Pacers in het bos: Kroondomein het Loo Trailmarathon

Een snelle loper ben ik nooit geweest. Trails loop ik voor het plezier. Mensen vind ik belangrijker dan resultaten. Maar is dat verenigbaar met de filosofie van een door een (baan)atletiekvereniging georganiseerde trail?

Van de Kroondomein het Loo trailmarathon had ik al vaak gehoord dat hij mooi zou zijn. De trail, beperkt tot 150 deelnemers, is van oorsprong eigenlijk een vervanger van de marathonafstand op de Midwinter Marathon. Dat evenement heeft tegenwoordig, anders dan de naam doet vermoeden, als langste afstand de 25 km Asselronde. De maximale tijd voor deze trail is 5,5 uur, niet heel veel voor een trailmarathon, maar haalbaar op het qua hoogtemeters en ondergrond niet erg spannende terrein. Volgens de organisatie gaat het echter wel om genieten. Dat moet je er zeker doen, meent de organisatie, want het kroondomein is prachtig met bos en heide en de zwijnen, herten en ander wild die je er tegen kunt komen. De startbewijzen zijn dan ook meestal in een paar uur uitverkocht.

De race briefing vlak voor de trail had echter een heel andere toon. Verplicht starten bij pacers met ballon in het bos, strenge handhaving van de cutoff… Ik heb werkelijk nog nooit pacers op een trail gezien. En op de weg heb ik er een hekel aan. Ze maken me nerveus, ik kan slecht tegen groepen en moet door de diabetes ook kunnen stoppen zonder me schuldig te voelen voor de groep. En belangrijker: door een sterke focus op anderen, raakt mijn voedingsschema makkelijk van het padje… Was ik de enige met dit wereldbeeld? Niet echt volgens de groep Traillopers/trailloopsters:

Eigenlijk had ik toen al willen doorverkopen, maar ik zou samen met Ramona, Simone en Frank gaan. Ramona zou ik daarbij persoonlijk begeleiden, net zoals zij mij op de weg voortsleept, Simone en Frank wilden weten waar ze qua snelheid stonden.

Waarschuwing voor verder lezen: Voor wie van een snelle marathon houdt en heeft meegedaan zal onderstaande misschien negatief klinken. Ik ging er echter vanuit dat het een trail betrof en verwachte een heel andere insteek. Ook besef ik mij dat verder vooraan in het veld, de loop minder gedwongen was. Daar kon je volgens Frank en Simone wel alleen lopen en was er nog banaan en dergelijke op de verzorgingspost. Ook hadden zij niet zo te dealen met een groep lopers vlak achter zich.

Rugpijn

Vrijdagmiddag, de dag voor de race, begon met een onheilspellend bericht: Ramona is door haar rug gegaan bij het inpakken van de spullen. Ze zou met de kids en Remco een dagje eerder heengaan en overnachten in een vakantiepark met zwemparadijs en al.

Uiteindelijk besloot ze – misschien wel een beetje mijn schuld – toch te starten. En het is een harde tante, zoals jullie wel zullen weten. Dus namen we plaats rond de pacer vlak onder de 5 uur – al was de rij bij de start zo slordig dat het ook iets sneller kan zijn geweest. We probeerden in ieder geval een beetje eigen ruimte op te zoeken.

De eerste kilometers gingen redelijk, maar Ramona had pijn en de pacergroepen zaten veel te dichtbij. Een hoop gekakel over wijn en dergelijke. Zowel ik als Ramona raakten hier behoorlijk gestresst van. Bij mij scheelt dat al snel een hartslagzone en het eigen tempo aanhouden lukt dan niet. Al voorkomt Ramona in ieder geval mijn raketstarten van 4 minuut per kilometer zoals tijdens de eerste Rotterdam Marathon. Tussen twee groepen in manoeuvreren was ook bijzonder lastig.

