HM in Midden-Delfland: Boucle du Diabète

Uitgerekend als je een halve marathon voor diabetesbewustzijn loopt, gaat het niet lekker met de bloedsuikers. Uitwaaien bij Schipluiden.

Het is bijzonder hoe lopers over de hele wereld samenkomen door de virtuele races. Dit keer deed ik mee met een wedstrijd georganiseerd door het Franse Type 1 Running Team, onder leiding van ultraloper en Barkley Marathons-deelnemer David Limousin. De loop moest plaats hebben op 6 juni ter vervanging van een bestaande race, de afstand mocht je zelf kiezen: 5 km, 10 km, een halve of een hele marathon. Omdat het vooral om bewustzijn van diabetes ging, was de loop zelf gratis en moest je in het blauw lopen, de kleur van het diabetessymbool. Een donatie voor onderzoek naar diabetes was en is uiteraard welkom.

Zelf besloot ik om voor een halve marathon te gaan. Dat is meestal niet zoveel inspanning en zou na de marathon van vorige week goed te doen moeten zijn. Maar waar? Intussen heb ik al de nodige routes dichtbij gelopen. En veel mooie andere (trail)routes zijn nog te ver weg, hoewel ik met jaloezie naar de rhododendrons keek, waren die nog buiten bereik. Even Googlen en ik kwam bij een stel ‘bloemrijke’ routes van Natuurmonumenten uit. De ‘Wandelroute door de Vlietlanden, bij Vlaardingen en Maasland‘ was al bijna 20 km en was niet al te ver. Een mooi stukje om uit te breiden tot een halve.

Weggeblazen

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: het was een dag van slechte beslissingen. De belangrijkste was eigenlijk dat ik bijna door mijn voorraad sportvoeding van Generation Ucan heen was en dacht, een halve marathon kan prima zonder. Juist de Ucan zorgt ervoor dat mijn bloedsuikers stabiel blijven.

Naast de voeding, was vooral de locatie een misser aangezien het ongelofelijk hard waaide. In de polder, zonder bescherming van de wind. Met 12 km heen- en terugfietsen. Over de heenweg deed ik een tergende 55 minuten, al moest ik de nog steeds niet gerepareerde achterband tussentijds bijpompen. Maar het was zwaar en mijn voedingsplan had ook niet op zware fietstochten ingezet. Bij start kreeg ik direct een ‘probeer het over 10 minuten nog eens’ van de Freestyle Libre, dus besloot ik maar gewoon te gaan lopen.

De outfit was overigens wel prima op orde voor de uitdaging. Blauw t-shirt van Type One run, blauwe sokken, blauw ondergoed, een blauw racevest en blauw in mijn Altra Escalante Racer Boston 2020. Die vereiste kon ik dus vast afstrepen.

Trekvaart

• 

• 

• 

Jaren geleden heb ik meegedaan aan de Kadeloop, een hardloopwedstrijd vanuit Schipluiden die deels langs het water gaat. Van die wedstrijd kan ik me vooral herinneren dat ik veel te snel startte. De snelle lopers van mijn atletiekvereniging, haalden me na een paar km in. Op de 12 km loop, verbrak ik mijn record op de 5 km. Kortom, de harde wind langs die hoge dijkjes kreeg me op het eind goed te pakken. Met het kanaal als geleiding van de wind, kan het namelijk goed spoken in de polder. En in het open veld verbrand je dan ook nog eens heel makkelijk door de zon.

Met de Me-Mover maak ik overigens ook dankbaar gebruik van een deel van deze dijken. Het windje is in de zomer verfrissend en de omgeving is mooi om te zien. Vanaf het dijkje naast de Vlaardingervaart heb je een goed overzicht op de omgeving. Het polderlandschap aan de ene kant, het riet en water aan de andere kant. En tussendoor een stel oude boerderijen, waardoor je je zo in andere tijden waant op het leempad.

Dat leempad is eigenlijk een moderne versie van het jaagpad. Vroeger liepen hier de paarden die de trekschuit vooruit trokken, oftewel joegen. Op die manier konden er ook zonder dat er wind stond goederen over het water worden vervoerd. Vandaag voelde ik me ook zo’n paard die een suikerklontje nodig had om hem te paaien verder te lopen. Nou ja, binnen 5 km dus al een stukje nougat.

