Vreemde fietsen

Lopen is voor mij puur onderhoud. Het zorgt ervoor dat mijn lichaam sterk blijft, de bloedsuikers stabieler zijn en ook de geest beter met depressieve gevoelens om kan gaan. Nu ik al een paar weken niet kan lopen, ben ik rusteloos en zie ik niet alleen de komende marathon, maar ook de lopen daarna zich van mij verwijderen. Tijd voor actie.

In diverse tijdschriften had ik al gezien dat er ‘loopfietsen’ bestaan die geblesseerde lopers kunnen gebruiken om door te trainen. De belasting op gewrichten is namelijk veel lager dan bij lopen, omdat je niet iedere keer de dreun – ahum, het vriendelijk grondcontact – op je voeten krijgt. En Brigitte, die net als mij helpt bij de organisatie van de Lansingerlandrun, was positief over haar tot de marathon gehuurde Elliptigo. Dat ik op een crosstrainer geen pijn heb, biedt ook perspectief. En als je dan een vrije dag hebt, probeer je alles. Zelfs naar Ridderkerk gaan voor een proefritje bij Run on Wheels.

Ridderkerk ligt niet echt naast de deur. Maar toeval zorgt ervoor dat ik Tineke tegenkom, een van de trainers van De Koplopers (mijn vereniging) die ook geblesseerd is. Bij aankomst is ze net een ander model aan het testen, de Me-Mover.

De Elliptigo is een stuk langer dan deze Me-Mover en bij de Elliptigo moet je echt afstappen als je stil wilt staan. Het is wat dat betreft net een crosstrainer die los is geschroefd en op wieltjes geplaatst. Wel met een heel stevig frame. En een heftige prijskaart. De Me-Mover heeft achter twee wielen en staat daardoor stabiel. Ook kun je beide benen onafhankelijk bewegen. Versnellingen heeft ie niet, wil je sneller of moet je een heuvel op, dan maak je snellere of krachtiger pasjes; net als bij het lopen. Qua uiterlijk is het meer een stepper met vasthoudstang en de instructrice kon er echt hard mee door de bocht 😮

Na een kort stukje over de parkeerplaats met beide – gelukkig aan de hand gehouden door eigenaresse Wilma – ben ik net als Tineke veel enthousiaster over die Me-Mover. In het begin voelt het een beetje als dronkenschap en dreig je een kromme weg af te dweilen. Maar het went best snel.

Vooral het vertrekken is iets waar je even in moet komen. Eerst druk je beide remmen in. Dan steek je de voeten door de trappers en trek je deze omhoog. Vervolgens is het een kwestie van remmen los en langzaam naar beneden stappen en je bent weg. Dat gaat nog wat slingerend, maar ik word er steeds beter in.

Even later slalommen we op een vrijwel verlaten industrieterrein tussen de pallets van de glashandel, dure geparkeerde auto’s en hoge stoepranden door. De besturing moet je echt even inkomen in het begin. De Me-Mover is als ‘driewieler’ wat breder en daar moet je rekening mee houden. De trappers zijn onafhankelijk van elkaar, wat extra trainingsmogelijkheden geeft en enige motoriek vraagt. De bochtjes zijn eerst ook even spannend, maar je kunt ze toch wel strak insnijden. Vooral als je op een been trapt en dan de bocht doorsnelt is het heel erg leuk. Om te remmen gooi je het beste je billen naar beneden om het zwaartepunt te verlagen; net als je doet bij een steile afdaling tijdens het hardlopen. Charmant 😉

En dan komt het moment om het verkeer op te zoeken 😮 Geloof het of niet, maar het valt alleszins mee. Zelfs als beginner haal je de snelheid van een middelmatige fietser, waardoor je geen blokkade vormt. De oranje waarschuwingslichten mogen dus thuisblijven. Alleen het starten vanuit stilstand blijft nog even een dingetje. Wilma is zo weg, terwijl ik op een meerbaansoverweg het einde net niet in de stoplichttijd haal. Ter verdediging: er zat een ouder echtpaar op de fiets voor. Ok, ik moet meer oefenen.

Zelfs heuveltjes en vals plat zijn leuk om te nemen. Eigenlijk lijkt dat ook heel erg op hoe ik dat normaal al skippend doe. Korte krachtige pasjes naar boven en goed naar voren blijven hangen. Dat laatste is eveneens tijdens het gewone rijden aan te bevelen voor een betere stabiliteit.

Na een tijdje rijden krijg ik er echt lol in. De handen zitten niet meer verkrampt aan het stuur, de dronkenschapsgevoelens zijn weg en ik durf steeds meer. De enkels doen tijdens de tocht niet noemenswaardig pijn, wat een opsteker is. Terugkomen is een teleurstelling, maar ik heb ondanks de blessure toch een kilometer of 5 a 6 kunnen trainen. En eigenlijk is dit gewoon een hele mooie manier van bewegen naast het hardlopen, of je nu een blessure hebt of niet. Veel leuker dan fietsen, want je gebruikt je hele lichaam. En belangrijker: je krijgt geen zadelpijn :$

De ochtend na de training heb ik nog steeds geen last van de enkels (althans niet meer dan ervoor). Volgende week ook eens kijken wat de fysiotherapeut er van zegt.