Ochtendmensch: 32 km voor 9

Iedere MST virtual run heeft toch zijn eigen uitdaging, maar werkt dat ook om de loopzin erin te houden? Dat zijn mijn gedachten terwijl ik Somerville, Tennessee achter me laat.

Waakganzen lijken een goed idee, tot een lopende idioot je er rond een uur of vijf ‘s ochtends mee wekt. Niet alleen bij de boerderijen overigens, in de vogelrijke Groenzoom is het af en toe eveneens een enorme herrie. Maar wat drijft iemand dan ook om zo vroeg op pad te gaan?

Als Marc Weening zegt dat we in een sloot moeten springen, dan doen we dat. Sterker nog, we posten er zelfs foto’s van met zijn allen. Grijns van oor tot oor, knijper – wat stinkt dat slijk – op de neus. Trailers zijn een raar volkje dat ervan houdt om uitgedaagd te worden.

Voor deze derde virtual run van Mud Sweat Trails waaraan ik deelneem, was het thema vroeg opstaan. Leg voor 9 uur ‘s ochtends 32 km af. Het idee daarachter was dat je redelijk rond zonsopkomst kon vertrekken: 5.46 volgens Garmin. Helaas is ondergetekende een nogal langzame loper. Voor de zekerheid zou ik zeker een uurtje eerder moeten vertrekken. En dat maakt zo’n opdracht zwaarder. Immers, veel natuurgebieden zijn helemaal niet toegankelijk voor zonsopkomst. Daarnaast zou een eind fietsen mijn opstatijd nog verder vervroegen. Ik kreeg met 4.15 uur al klachten thuis en ben zelf ook echt een nachtbraker… Tijd voor plan B dus.

Slim plannen

Wie denkt dat ik opgeef omdat echte trailgebieden ontbreken, heeft het goed mis. En nee, een bestaande route als de Houttrail, nog redelijk dichtbij, vond ik te saai.

Mijn poging om een echte stafkaart te bemachtigen, waren zaterdag weliswaar mislukt (ze verkopen die dingen hier niet meer), maar we hebben niet voor niets een abonnement op Komoot. Het leuke aan Komoot is, dat er hele goede kaarten in zitten waar vaak ook de ondergrond bijstaat. Mijn doel: zoveel mogelijk onverhard. Bijkomende moeilijkheden: 1) Pijnacker is een bijzonder gebied voor weide- en watervogels, dus tot 15 juli is een deel van de paden afgesloten. Natuurlijk is nergens te vinden welke. En 2) de brug over de Zweth naar Midden-Delfland is dicht. Hoe iemand een vrachtwagen überhaupt op een dermate steile fietsbrug heeft weten te krijgen, is mij onduidelijk.

Het idee was om met een beetje puzzelen de Groenzoom, het Balijbos en de Dobbeplas met elkaar te verbinden. De terugweg zou daarbij relatief de meeste asfaltkilometers hebben. Dat leverde een route van 32,5 km met circa een kwart asfalt en voor de rest min of meer onverharde gravel- en leempaden. Een kwestie van exporteren naar de Garmin en verdomd: 1 km korter. Helaas mist Garmin een deel van de paden die Komoot wel kent… Dat betekent dus ter plekke improviseren om het doel te halen.

Rustige start

De avond tevoren had ik alles klaargezet wat ik nodig had, zodat ik relaxt kon opstaan om 4.15 uur. Kleding, lamp, voedsel, drinken, insuline, koffie. Voor wie het niet weet: ontbijt begin je met koffie om je spijsvertering op gang te krijgen. Doe je dat niet, dan zul je onderweg tevergeefs zoeken naar een dixi.

Bij het omdoen van de borstlamp moet ik direct terugdenken aan mijn eerste trail, een night trail in de Schotse borderlands. Ik heb nu gekozen voor deze lamp omdat ik een hekel heb aan een lamp op het hoofd, maar ook vanwege de eigenschap die me destijds zo populair maakte bij de Schotten: de mooie brede bundel licht. Ideaal om de omgeving te zien. Een ander voordeel is zijn achterlicht, zodat je makkelijk te spotten bent in het donker.

Ik verwachtte eigenlijk de lamp alleen de eerste kilometers nodig te hebben, tot de zon zou opgaan. Die kilometers had ik bewust in de Groenzoom gepland, een bekende omgeving zonder tijdsbeperking.

• 

• 

• 

• 

Eenmaal buiten bleek de lamp niet heel nodig. Er was een mooi maantje. En veel mist. Deze nacht zou het volgens de weerman zelfs gevroren moeten hebben en dat levert mooie beelden boven de waterrijke Groenzoom. Ondertussen hoorde ik hier en daar de vogels langzaam wakker worden. Mijn gemopper vanwege het vroege tijdstip was snel verdwenen door de serene rust. Het liep heerlijk. De eerste ruwweg tien kilometers door de Groenzoom waren zo voorbij.

