Er mag steeds meer in Nederland, maar een vakantie op Skye is nog steeds niet haalbaar. Als alternatief heb ik besloten om solo een langeafstandwandelpad van 100 km te lopen. Deel 1: de voorbereiding.
Vanwege de lengte van het verhaal, heb ik opgedeeld in vier stukken:
1) Krijtlandpad in drie dagen – voorbereiding
2) Krijtlandpad: Maastricht-Slenaken-Gulpen – eerste etappe
3) Krijtlandpad: Slenaken-Vaals-Gulpen – tweede etappe
4) Krijtlandpad: alle wegen leiden naar Gulpen – derde etappe
Voor de vakantie zag het er lange tijd slecht uit. Allereerst was het natuurlijk heel onwaarschijnlijk dat we eind juni weer over de grens konden. En zeker voor Schotland, in het zwaar getroffen Verenigd Koninkrijk, waren er weinig lichtpuntjes op de horizon. Een probleem met het afgelegen en uitgestrekte gebied is dat medische voorzieningen vooral op de eilanden schaars zijn. Om die reden is de Schotse regering erg terughoudend in het versoepelen van de maatregelen. Dat Skye net als Mallorca niet door zou gaan, lag al praktisch vast. Na het bekendmaken van de quarantainemaatregel hebben we zelf de vakantie afgeblazen, omdat de overheid te lang op zich liet wachten. De vakantiedagen heb ik laten staan.
Naarmate de weken verstreken, was er echter steeds meer mogelijk. Spanje zou opengaan vanaf juli en er werden al weer de nodige wedstrijden of trailweekenden met groepen georganiseerd. De Indian Summer Ultra in oktober – ruim 50 mijl: trainen dus – lijkt ook wel door te gaan. Maar was er ook al iets mogelijk in mijn vakantiedagen?
Als ik heel eerlijk ben, was ik nog niet klaar om eind juni of in juli al iets met een grote groep te doen. Ik zag wel dat Mud Sweat Trails en andere trailorganisaties reizen aanbieden naar relatief dichtbijgelegen landen als Oostenrijk, Frankrijk en Spanje. Vanwege de beperkingen op autovervoer (maximaal twee personen per auto), leek dat echter uitgesloten zonder rijbewijs. Dus besloot ik het dichter bij te zoeken, in het enige heuvelachtigde deel van Nederland: Zuid-Limburg.
Nieuwe gids
Een van de bekendste trails in Zuid-Limburg is natuurlijk de jaarlijkse Koning van Spanje trail, waaraan ik zelf ook al twee keer heb deelgenomen. Het zou voor de hand liggen om daarvan een lange variant te plannen. Tot nu toe heb ik in het gebied enkel tot een kilometer of 20-30 gelopen. Maar dat stond me toch tegen.
Ten eerste is er natuurlijk een grote kans dat ik die trail ook nog een keer zou doen met de officiële wedstrijd. Ten tweede gebeurt het nog wel eens dat voor een wedstrijd een speciaal parcours wordt afgezet, met stukken over privéland. De derde en belangrijkste reden was echter het onderdak en Gulpen zelf. Het bruist er niet echt, zal ik maar zeggen, en de twee hotels die ik er heb geprobeerd waren enorm gedateerd, vergane glorie. De ervaring ging van dramatisch klein bed met een doorlig tot in de kelder (Fletcher Hotel Gulpen) tot een schuurtje.
Rond diezelfde tijd zag ik allerlei kleinschalige initiatieven voorbij komen. Het Pertranpad. Een virtueel Pieterspad. Allemaal grote wandelroutes die je natuurlijk ook hardlopend kunt afleggen. Ook het gebied met de interessantste heuvels kent zo’n route: het Krijtlandpad.
Na wat onderzoek – ook wandelaars vormen blijkbaar een hechte gemeenschap – vond ik meer info over dit pad. Zo staan er complete gpx-bestanden online en wordt bijgehouden waar er bijvoorbeeld veranderingen zijn in het wegennet of waar werkzaamheden op het pad plaats hebben. Dat laatste mag ook wel, want de laatste gids dateert van 2003. In die tijd zijn in mijn eigen woonplaats al duizenden huizen bijgebouwd… Dat er een nieuwe gids nodig was, snapte de uitgever ook. Helaas zou die gids pas verschijnen op 1 juli. En dat was net te laat voor mijn vrije vakantietijd waarin Franny ging schilderen.
Voorpret
Het Krijtlandpad is een Streekpad, nummer 7. Dat betekent dat de route zoveel mogelijk is uitgekozen om onverharde paden te volgen langs een zo gevarieerd mogelijk landschap. Omdat ze bedoeld zijn om te wandelen, zijn de etappes relatief kort en zul je regelmatig een dorp of café onderweg tegenkomen om te pauzeren. Ook zijn er op de hele route ov-plekken te vinden. Immers, niet iedereen wil met volledige bepakking lopen.
