De eindeloze loper

Als je fijn loopt, lijkt het alsof je eindeloos door kunt lopen. Leven voelt dan aan als een spel. Dat beeld heb ik met Sand Gloss Fotografie proberen te vangen. En later in 62 km strandentocht uitgeleefd.

Al heel lang voelde ik de noodzaak om iets te doen met de liefde voor het eindeloze lopen. Al spelend geen notie hebben van hoe ver je gaat. Gewoon je natuur volgen. Daarin past voor mij ook landschap ontdekken, zwemmen, zonder verantwoordelijkheid of belemmering. Ongeveer dat wat mijn skinnydipfoto’s uit Zeeland bij de GVRAT-post uitstraalden.

Het leuke is, dat ik die foto’s nog maar net had genomen of er kwam een hele mooie kans langs in een Facebookgroep. Sand Gloss Fotografie – Sandra – was op zoek naar modellen voor een vakantieproject. En de foto’s zagen er heel natuurlijk uit. Levendig. Dus op impuls reageerde ik direct en stelde een datum en mijn visie voor. En ik was in de wolken dat ik mee mocht doen.

Gezonde spanning

Na de impuls komt altijd het nagelbijten. Eigenlijk vond ik het wel spannend om buiten te poseren. Tot nu toe zijn al mijn model- en bodypaintfoto’s binnen in studio’s genomen. Natuurlijk was dat ook niet in coronakilotijd… en had ik door de langere planning meestal een maand of meer om mijn slappe buikspieren iets strakker te trainen. Plus, ik was net 38 geworden. Voor sommigen misschien niet oud, maar ik ben zo iemand die zijn verjaardag altijd probeert te vergeten. Leeftijd vind ik normaal geen ding, maar ik wil er ook niet mee geconfronteerd worden.

Gelukkig weet de fotografe me enigszins gerust te stellen. Ze heeft ook het blog bekeken en daardoor een goede indruk hoe het qua fysiek is. Dus we spreken af op 22 juli om 7.30 uur bij het Westduinpark in Den Haag Kijkduin. Waarom zo vroeg? Nou dat heeft meerdere redenen. Ten eerste is het licht dan een stuk zachter, wat tot betere foto’s leidt, en ten tweede is het er dan nog rustig. Minder pottenkijkers en minder mensen die door het beeld lopen of die niet willen dat er foto’s genomen worden op het naaktstrand dat hier bij Strandslag 8 begint.

Voetstappen

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Bij de ontmoeting voelde ik me gelukkig meteen op mijn gemak. Soms moet je eerst even wennen en snuffelen als je een nieuw iemand ontmoet, zeker als je weet dat je model moet staan, maar het voelde van mijn kant eigenlijk direct vertrouwt. Sandra heeft een rustige uitstraling. Nu nog een goede locatie vinden.

In eerste instantie hadden we bedacht om het als een soort verhaal op te bouwen. Van wakker worden naar uitstrekken en de omgeving bespieden, naar lopen en spelen en misschien even zwemmen. En dan op het eind weer vermoeid en uitgespeeld slapen. Gewoon spelend leven, zeg maar.

Voor de krachtige foto’s om de omgeving te ontdekken, zou het mooi zijn om op een duinheuvel te gaan staan. Dan kun je echt uitkijken over de omgeving en van onderaf een foto maken waardoor je wat boven de wereld uit lijkt te torenen. Aan de rechterkant van het pad richting strand stond een verbodsbord en waren stukken met prikkeldraad afgezet; links stonden geen borden, en waren tientallen voetstappen te zien die leken aan te geven dat er een pad door het zand liep.

Kwetsbaar

• 

• 

“Wat denkt u dat u hier aan het doen bent?” We waren nog niet eens zo lang bezig, of er kwam een stel politieagenten aan. We merkten ze eerst niet op, al zou dat niets veranderd hebben, want in onze ogen deden we niks fout. Daar dachten zij anders over.

Volgens de agenten – een man en een vrouw – hadden we hier niet mogen lopen. Het zou zelfs op de bordjes staan bij de ingang van het Westduinpark. Echter: wij gingen ervan uit dat het een pad betrof en aan deze kant ontbraken duidelijk afzettingen terwijl die op alle andere verboden stukken wel werden gebruikt. Zowel in expliciete verbodsborden als door prikkeldraad toe te voegen. Het bordje – later opgezocht – was bovendien ook nog eens met kleine letters in het Nederlands uitgevoerd, terwijl Sandra die taal niet machtig is. Maar volgens de man betraden we toch echt een kwetsbaar natuurgebied en daarvoor zouden we een boete krijgen. Daarnaast vond hij het dubieus dat we blootfoto’s maakten.