Al na een paar kilometer moest Ramona toch even strekken van de pijn. Ik heb nog gekeken of ik het kon uitmasseren. Er was een duidelijk voelbare warme plek ter grootte van het topje van mijn duim, precies tegen de ruggengraat. Dat voelde niet goed… Maar we besloten desondanks door te zetten.

Terwijl we even later weer stilstonden om een irritante startnummerband bij te stellen, hoorden we gewoon hardop de groep achter ons grappen over ons maken. Dat we nu al moesten wandelen. Zouden wel uit Rotterdam komen. Dat voegde nog behoorlijk wat extra hartslagen per minuut toe en zorgde voor verkrampte vuisten en kaken.

Die groep zijn we overigens nog heel lang voorgebleven. We wilden niet dat ze ons voor de voeten liepen omdat het tempo vergelijkbaar was, maar raakten hierdoor enorm opgejaagd. Toen we ze uiteindelijk na nog een stop voor moesten laten gaan, had de pacer ook nog het lef te zeggen dat we voor het donker binnen moesten zijn… En deze pacer was – voor zover ik kon zien – van de groep tot 5,5 uur, dus we begonnen ons echt al zorgen te maken. Op de tijd letten deden we niet, heel blijven was belangrijker. (Achteraf hoorde ik dat die ‘professionele pacers’ veel te snel te hebben gelopen in de eerste helft.)

Ook qua route, deden de pacers het niet zo best. In de traillopersgroep werd verduidelijkt dat de pacers er eigenlijk voornamelijk waren om te navigeren aangezien er geen bewegwijzering was. Nu kan de gemiddelde trailloper prima navigeren op horloge, zeker op een eenvoudige route langs hoofdwegen, dus dat nut zag ik niet echt. Tot ik in de verte de mensen verkeerde afslagen zag nemen en even later zelfs een pacer moest bevestigen dat ze op route zat (na een eerdere verdwaling).

Afscheid

De enige verzorgingspost was halverwege. Ramona was erg aan het twijfelen over doorgaan en kreeg nog een extra paracetamol van een vriendelijke mountainbiker. Maar de warme plek op haar rug was inmiddels al bijna zo groot als mijn hand geworden. Ramona had het erg moeilijk maar was koppig, wilde niet na deze afstand al opgeven. Wilde graag in ieder geval de trainingsafstand (30 km) van het Rotterdamschema doen. We dachten ook eigenlijk al niet meer binnen de tijd te kunnen finishen; de post was immers al bijna opgeruimd, de laatste lopers haalden ons hier in bij het watertappen.

Nog een kilometer (tot 23-24 km) liepen we door. Maar de pijn werd erger. En de mountainbikes cirkelden achter ons. Op een trail betekent uitstappen vaak een moeizame weg naar een oppikpunt, maar de verzorgingspost was nog dichtbij. Dus kwam de onvermijdelijke beslissing voor Ramona om rechtsomkeert te maken.

Ik had het op dat moment ook helemaal gehad en was moe van de stress. Wilde haar niet zo alleen achterlaten, ook al was het slechts een kilometer terug en konden die mountainbikes haar daarbij best begeleiden. We hadden het beiden zwaar met het afscheid. Ik om het los te kunnen laten, Ramona omdat ze zich verdrietig voelde en schuldig omdat ze dacht mij op te houden. Maar, het was mijn keuze om bij haar te blijven, dus van ophouden was zeker geen sprake.

Niet alleen

Ik had het er best moeilijk mee. Voelde me verrot, verdrietig en wilde eigenlijk het liefst even alleen zijn en mijn gevoelens de vrije loop laten. Maar de laatste lopers zaten vlak achter me. Dus pakte ik mijn telefoon maar om een audioboek op te zetten en ze te laten passeren.