Uiteraard koop ik het gidsje voor de nodige achtergrondinformatie. En ik bepaal mijn vaste uitvalsbasis. Gulpen had ik al afgeschreven, maar in Valkenburg lijken veel betaalbare accommodaties te zijn. Een vereiste voor mij was ook dat ik zelf eten wilde kunnen maken. Met de coronamaatregelen wilde ik iets hebben om op terug te vallen als restaurants lastig zouden blijken. Ook vind ik het fijn bij hardloopexpedities zelf het eten te kunnen sturen. Dan weet ik zeker dat mijn maag alles verdraagt en dat er geen rare effecten bij de bloedsuikers optreden. Uiteindelijk valt mijn oog op een klein appartement met eigen keuken en een verwarmd zwembad: Marx-Motel.
In gedachten zag ik mezelf al door Valkenburg lopen. Op de foto’s ziet het er ook idyllisch uit, met de mooie zandstenen gebouwen en de grote burcht. Dankzij het treinstation is het ook nog eens goed bereikbaar. En het ligt op een van de etapperoutes.
Plannen
De etappes van het Krijtlandpad zijn als volgt ingedeeld: Maastricht-Mariadorp (14,1 km), Mariadorp-Slenaken (15,9 km), Slenaken-Vaals (21,9 km), Vaals-Gulpen (16,6 km), Gulpen-Maastricht (22,8 km) en als afsnijroute Slenaken-Gulpen (7,7 km). In totaal rond de 100 km, en ik las ergens dat vooral dat afsnijstukje erg mooi was en dat je dit niet moest overslaan. Dat werd dus puzzelen.
De indeling qua etappes leek me eigenlijk prima. Maar hoe deel je een tocht als deze in vanaf een vaste uitvalsbasis? De vereisten waren vooral: start- en eindpunt moeten goed bereikbaar zijn, bij de finish moet makkelijk eten zijn te krijgen en de afstanden mogen niet extreem lang zijn.
Uiteindelijk besloot ik om alle etappes aaneen te knopen en zo te gaan plannen in Komoot. Via een website kon ik ze vrij gemakkelijk tot een bestand maken, uiteraard op de doorsteek na. Vervolgens importeerde ik in Komoot en haalde de ongebruikte punten weg, tot ik bij een bushalte of station aankwam. Zo kwam ik op drie dagroutes: Maastricht-Slenaken-Gulpen – oftewel etappe 1,2 en het afsnijstuk; Slenaken-Vaals-Gulpen, etappes 3 en 4; Gulpen-Maastricht, de laatste etappe.
Natuurlijk had ik iedere volgorde aan kunnen houden, maar ik vond het wel een goed idee ze in de oorspronkelijke volgorde te lopen. Bovendien kwam die qua afstanden ook redelijk overeen met mijn idee om te starten met een gewone route, dan de zwaarste route en tot slot een iets makkelijker route omdat het lichaam moe is.
Stuk voor stuk waren het toch respectabele afstanden geworden: 37, 40 en 24 km. Dat vergde dus ook enige investering. Vooral in sportvoeding: de Ucan moest op tijd bijbesteld, nougat bij Decathlon gehaald en ik ben nog bij MST geweest voor wat gelletjes. Om ook met een nieuwe looppet terug te komen. En de Superior 4s waren ook bijna aan vervanging toe, dus die kon ik beter bijbestellen. Net als wat koelende shirts: een paar week na boeken was er namelijk weer eens een hittegolf voorspeld.
Klaar voor de start
Woensdag 24 juni was het dan zover. Voor het eerst in tijden moest ik weer een lange treinreis maken om in Valkenburg te komen. Officieel mag dat nog niet van Rutte, maar hoe moet ik dan op mijn vakantieadres komen? En als ik hier in het OV kijk, zie ik vrijwel geen mensen met essentiële beroepen. Wel een heleboel shoppers en relschoppers. Het OV is ook nog erg leeg. Met een knoop in mijn maag besloot ik gewoon een mondkapje op te zetten en te gaan voor essentiële geestelijke rust. Al had ik de hele tijd de angst als toerist met koffer uit de trein gezet te worden.
Het idee was om na de spits te vertrekken, even in Maastricht te kijken en dan rond de inchecktijd aan te komen in Valkenburg. In het centrum van Maastricht was het alleen al erg druk. Op de straten waren overal looprichtingen aangebracht… waar niemand zich aan hield. Gelukkig maar, want de schaduw was maar aan een kant van de straat. Maar het gaf geen goed gevoel en eigenlijk wilde ik veel eerder door naar mijn appartementje, maar dat kon nog niet en de koffer meeslepen (tijdelijk in kluisje op station) door Valkenburg klonk ook niet erg aantrekkelijk. Dus besloot ik nog maar even bij de Mediamarkt te gaan kijken, in een grote winkel net buiten het centrum valt de drukte vast wel mee, toch?
