Het Schotse weer is altijd wisselvallig en vaak regenachtig. Dat is echter geen reden om een loopgids te laten zitten. Juist in de regen komt het ruige landschap goed tot zijn recht.
Wie mij een beetje kent, weet dat (buitenlandse) reisjes eigenlijk altijd gepaard gaan met een loopwedstrijd of training met een lokale loopgids. Op Skye was helaas geen reismogelijkheid waarbij we een wedstrijd konden plannen – er is er een op dag vertrek, maar de huurdatum bleek onmogelijk – maar gelukkig vond ik al snel een loopgids: Jordan Young van Skye Running Tours. Samen besloten we al snel twee tochten te gaan doen, waarvan een bij de beroemde Fairy Pools in de Black Cuilins op 30 juni. Vertrektijd 8 uur, want het is een locatie die druk bezocht wordt door toeristen.
Een paar dagen eerder ben ik zelf ook met een excursie bij de Fairy Pools geweest en druk is het er inderdaad. Omdat de paden smal zijn en de toeristen traag voorbij waggelen, voorzag ik al het ergste. Volgens Jordan hebben we namelijk ongeveer drie uur nodig voor de tocht en op de terugweg om 11 uur zal het dus al wel druk zijn. Debet aan de drukte is ook het weer: de eerste week is dat geweldig goed met temperaturen tot 23 C (voelt warmer aan). Echt weer om in een poel te liggen dus.
Reddingshond
Twee dagen voor onze tocht, meldt Jordan dat het slecht weer zal worden. En dat hij een hond meeneemt. Dat laatste vind ik leuk, het eerste geloofde ik niet zo omdat het al de hele week goed is. Maar twijfel nooit aan de woorden van een zeeman… Het regende en mistte toen Jordan me op kwam halen en hij was al lang blij dat ik niet af had gezegd zoals dat blijkbaar vaak gaat met toeristen. Raar, want het is wel weer dat je op Skye kunt verwachten en trainen doen we in elk seizoen, toch?
Met Cali – de hond – tegen me aangenesteld op de voorbank van een rood busje, reden we richting de Black Cuilins. De toppen zijn niet te zien in de mist en de stenen zijn glad. Gelukkig is Jordan vrijwilliger bij de Mountain Rescue en weet hij dus goed wat te doen mochten we door het weer in de problemen komen. Ook kleine Cali is een echte bergheld. Ze is getraind om mensen te vinden in de bergen. Hard nodig, want een van de inheemse vogels heeft een roep die exact gelijk is aan die van een standaard reddingsfluitje…
Schapen en herten – al in de eerste kilometer – spot Cali overigens ook. Hoewel hij erg rustig meeloopt, moet hij daarom wel aan de riem.
Langs de bron
We beginnen onze tocht niet op dezelfde plek als tijdens de excursie. Het blijkt dat er op Skye heel veel riviertjes met poeltjes en doorgangen zijn die er net zo uitzien als de Fairy Pools. Waarom de Fairy Pools dan zo druk zijn? Waarschijnlijk ligt dat hem vooral aan de naam.
Mystieke wezens en folklore is sowieso iets dat hoort bij de Engelse en Schotse cultuur. Intussen heb ik al een aantal boeken gekocht over de selkies (elfjes met zeehondhuiden), kelpies (watergeesten die in een paard kunnen veranderen) en andere wezens uit deze streek.
Ook Jordan vertelt over de folklore hier. Zo hebben we de heuvel genaamd greedy lady – daar zullen we maar niet op ingaan – en de Fairy Flag van kasteel Dunvegan, de burcht van de clan McLeod. Van het laatste verhaal zijn er veel versies, maar die van Jordan vind ik het mooist. De clan chief zou verliefd zijn geworden op een beeldschone elfenprinses en die liefde was wederzijds. Van de elvenkoning mocht ze trouwen, op voorwaarde dat ze na een jaar en een dag terug zou keren naar de elvenwereld. In die tijd beviel ze van een zoontje dat, nooit mocht huilen volgens een andere huwelijksvoorwaarde. Nadat het jaar voorbij was, verdween de vrouw en liet de chief in verdriet achter. De bevolking probeerde hem op te vrolijken door een feest te geven. Tijdens het feest liet de verzorgster het kind alleen achter, waarop het begon te huilen. Toen de verzorgster terugkwam, vond ze de jongen gewikkeld in een sjaal: de fairy flag. Die had zijn moeder hem omgedaan om hem te troosten. Driemaal konden ze deze vlag gebruiken om de elvenwereld terug te roepen in geval van nood: daarvoor moet hij door de Fairy Pools worden gehaald. Dat is intussen al twee keer gedaan, dus zou de huidige vlag nog eenmaal zijn te gebruiken.
Plons
In het echte leven ging het er ondertussen ook wat zwaarder aan toe. Cali liep prima mee, maar ik had de eerste kilometers wat meer moeite omdat de bloedsuikers en het terrein niet meewerkten. De Altra Superior had wat moeite met de gladde stenen en zodoende heb ik de Schotse hooglanden wat hardhandiger geknuffeld dan strikt noodzakelijk. Gelukkig niet meer dan een paar schrammetjes en weer door.
De lage bloedsuikers vind ik altijd wel vervelend als ik met een ander loop. Het betekent toch even inhouden. Niet vreemd dat ik de tweede helft van onze tocht een stuk lekkerder liep. Gelukkig had Jordan vroeger vaker met diabeten gelopen en maakte hij zich daardoor niet ongerust.
Dat de tweede helft makkelijker ging, lag overigens niet alleen aan het eten, maar ook aan een duik in de Fairy Pools. Door het koude water voelde ik me na opdrogen weer een stuk warmer en fitter. Het lijkt wel of mijn longen zich dan ook beter openen. Uiteindelijk hebben we de bijna 18 km in 3.11 uur gelopen, inclusief stops en zwemmen. Dat is gezien het stenige terrein best een redelijke prestatie, in ieder geval genoeg voor snelste gewone toerist op deze ronde. Aangezien Jordan ook Kilian Jornet heeft ontmoet tijdens diens Ring of Fire-recordpoging, ben ik natuurlijk bij lange na niet de snelste toerist die hij heeft gegidst.
Kleurenpracht
Hoe langer ik op Skye ben, hoe meer ik het wisselvallige weer ga waarderen. De kleuren van het eiland veranderen sterk afhankelijk van de zon en de wolken. We kijken uit op een baai met berg die elke dag weer anders is. En juist dat donkere weer geeft de natuur een ruige, diepe toon, het eiland leeft dan echt. Misschien was dit eigenlijk ook wel het beste weer om de Fairy Pools te bezoeken. Morgen kom ik er waarschijnlijk achter hoe het in de zon loopt. Dan hebben Jordan en ik onze tweede afspraak voor een andere route. En het zal goed weer worden, voorspelde hij…
Nederlands 
English (UK)