Eenvoudige route

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Omdat de wandelroute grotendeels langs de vaarten ging, was het navigatietechnisch allemaal niet zo ingewikkeld. Tot ik met een brug naar de overkant van de Vlaardingervaart ging. Hier was het jaagpad lang zo duidelijk niet als aan de andere zijde. Het stond vol met brandnetels en bramenstruiken, manshoog met een pad van 20 cm ertussen. Misschien heb ik de reputatie een trailbeer te zijn, maar in deze heb ik toch een paar honderd meter omgelopen tot het pad iets beter werd. Door het hoge gras had ik toch niks kunnen zien.

Zelf vind ik de vaarten en polderlandschappen erg mooi. Maar hoe zit het nu met die beloofde bloemenpracht, die nota bene in mei en juni op zijn mooist zou zijn? Nu, dat viel een beetje tegen. De bramen waren bijna uitgebloeid, maar de andere bloemen waren zeker al uitgebloeid. Op een paar distels en lisdodden na, was er weinig te zien. Ook het wollegras niet, dat ik goed van de Drentse veengronden ken. Ik denk dat het vooral een kwestie van te laat komen was. Doordat het vroeg in het seizoen al warm was, is de bloei misschien eerder begonnen.

Rond een kilometer of 10 ging ik weer volledig stuk. De bloedsuiker zat nu rond de 4,5 mmol/l. Extra gel, meer sportdrank. 2 km later: 4,9 mol/l nog een gel. 15 km: nog een nougat, want nog steeds 4,9 mol/l en rest sportdrank opgedronken. Ik ben maar rustig doorgegaan en iets meer gestopt voor foto’s. Toen ik bij de 20 km weer mat, zat ik op 7,8 mmol/l, eindelijk weer goed. Dat merkte ik die laatste kilometers ook wel aan het lopen, dat ging veel beter.

Nukkig schaap

• 

• 

• 

Lange tijd had ik de keuze tussen een fietspad (officieel) of een stuk gras bovenop de dijk. Uiteraard koos ik meestal voor het gras, wat de snelheid nog iets verder omlaag bracht. Op het laatste stukje van de vaart, was er alleen nog een pad voor voetgangers. Dat pad ging grotendeels over erven en door weilanden. Ontdekking: schapen vormen niet alleen in Engeland een verkeersobstakel. Ook hier kunnen ze de weg blokkeren. In dit geval door voor een hek te gaan liggen. Het beest liep erg chagrijnig weg toen ik aan het hek rammelde.

Het beeld op de rechter foto is overigens van de Vlaardingen Johan Barthold Jongkind. Een impressionistische schilder die in brons de samenkomst van twee vaarten overziet. Hij heeft ook diverse malen de jaagpaden geschilderd. Dat dit landschap tot prachtige impressionistische werken kan leiden, geloof ik zeker. Het begint zelfs een beetje te kriebelen om er zelf een te vervaardigen.

Over het water

• 

• 

Het laatste stukje van de route liep lekker. Vooraf begreep ik niet waarom de routeplanner me maar niet over een bepaalde brug wilde sturen. De Trambrug hierboven is namelijk gewoon een fietsbrug, al was het ooit inderdaad een spoorbrug voor een lokale trammaatschappij. Maar ik was er uiteindelijk blij mee, want daardoor mocht ik met een handbediende veerpont naar de overzijde. Door de wind en golven niet heel stabiel, maar wel grappig om te doen.

Wie Schipluiden nog nooit heeft bezocht: het is een heel mooi dorp, dat rond de vaart is gebouwd. Dat het niet een grotere trekpleister is, net als Giethoorn, is eigenlijk wel bijzonder.

• 

• 

• 

• 

Eenmaal voorbij het dorp, zat mijn tocht er al snel op. Met het resultaat ben ik wat minder blij en met 22,72 km in 2 uur 54 minuten en 41 seconden zal ik vast geen hoge ogen gooien in de virtuele race, maar het is wat het is. Na afloop een troostcola en chips als treat genomen, dat helpt de tijd vergeten. De route zelf vond ik zeker de moeite waard en ga ik mogelijk nog een keer uitbreiden qua kilometers. Er zijn een aantal natuurgebieden als Broekpolder die daarvoor zijn te gebruiken. Met grotendeels leem, gravel en gras, hoeft dat ook niet verhard te worden. Stay tuned.