Dat lopen niet goedkoop is, bleek maar weer eens. Want ik kwam terug met een nieuwe GoPro Hero 8 Black. Ik dacht er al een tijdje aan, want ik wilde eigenlijk een beeldschermpje op de camera om makkelijker foto’s voor het blog te maken. Maar de prijs, een paar keer zoveel als een goedkope compactcamera, schrok altijd af. En ja, als je je dan een beetje zielig voelt in de vakantie, is het zo gebeurd. Jammer dat ik niet in vliegvouchers kon betalen.
Kastelenland
Het appartement bleek ook in de praktijk goed te voldoen. Het zwembad was veel groter dan verwacht, dus mocht ik een dag niet kunnen lopen, dan had ik alternatieven. Wel een beetje gedateerd, zoals alle hotels in deze streek, maar met een nieuwe boxspring hoor je mij niet klagen. Ook het ontvangst was allervriendelijkst en ik kreeg al te horen dat er veel mooie wandelingen waren. Ook met de keuken was ik blij, want de terrassen in Valkenburg waren bomvol. Ongelofelijk, het leek wel op de tijd voor de crisis. Met als verschil dat er nu groene looproutes waren uitgezet die iedereen negeerde.
Om de GoPro te testen, besloot ik eerst maar eens een wandelingetje te maken. Ook goed voor de kilometers die ik voor de GVRAT moest maken. Via Visit Zuid-Limburg vond ik een mooie route langs de kastelen rond Valkenburg. En geloof me, Limburg is echt een land van vele kleine kastelen.
De wandelroute begon vrijwel vlak voor de deur in het historische stadcentrum. Al snel word me duidelijk dat Valkenburg niet grote bekendheid heeft als de wandelstad van 2019, maar vooral als fietshotspot. De heuvels – waaronder de Cauberg – trekken veel wielrenners en overal zie je ze dan ook in fietskleding waggelen op fietsschoentjes die eigenlijk alleen bedoeld zijn om vast te klikken op de pedalen. Een hardloop- of trailwinkel is er niet, maar er is wel een Shimano experience centrum, een aantal racefiets gerelateerde winkels en café’s. Wel jammer, want ook voor trailrunners zijn de heuveltjes geweldig.
Die heuvels beginnen al snel. Direct na de Geulpoort en drukke straat met restaurants gaat het met de trap steil omhoog. Vlak langs de hoogteburcht Kasteel Valkenburg en direct naast de kabelbaan naar de Wilhelminatoren. Die laatste zou ik normaal gesproken aanduiden als grote raket, maar door de crisis doet hij me meer denken aan de T4 bacteriofaag (virus voor bacteriën) die ik thuis nog als knuffel heb. In werkelijkheid is de toren opgericht in 1906 om nog meer toeristen naar de streek te trekken. Hij biedt dan ook een prachtig uitzicht over het dal. Althans, daar ga ik vanuit, want 30 m naar de top klimmen zit er op dit tijdstip even niet in.
Oude bomen
Het vervolg van de route gaat het bos in, tussen prachtige bomen. Groot, hoog, helemaal omgroeid door klimop en andere planten. Zo anders dan de productiebossen (vooral dennen) of parkachtige bossen (eik, den in een vast grid) die ik uit het Noorden van het land ken. Heel rustgevend ook, dat oude groen. En het mooie: op een paar wandelaars na is er niemand.
Ondertussen maak ik honderden foto’s om de GoPro een beetje uit te testen. Het schermpje is zeker handig. Je hebt met een GoPro ook een heel ander beeld van de wereld. De lens is zo wijd (ja, je kunt een andere setting kiezen) dat je compositie helemaal anders moet. Een foto zonder iets op de voorgrond is vrijwel ondenkbaar. Ook de lichtgevoeligheid in het bos rond een uur of 20-21 is prima.
Terwijl ik uit het bos liep, veranderde de omgeving volledig. Nu waren er grote weilanden, met graan en in de verte een dorpje te zien. Een oude kerk stak af tegen de bollende heuvels. En een suikerzoet kasteeltje liet zich van verre zien: Kasteel Schaloen. Maar voor ik het kasteel bereikte, passeerde ik eerst – hoe kan het ook anders in katholiek Limburg – een kapel. Het Kasteel Schaloen heeft overigens zijn huidige uiterlijk te danken aan Pierre Cuypers, dezelfde architect die ook het iconische station van Amsterdam ontwierp. Het heeft in 2013 te koop gestaan als duurste huis van Nederland volgens Wikipedia. Gelukkig is het nu niet in gebruik als privéhuis, maar is het al decennia een hotel. Zodoende is dichterbijkomen geen probleem.
Via het park van het kasteel loop ik langs De Geul weer terug richting stadscentrum. Mijn late wandeling heeft een nadeel: Kasteel Oost kan ik niet naderbij bekijken, want het hertenkamp waar ik doorheen moet is al afgesloten. Maar een snelle terugtocht vind ik geenszins erg. Vroeg naar bed voor de eerste echte loopetappe is niet onverstandig.
Lees verder voor de eerste etappe >
Nederlands 
English (UK)