Een slechte repetitie is een goede generale. Hoop ik, want er ging best wel veel mis. Gelukkig maakt het prachtige decor van de Meijendelloop veel goed.
Als je aan het trainen bent voor een lange trailafstand, wil je zoveel mogelijk omstandigheden in de training afwerken. Na de twee NS trails – voor de nodige vermoeiing – besloot ik ook nog wat heuveltjes en snelheid mee te pakken. Het doel: de Meijendelloop. Tijdens de NS-trailroute kwam ik deels over dat parcours en het maakte me weer helemaal enthousiast voor deze 25 km loop die ik in 2017 samen met Rob Gordijn deed.
Er was echter één probleem: ik had nog geen kaartje. En de Meijendelloop is vanwege het mooie, maar pittige parcours, extreem populair bij verenigingslopers. De 350 plekken zijn gewoonlijk in een uurtje wel vol. Na wat rondvragen en op Facebook posten, lukte het me toch om nog een startbewijs te krijgen van een geblesseerde deelnemer. Precies op tijd om het via de post nog meer redelijke zekerheid te krijgen. Maar helaas kwam er geen post op donderdag. Ook niet op vrijdag. ‘s Avonds laat was het zodoende even zweten of ik een nieuw nummer van de organisatie mocht hebben. En ja, ik mocht lopen met nummer 386. De envelop met het startbewijs bleek overigens verkeerd bezorgd en kwam een week later binnen.
Dag en dauw
Niet alleen de prachtige omgeving, ook het starttijdstip maakt de Meijendelloop bijzonder. Je start eigenlijk in de schemering, om 8 uur ‘s ochtends. En aangezien er geen ov richting start is, betekende dat om vijf uur opstaan en een uurtje later met de fiets in de metro. Het herinnerde me er direct weer aan waarom ik een 800 Lumen koplamp op de Me-Mover heb zitten: met het kleine koplampje van mijn stadsfiets zag ik amper het pad. Hoe dichterbij de boerderij van Meijendel, het startpunt, hoe spannender en donkerder het werd. Gelukkig leidden de wedstrijdbordjes me in de goede richting.
Niet alleen is het zo vroeg nog donker, het is vooral ook koud. Gelukkig was er beschutting en warme koffie in de omkleedstal. Omdat ik niet van plan was echt hard te lopen, had ik gekozen voor een relatief warme set: thermoshirt met daarover merino lange mouwen en de lange Fusion C3 tights die ook lekker warm zijn. Op het laatste moment voor de start ging ik naar buiten en ik heb het voor en tijdens de loop geen moment koud gehad.
Dat ik iets harder vertrok dan gepland, hielp daar ook wel bij. Weer is Ramona om me af te remmen? Het duurde in ieder geval even voordat RMD-ers Rene van den Ende en Edwin van Hagen me passeerden.
Uit de oplossing
Aan het begin van het bericht zei ik al dat er een en ander mis was gegaan. Wel, het belangrijkste probleem vormden de bloedsuikers. Door de kou is denk ik een groot deel van de Generation Ucan uit de oplossing gekomen. Onderin de fles en softflask lag een dikke laag zetmeel. Daar moet ik bij de Wintertrekking beter op letten. Eventueel meer schudden. Het werd dus extreem veel bijeten met gelletjes tijdens het lopen.
Het probleem begon al heel vroeg. Rond een kilometer of 8. Normaal hou ik het met Ucan, 1 nougat en 1 zakje Torq makkelijk 2,5 uur vol. Het betekende even stoppen en voelen. Iets dat ik tot km 22 (zelfs geprikt daar) regelmatig kon blijven herhalen. Gelukkig zorgde het er ook voor dat ik een spectaculaire regenboog goed in me op kon nemen. Genieten.
Noppen
De regenboog heeft me lang vergezeld tijdens de loop. Het is een hoopgevend symbool. En voelde ook een beetje alsof er iemand over me waakte. Dat hielp wel bij het herhaaldelijk stilstaan. Vaak ben ik geneigd dan toch door te pushen en te vluchtig te eten, mensen denken dat je fysiek niet meer kunt door slechte training en dat wil je ontkrachten. Maar de bloedsuikers zijn eveneens een fysiek probleem en dat vererger je met die valkuil. En je wordt er ook erg moe van, zoals op bovenstaande foto goed is te zien. Wat dat betreft ben ik heel tevreden dat ik op mezelf heb gelet.
Bij het zien van bovenstaande foto’s, denk je misschien dat de Meijendelloop een trail is. De duinen, het bos, de prachtige vergezichten. Weliswaar gaat de route over veel heuvels, die met snelheid worden genomen door de verenigingslopers, en over schelpenpaden, maar het merendeel van de paden is klinker of asfalt. Dat is ook een van de redenen dat je zo snel over het parcours kunt en waarom zo’n tweederde van de deelnemers van atletiekverenigingen afkomstig is.
In mijn herinnering overheersten de klimmetjes en schelpenpaden. Dat was de derde fout: de Superiors aantrekken. Die deden het weliswaar heel goed op zand en schelp, maar natte of beijzelde steen is een heel ander verhaal. In Skye gleed ik ermee weg omdat de noppen hard zijn en geen grip bieden op dit type ondergrond. Ook hier was het zoveel mogelijk de berm mee pakken bij de stukjes ijzel.
Ook aan het eind van de loop bleken de noppen mijn achilleshiel. Op de klinkers kwam steeds veel druk waar de noppen op de zool zitten. Dat zorgde voor heel lichte blaarvorming. Mijn eerste blaren in Altra’s (geen op de marathons, geen in Lanzarote en geen op de Airborne)…
We zijn er bijna
Door alle missers was ik blij toen ik de stal eenmaal rook. Ik verraste mezelf met de snelheid die ik er toch nog uit kon persen. En dan voel je de pijn, de vermoeidheid, de in je huid gedrukte noppen, niet meer. Nee dan ga je vol voor het toetje. Een andere traditie in Meijendel: appeltaart met slagroom aan de finish.
Echt super ging het allemaal niet. Desondanks eindigde ik in 2.29.20, een redelijke snelheid gezien de voedingsproblemen. En een kwartier sneller dan 2 jaar geleden. Het was door de heuvels, die ik soms iets te snel nam, en door de vermoeiing en (nop)pijn misschien juist wel een hele goede voorbereiding voor die 105 km. Sometimes it hurts, deal with it.
De terugweg maakte me ook weer helemaal zen. Ik kon met de GPS route niet uit de voeten wegens gebrek aan ontvangst met Vodafone (dat heeft Komoot nodig om de route om te keren). Gelukkig ontmoette ik een dolende dame met hetzelfde probleem, en meer richtingsgevoel. Samen zijn we al keuvelend richting stad teruggefietst. En moesten we heel hard lachen toen dat in eerste instantie niet lukte en we na een paar kilometer wederom voor de boerderij stonden.
Nederlands 
English (UK)