Heidagen

Twee dagen stevig trainen – 40 km – op de hei met vrienden. Eerst de Amerongse Berg Trail en vervolgens een reünie van de MST Lanzarotegroep.

In januari liep ik mee met het Mud Sweat Trails trainingskamp op Lanzarote. Stuk voor stuk goede lopers bij wie ik eerder een groentje lijk en die ik op snelheid moeilijk bij kan houden. Als je dan afspreekt om bij een reünie even 20 km over de heide bij de Posbank te lopen, wil je fris beginnen toch? Het hart was echter weer eens sterker dan het verstand.

De dag voor de reünie gingen een aantal vrienden van de Rotterdam Marathon Deelnemers naar de Amerongse Berg Trail. Franny was nog in het buitenland, ik moest in verband met de Gent Marathon nog gezamenlijk trainen met Ramona en ook als training voor de Airborne Freedom Trail was een opgedeelde lange training wel goed. Dat waren mijn officiële argumenten, maar natuurlijk wilde ik gewoon graag een trailtje lopen met vrienden. Als je het maar beheerst doet, kan dat wel, praatte ik het goed.

Harem

Onder de vaste kern van RMD zitten best een aantal traillopers. Zo waren Richard en Frank aanwezig. Door de social trails van RMD, vinden ook steeds meer anderen de weg naar de natuur terug. Veelal aangemoedigd en meegesleurd door mede-Team-Raidlight-ambassadeurs Olav Sammelius en Marco Overduin. Olav liep eerder al de social trail in dit gebied met een vrijwel geheel uit vrouwen bestaande groep, onder wie Claudia, Ramona en Simone, die vandaag ook weer meededen. Maar gek genoeg was Olav in geen velden of wegen te bekennen… dus nam ik de harem maar over.

We starten met zijn allen als RMD, waarbij Frank en Richard uiteraard snel weg waren. Ik liep met de dames mee voor de gezelligheid en om te voorkomen dat ik mezelf zou opblazen. Al na een paar kilometer dacht Claudia echter dat ze ons niet bij zou houden en ging ook zij haar eigen weg.

Het mooie aan trails is, dat iedereen rustig zijn eigen tempo kan volgen, zonder opgeduwd te worden door een horde lopers achter zich. Toch voelden we ons een beetje ongerust om Claudia, die vooraf zenuwachtig was over de afstand. Dus besloten we op haar te wachten bij de eerste verzorgingspost, al na een kilometer of vier. Rustig pakten we sinaasappels en drinken, en vervolgens wachtten we langs de kant. En wachtten we. We stonden er zeker 6 tot 8 minuten terwijl we nauwlettend keken of er een roze shirt aankwam. Uiteindelijk besloten we toch maar door te lopen.

Aan de finish

Het was een prachtige route over hei en door de bossen. Een beetje vochtig benauwd, maar we konden een rustig tempo aanhouden. Intussen had ik al wel door waar Olav was gebleven ik heb geen vrouwenkwaal gemist tijdens de loop (om nog maar te zwijgen over dubieuze souvenirs, maar dat mocht ik niet vertellen van Ramona). Zonder dollen, we hebben het heel gezellig gehad en konden al pratend doorlopen op een redelijk tempo. En de bloedsuikers gingen ook goed op de combinatie Ucan, Heed en nougat.

Op verzorgingspost twee bleven we ook iets langer en vroegen we na of er een laatste loper was. Die was er. Niemand zou achtergelaten worden. We gingen er al vanuit dat Claudia gestopt zou zijn. Groot was dan ook de verbazing bij de finish: zij was er al. Blijkbaar was ze ons gepasseerd toen we aten bij de eerste post… Ze zat dus vrijwel direct achter ons tot die tijd. De les die we hieruit kunnen trekken: maak je geen onnodige zorgen en laat iemand gewoon het eigen tempo lopen als die dat aangeeft. Ik voelde me wel een beetje sullig toen ze daar al was met finishbiertje.

Reünie

De volgende dag met de Lanzarote-groep voelde direct vertrouwt. Na meegereden te hebben met Remco en vervolgens samen verder met Bart en Marjon, kwamen we aan bij een parkeerterrein op de Posbank. Daar had Wouter, het is zijn trainingsgebied, een kleine route uitgezet van 19,5 km.

Nou een route uitzetten, dat kan Wouter wel. Hij was zwaarder en stiekem ook mooier dan de Amerongse Berg Trail. De Posbank heeft nog veel grotere heidevelden die volop in bloei staan. En heuvels, bossen, trappen, modder.

Om ook geblesseerden en langzamere lopers tegemoet te komen, waren er diverse punten om een stukje van de route af te snijden. Dat ging direct mis toen Anik en Marjon een lusje van 1,5 km afsneden. De situatie van gisteren herhaalde zich: wij wachtten bovenaan de trap op de dames, maar zij waren al een stuk doorgelopen.

Te vaak?

Terwijl ik me vaak afvraag of ik wel voldoende train, kreeg ik van de een na de ander de vraag of ik niet erg veel train. Dat zitten behoorlijk snelle ultra’s bij die ook echt in de prijzen vallen. Onder wie Sophie (Claus) en Mark (Groeneweg). Nou weet ik van het kamp dat toplopers als Ragna Debats ook vaak weinig trainen qua lopen, maar wel veel qua kracht. Mijn trainingen heb ik nu iets meer verdeeld in Me-Mover – als alternatief krachttraining te beschouwen – en lopen. Misschien post ik relatief veel in vergelijking met het lopen.

Toch is het wel exemplarisch dat ik nu juist dat weekend een dubbele dienst draaide. Al was dat tijdens het trainingskamp doodnormaal, nu voelde het wel een stukje zwaarder. Toen Wouter zei dat we pas halverwege waren, was het toch even schrikken… Uiteindelijk liep ik met als op Lanzarote vrijwel alle stukjes mee.

Een paar kilometer voor het einde, wilde ik wel langzamer gaan lopen. Ik trok het niet helemaal meer en gaf dat aan bij de rest, dat ik eventueel langzamer ging en in mijn eigen tijd wel zou terugkomen op de GPS. Nadat ik dat zei, pakte ik nog wat eten en nam de laatste slokken Heed. Vervolgens liep ik steeds achteraan, maar hield ze toch bij. Dat ik mijn eigen tempo kon trekken indien nodig, haalde ook een last weg.

Bij het eten nadien was het ook goed om alle verhalen weer te horen. Van meerdaagse lopen van 230-270 km op de kalender tot tips over de Airborne die waarschijnlijk weer een soort van reünie zal worden. Voor beide hier beschreven groepen overigens.

[activity id=2626720261]

[activity id=2629879173]