We besloten niet sterk tegen de boete te protesteren en lieten het vrij gelaten over ons heenkomen. Hoewel naaktheid – op minder dan 100 m van het naaktstrand nota bene – zonder aanstoot te geven niet verboden is in Nederland, zou hij daar wel eens moeilijk over kunnen doen en een bon voor uit kunnen schrijven. Zelfs al was het vroeg, waren we niet heel dichtbij het hoofdpad en konden mensen bij deze afslag niet anders dan het naaktstrand zien. Naaktlopen is dan waarschijnlijk ook nog eens een ernstiger delict dat we echt aan zouden moeten vechten. Eigenlijk absurd als je erover nadenkt, want waarom zou zoiets natuurlijks en niet-seksueels aanstootgevend zijn voor een kind, zoals de mannelijke agent beweerde.

De vrouwelijke agent was gelukkig een stuk minder streng of geschokt. Ze legde wel uit dat er op dit moment extra controles zijn juist omdat veel mensen in de duinen komen terwijl dat niet de bedoeling is, wat de voetstappen die ons het pad oplokten verklaarde. Ze heeft ons verweer ook opgeschreven bij de boete en dat gaan we gebruiken om deze aan te vechten. Twee keer 95 euro is toch zonde.

Naaktstrand

• 

• 

Om verdere problemen te vermijden, zijn we maar direct doorgegaan naar het naaktstrand. Waar inderdaad weer prikkeldraad bij de duinen stond. Vooral voor Sandra zat de schrik er nogal in. Ik baalde met name, en voelde meer berusting. Voor nu konden we er niks aan doen. De slaapfoto’s moesten maar zo dicht mogelijk bij het prikkeldraad waar net nog wat helmgras groeide. Slaap veinzen lukte wonderwel nog.

Gelukkig zakten de zenuwen snel weer terug naar normaal en hadden we toch wel plezier tijdens het maken van de foto’s. Ik ben ook best wel trots op de foto hierboven, die ik echt wel beschouw als eindeloos lopen. Het grappige is dat deze foto heel anders is dan in eerste instantie gedacht: het is namelijk niet helemaal los van de omgeving. Die foto’s heb ik ook (zie onderaan). Ik zweef dan wel boven de grond en blijf in mijn eigen bubbel, maar ik ben toch onderdeel van de rest van de wereld. Er zijn mensen op het strand, de surf- en zeilscholen en flatgebouwen zijn goed te zien. Maar ik ga mijn pad.

Na het lopen en zwemmen zat de shoot er al weer op. In een periode van nog geen 2 uur hadden we een enorme hoeveelheid foto’s geproduceerd. Meestal zitten daar heel veel foto’s bij die afvallen bij het uitselecteren. Dit keer was dat heel moeilijk, aangezien de vrijheid er voor mij echt wel vanaf spatte. Dus excuses voor dit kleine overschot aan foto’s.

• 

• 

Witte knop

Kleren uit, schoenen uit, zelfs geen sporthorloge. Maar wel een Freestyle Libre, oftewel de grote witte button op mijn rechterarm. Ik heb vooraf getwijfeld of ik hem op zou houden. Ik heb zelfs de datum zo gekozen dat hij afliep op die dag en ik hem dus had kunnen verwijderen. Maar ik deed het niet.

Het is dan wel een plakker op mijn huid, maar de Libre geeft mij ook een zekere mate van vrijheid. En daar ben ik best dankbaar voor. Voor de diabetes schaam ik me ook niet. Maar wat me echt over de streep haalde, was de diabetes awareness actie om juist de sensor te tonen. Zodoende heb ik Sandra gevraagd nog een paar foto’s te maken waarbij de sensor op de voorgrond stond.

• 

• 

Tot de einder

En die eindeloze loop, hoe is het daarmee dan gegaan? Nou, na het maken van de foto’s was ik best wel moe. Niet alleen omdat poseren zwaar is, maar vooral ook door de ontlading van de bekeuring. Uiteindelijk heb toen nog 18 km gelopen.

Het eindeloze bleef kriebelen. Was ik ertoe in staat? Ik dacht aan de 11strandentocht die ik graag een keer had willen lopen. Dat is een wandel- of hardloopwedstrijd waarbij je vanaf Bloemendaal aan Zee naar Hoek van Holland loopt. De langste afstand is 60 km, maar eerder uitstappen is mogelijk. Die loop gaat dit jaar niet door. Dus waarom zou ik hem niet zelf lopen, maar dan van de andere kant, waar je de wind vaker mee hebt? En dan starten in Hoek van Holland, wat relatief dichtbij is. Met Scheveningen – eveneens goed te doen – zou ik een handige check halverwege hebben. Ik vroeg stiekem aan Simone hoever zij dacht dat ik zou komen. Haar antwoord: tot de finish.

Dus afgelopen zaterdag voegde ik de daad bij het woord. Ik startte bij het metrostation Hoek van Holland Haven (2 extra kilometers) en begon gewoon te lopen. Het weer was niet bijzonder, het strand vrij leeg. Ik liep naar de einder, focus op oneindig.

• 

•