uit het tijdschrift maakte ik op dat trail running in Engeland behoorlijk populair was. Niet alleen zijn er extreem veel wedstrijden, ook heeft het tijdschrift een grote schare volgers die deelnemen aan de run 1000 miles challenge en zijn er speciale trail running festivals. Dat klinkt aanlokkelijk: trails en festival ineen. Ooit heb ik wel mijn eerste trail in het Verenigd Koninkrijk gelopen – ‘s nachts in de sneeuw – in de Schotse borders, maar dat was gewoon georganiseerd zoals de trails thuis. Toen IOP me uitnodigde voor een Library Advisory Board in Londen, moest ik dus wel een paar daagjes langer blijven om eindelijk zelf te zien wat zo’n festival nu echt inhoudt. Zodoende belandde ik 8 juni bij het Salomon Trail Running Festival op Box Hill.

Natuur bij Londen

Wie wel eens in Londen is geweest, denkt niet direct dat dit een omgeving voor trails is. Het drukke verkeer, weinig groen, nauwelijks voetpaden, hooguit park runs. Maar de drukte verandert snel in serene rust als je naar Box Hill gaat, een grote heuvel op een kilometer of dertig buiten Londen. Omdat uit de stad raken best tijd kan nemen, koos ik ervoor een dag eerder naar Brockham Green te gaan. Een dorp met een paar huizen, kerkje, groot groen veld als centrale plek en ons-kent-onsmentaliteit.

Ongelooflijk zoiets zo dicht bij Londen, maar ik was blij dat ik hier in alle rust kon voorbereiden. Zonder wandeling de avond tevoren, had ik het terrein waarschijnlijk ook nooit gevonden. Bij gebrek aan straatnamen en huisnummers, gaat routes zoeken een beetje op een vreemde manier: verwijs naar een punt op de kaart en de rest zoek je zelf maar uit door met de auto rond te rijden…

Vol programma

Al een paar weken voor het festival kreeg ik een heel keuzeprogramma aan activiteiten voorgeschoteld: van yoga om 8.30 uur tot een after party die eindigde om 20.30 uur. Via de app Sched kon je je voor ieder onderdeel inschrijven, maar met de waarschuwing niet te lang te wachten. Wie mij kent, weet dat ik het programma vol heb gepland. Startend met yoga, dan een trail run clinic, een 5 km guided run, diverse lezingen over voedsel en ultra’s, een 20 km timed run en tot slot de afterparty.

Van die vroege start had ik overigens al snel spijt. Het was met het volle programma in Londen aanpoten geweest, en aangezien ik ook nog een stukje moest lopen naar het festival, betekende het te vroeg opstaan. Dat het koud was en af en toe hard regende – typisch Engels weer – maakte ook dat ik wat opzag tegen de hele dag buiten zijn. Gelukkig was de yoga zelf het waard. Al begon ik eraan voor het officiële inschrijven, omdat ik iets ehm te precies op tijd arriveerde.

Markt

Het festival was georganiseerd door Salomon en had daarnaast nog twee kleine sponsors: Suunto en wasmiddelenfabrikant Grangers (wie koopt er nu serieus een grote flacon sportwasmiddel terwijl hij nog bijna een week moet rondreizen, zei de gek). Dat beperkte helaas het bij het festival horende marktje nogal qua producten. Het grootste deel van de kraampjes was zodoende voor voedsel of testmateriaal ingericht. Daarmee was de markt kleiner dan bijvoorbeeld bij de Koning van Spanje, maar je kon wel nieuwe Speedcross schoenen of een Suunto horloge uitproberen tijdens het festival. En meedoen om materiaal te winnen; zelf won ik een wasdekentje om houdbare spullen af te dekken.

Smiling all the way down

Belangrijker dan de markt, vond ik het inhoudelijke programma. Zelf deed ik een clinic met Donnie Campbell die uitlegde hoe je heuvels kon klimmen en afdalen. Dat leek me ook wel nuttig in verband met een kleine parcoursverkenning: ik had geen flauw idee wat voor terrein het zou zijn.

De heuvels bleken een stuk steiler dan verwacht, dus wat les was geen overbodige luxe. Ook de gladde leemondergrond maakte het terrein hier en daar lastig. Samen oefenden we dingen als langzaam omhoog dribbelen en powerhiken (juist grote stappen). Donnie was duidelijk niet van het kamp omhoogwandelen, zoals deze flat lander.

Belangrijk aandachtspunt van Donnie was ook dat je altijd in de juiste richting moest kijken. Naar beneden kijken kost meer energie omdat je dan verkeerd, voorovergebogen gaat lopen. Het leukste vond ik eigenlijk de downhill, iets dat na Lanzarote echt moeite kostte, maar dat makkelijker wordt met de woorden van Donnie. ‘You should be smiling all the way down’, gebood hij. Dat zorgt ervoor dat je ontspannen loopt en geen energie verbijt. Mocht je vallen, dan heb je met een ontspannen lichaam vaak ook minder schade.