Improviseren

De Groenzoom was natuurlijk niet een heel grote verrassing qua omgeving. Als mijn standaardgebied om in te lopen, wist ik redelijk goed in te schatten welke paden ik kon pakken voor onverhard. De doorsteek naar het Balijbos was wat spannender. Hier kwam ik ook de eerste vogelspotters van de dag tegen.

Het eerste stukje was redelijk vergelijkbaar. Officieel hoort dit waarschijnlijk ook bij De Groenzoom, al lijkt het niet helemaal af te zijn. Voor een deel is het dus hetzelfde type leempad. Maar er zijn ook mooie stukken door weilanden. Een stuk leek me in Komoog heel mooi als lus om een plas. De realiteit was anders: het pad leek al lange tijd afgesloten.

Tijd voor plan B dus: improviseren. Ik checkte de kaart van het horloge. Ik zou makkelijk en stukje kunnen afsnijden. Maar met een route die al een km miste, zou dat wel vervelend zijn. En op het oog was er een of door het gras, maar Garmin kende hem nog niet. Gewoon doorzetten maar. Uiteindelijk sloot ik weer aan op de route: er moet nog een onverhard deel zijn om toch een omweg te maken, maar ik besloot het er niet op te wagen. Bij de Dobbeplas kon ik ook gemakkelijk gemiste kilometers inhalen.

• 

• 

• 

• 

Het pad was hier best verrassend. Het ging dwars door weilanden, iets minder parkachtig dan in de rest van de Groenzoom. Routefout twee was er ook al snel: een brug met missende planken. Deze was makkelijk te omzeilen gelukkig.

Aangeharkt

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Zoetermeer staat vooral bekend als slaapstad voor mensen die in Den Haag of Rotterdam werken. Het centrum is relatief groot, maar erg veel te doen is er eigenlijk niet. Ok, op de Mud Sweat Trail Store na dan (na deze tocht geloof ik dat een trailmarathon vanuit de winkel met 70-80 procent onverhard best mogelijk is). Helaas geldt het gebrek aan ambitie ook voor mijn ingang in het Balijbos.

Dit is werkelijk het enige bos dat ik ken, waar een groot deel van de paden geasfalteerd is. Paden die te klein voor rolstoelen zijn en eigenlijk zelfs te smal als fietspad. Dat wordt nog leuk met de 1,5 m maatschappij. Helaas ging mijn route vooral over dat verharde. Hier en daar probeerde ik een onverhard zijpad, maar dat kwam vaak snel weer terug op de asfaltpaden. Ik heb er wel mooie hutten van de scouting gezien, dat dan weer wel.

Wijken

• 

• 

• 

• 

Hoe dichterbij de Dobbeplas, hoe meer onverharde kilometers ik kreeg. Het begon met een prachtig stukje met hoge bomen en koolzaad. Vervolgens kwam er weer een Groenzoomachtig stuk met leempaden. Daar heb ik nog wat extra kilometers gemaakt ten opzichte van de originele route.

Rustig was het nu ook al lang niet meer. Op iedere hoek stond wel een visserstentje. Mijn grappigste ontmoeting van de dag was echter een wat zwaar lopende loper bij de Dobbeplas. Ik had er 25 km opzitten en was vrolijk een liedje van Alice Cooper aan het meezingen toen onze paden kruisten. Lang probeerde hij in te halen, maar zonder succes. De 26ste kilometer had ik soepeltjes in 5.41 minuut afgerond, wat voor mij best rap is op deze afstanden.

Voor de laatste kilometers had ik eigenlijk een stuk door wat wijken van Pijnacker gepland. Dan zou ik onverhard kunnen lopen in parkjes. Omwille van de rust, koos ik echter voor een verharde polderweg die ik voor de kilometers langs een klein stukje van de start van de route loodste. De zon begon al te branden, maar ik voelde me voldaan. En ik was om twintig voor negen al klaar, ruim op tijd.

Met een nette 33 km eindigde ik de route op een bankje voor het huis. Mijn treat: een vegan chocoladereep van Moon Valley met frambozensmaak. Hij was lekker, maar te machtig om veel van te eten (beter voor mijn dieet…). Als je ook de 19K uitdaging hebt gedaan: hij hoorde bij het pakket dat je bij MST kon ophalen.

PS Somerville? Inderdaad, dat is een onderdeel van de Great Virtual Run Across Tennessee waarover ik binnenkort meer zal vertellen.