No such luck… De achterste mountainbiker bleef bij mij. Ik heb hem zelfs mijn startnummer aangeboden om het buiten de wedstrijd uit te lopen, maar regels zijn regels en de laatste loper mocht niet alleen achterblijven. Zelfs al had hij eigen navigatie, telefoon en geen behoefte aan medailles. Uiteindelijk kwamen we overeen dat hij 50 m achter zou blijven.

Met alle stress en rare looptempo’s was ik alleen duidelijk een ding uit het oog verloren: voeding. Gelukkig was het warm genoeg voor de sensor om te werken, want ik was zo moe en kreeg er geen snelheid meer in. Dankzij de sensor kwam de bevestiging al snel: 4,7 mmol/l en dalend (sensoren liggen bovendien vaak iets achter bij de werkelijkheid).

Na deze meting begon ik een lange eettocht, want de bloedsuikers wilden niet omhoog blijven en echt goed loopbare waardes (6-7 minimaal) halen. Ik word nog bijna misselijk als ik denk aan wat ik allemaal heb moeten eten naast de sportdrank. Steeds bleef de sensor, waarde wel iets hoger, op een dalende pijl staan vlak onder het wenselijke minimum… Nu had ik wel profijt van de fietser, die me wat cola aanbood.

Laatste loper?

Wie wel ervaring heeft met diabeten, weet dat de gevoelens beheersen met lage bloedsuikers een uitdaging is. Is het tijdens lopen voor gewone stervelingen ook natuurlijk. Iets met testosteron. Maar met de betere bloedsuikers kwam ook mijn rust weer een beetje terug. De irritatie over de meefietser verdween en op een gegeven moment vond ik het zelfs wel fijn niet helemaal alleen te zijn. Om op het tempo van de fiets – nu een paar meter voor me – te kunnen lopen. Weliswaar een beetje in run-walk-run, maar ook niet extreem traag. De vermoeidheid van de stress en lage bloedsuikers had zijn tol geëist.

Hoe lang ik erover had gedaan, durfde ik pas rond de 37 km te vragen. Op dat moment had ik nog ruim 50 minuten om te finishen, waardoor er ook een last wegviel. Wandelend zou dat zelfs nog wel gaan. En de meerijder bleef er ook in geloven en moedigde me aan om door te gaan. De finish was al bijna te ruiken. Ik kon volgens hem zelfs nog iemand inhalen, die vlak voor ons liep.

Dat laatste vond ik niet belangrijk. Het eigen tempo is leidend. En doordat we de route van het horloge bleven volgen, terwijl de ander een makkelijker pad koos, verloor ik wel wat tijd. Uiteindelijk finishten we een paar seconden van elkaar. Die overwinning gun ik de ander van harte.

Het blijft een AV

Helaas was bij de finish het nare gevoel snel weer terug. Er zou nog een loper in de race zijn. Die was al vroeg gaan wandelen, zo zeiden de mensen bij de finish, dus dat kon nog wel tot 6 uur duren. En daar wilden ze niet op wachten, een oude man die wandelde. Ik vluchtte maar naar het restaurant waar Simone op me wachtte. Achteraf bleek die laatste loper maar 2-3 minuten buiten de 5,5 uur grens te zijn gefinisht.

Achteraf gezien heb ik pech gehad tijdens deze trail. De mountainbikers deden goed hun best, maar de sfeer werd voor mij verpest door de focus op tijd met pacers en hun groepen. Verder voorin was dat volgens Simone en Frank geen probleem. Voor mij voelde dit niet als een fijne trail.

Zeker, de route ging door een mooi bos. Maar wel over de makkelijkste brede paden, heuvels en technische stukken werden grotendeels vermeden. Wat natuurlijk die limiet – dezelfde als voor de straatmarathon van Rotterdam – goed te doen maakte. Misschien is het best een leuke loop, maar niet voor mij. Ik denk ook dat ik er minder moeite mee zou hebben gehad als het niet als trail, maar als natuurmarathon was verkocht. Want dat is het in mijn ogen wel en met die insteek was ik elders gaan lopen.