Geen guided run

Omdat we met Donnie ook best al wel hadden ingespannen, besloot ik om de guided run te laten zitten om mijn spieren te ontlasten. Maar dat betekende wel dat ik een hele middag – uur of vijf – moest wachten tot mijn loopje. Andere lopers met wie ik sprak, hadden juist vanwege de regen een omschakeling gemaakt van timed naar guided run. Dat leek me minder geschikt, de guided run loop je als groep in een vast tempo. Met de bloedsuikers kan dat soms lastig zijn.

Dus heb ik trailfilms gekeken op het buitenscherm en heel veel presentaties bijgewoond in een tent. Lekker beschut uit wind en regen. Bij de presentatie over materiaal werden mijn nieuwe Altra Superior 4 door de (Salomon gesponsorde) presentator meermaals lovend aangehaald. Ook tijdens de rest van het festival kreeg ik overigens vragen over zowel de schoenen als mijn Raidlight racevest. Zonder Salomon kleding voelde ik me absoluut geen vreemde eend in de bijt.

Ook het verhaal over dieet leek me erg interessant. Het was wel realistisch, maar ook een beetje teleurstellend, dat de voedingsdeskundige erop hamerde dat voor geen twee personen hetzelfde dieet werkt. Ook waarschuwde ze tegen de sterke verhalen van onder meer de vegan run cult en vertelde ze dat het grootste probleem bij ultra runners vooral is dat ze niet voldoende eten.

Timed run

Voor we weg konden was er een grote hoosbui. Jasjes aan en beginnen aan de opwarming, maar wat was ik blij toen we eindelijk los mochten gaan.

Een timed run is geen wedstrijd. Maar voor mij wel het belangrijkste onderdeel van het festival. Vandaar dat bij het vertrekken ook weinig haast werd gemaakt: eerst moest je inklokken met een armbandje (geen bib) en vervolgens liepen we het eerste stuk gezamenlijk over de autoweg naar de kissing gate – 1 persoon per keer – waar we echt het veld in gingen. Dat gaf gelukkig ook wat tijd om de jas weer uit te doen. Zo waar het zonnetje was gaan schijnen.

De eerste kilometers waren heel afwisselend. Doordat er veel hekjes waren, kon je goed bijkomen van de klimmetjes. En ik had echt twee goede lopers voor me om het tempo aan te geven: een duidelijk geoefende man die zijn vriendin voor het eerst op een langere trail mee had gekregen. Loopstijl matchte prima. Alles leek voorspoedig te gaan. Tot ik ze kwijtraakte omdat ik toch wat sneller heuvelaf ga.

Twijfels aan de Libre

Ook met de bloedsuikers leek het de eerste 12-13 km goed te gaan. Tot ik met een stel lopers verkeerd ging en we een kilometer aan de route toevoegden. Ik lette daardoor minder op de tijd en was wat te laat met eten. De bloedsuiker daalde teveel en hij ging niet meer omhoog. Wandelen dus. Wel een kwartier lang. En blijven eten. Omhoog wilde het niet echt en ik voelde me slap. Bleef continu checken.

Het vreemde is, dat ik hier de laatste tijd vaker last van heb gehad. Vroeger had ik ook wel eens te lage bloedsuiker tijdens het lopen, maar ik ging sneller door. En at regelmatiger in plaats van op een sensormeting af te gaan. Ergens heb ik toch het idee dat de Libre me in dat opzicht onzeker maakt en dat ik zonder de druk van de continue meting meer durf. Dat ga ik in de toekomst uitproberen. Net als dat ik andere sportvoeding (Ucan, Tailwind, Maurten) wil proberen voor meer stabiliteit.

In ieder geval bleef mijn bloedsuiker het hele laatste stuk van de trail laag volgens de Libre. Op het eind ging hij weer iets omhoog, maar bij de finish was het 6,0 mmol/l, nog altijd relatief laag gezien alle gels, nougat en powerbar droplets.

In Nederland

Zou een festival als dit ook in Nederland kunnen werken? Dat is een lastige vraag. Ondanks dat trails zo populair lijken in het Verenigd Koninkrijk, waren er in werkelijkheid misschien 200-300 lopers aanwezig (minder dan bij een gemiddelde Nederlandse trail): de sport leeft er minder, maar het land is groot genoeg voor een tijdschrift, lijkt het dus. Wel vond ik de yoga, clinics en verhalen erg leerzaam. Maak er een halve dag en wedstrijd van en het is een prachtig concept.

[activity id=2434348463]