De hertogsmantel: 38 km bij 36 ºC

Als je een nieuw racevest hebt, moet je dat uittesten. Dat deed ik op het Hertogenpad in Brabant. Van Breda naar Kaatsheuvel.

Het voelt een beetje als vreemdgaan, dat felrode racevest om mijn schouders. De afgelopen jaren heb ik altijd met heel veel tevredenheid in Raidlight Responsiv racevesten gelopen. Eerst in de 10 liter en later in de 12 uit de ambassadeursset. Maar die laatste werd toch wel wat slechter en had een schuurplek van de val in Limburg. Voor de Indian Summer, moest ik dus wel wennen aan een nieuw vest.

Dat het geen Raidlight meer zou worden, lag bij voorbaat vast. Begrijp me niet verkeerd: ik hou van dat vest en leef er praktisch in. Draag hem soms zelfs direct op de huid. Het is echt mijn maatje. Ook qua pasvorm. Ik ben helemaal fan van het Freelock-systeem, waardoor je tijdens het lopen het vest strakker of losser kunt zetten. Dat is vooral handig voor als je net als ik begint met veel spullen (extra drinkzakken achterin) en eindigt met een grotendeels leeg vest. Immers, het vest mag niet schuiven; schuiven is schaven.

De kwaliteit van de laatste producten van Raidlight was echter gewoon ondermaats. De eerste keer dat ik de Responsiv 12l dichtgespte, brak een van de straps af. Het stelwieltje was al eens vastgelopen, waardoor ik niet zonder de reparatiesleutel durfde lopen. De soft flasks waren zo slecht dat ik ze heb moeten vervangen wegens lekkage. En de lettering was er al heel lang vanaf gevallen. Onacceptabel voor een vest van 160 euro dat je 1,5 jaar gebruikt. Maar die pasvorm maakte veel goed. Dat Raidlight vorig jaar werd overgenomen, was deels debet aan de slechte kwaliteit. En het gaf ook geen goed gevoel voor de toekomst. Maar wat zou dan een goede opvolger zijn?

Mijn vest gebruik ik waarschijnlijk anders dan de gemiddelde loper. Ik doe veel lange afstanden (30-40+ km) en wil daarbij volledig self supporting kunnen zijn. Tijdens het lopen maak ik gebruik van twee verschillende soorten sportdrank, waarvan ik extra zakken mee moet nemen op lange afstanden. Daarnaast heb ik ook gewoon water nodig voor als ik een hyper heb. En ik moet ook nog medicijnen, verbanddoos, zonnebrandcrème, een handdoekje en een regenjas zonder problemen mee kunnen sjouwen. Vanwege het dranksysteem was er eigenlijk meer één serieuze optie: de Salomon Adv Skin 12. Dat was vrijwel het enige vest dat de Salomon softflask speed kon plaatsen, bij andere vesten had ik moeten overstappen naar andere softflasks. En die Salomon flesjes zijn de enigen die je makkelijk los achterin mee kunt nemen zonder lekgevaar. Bovendien had ik hierin al fors geïnvesteerd: 4 flesjes en 2 rietjes zijn samen ook al een euro of 100 waard. In de Mud Sweat Trails Store in Zoetermeer heb ik de Adv Skin kort gepast en uiteindelijk een rode meegenomen met twee extra softflasks.

Testen, testen, testen

Als je voor je gezondheid sterk op een vest vertrouwt, wordt dat ding een deel van je. Het was dus heel moeilijk voor mij om de Salomon de kans te geven die hij verdiende. De eerste loop met het vest ging stroef, al was het slechts 10 km. Hij schudde een beetje, alles zit op een andere plek, de mesh is dikker en warmer dan die van Raidlight en de rietjes van mijn softflasks zaten niet lekker. Maar al tijdens de loop paste ik heel veel aan. Ik stelde achter de touwtjes bij en comprimeerde het achtercomponent. Het zat al beter. Vanwege mijn korte rug verplaatste ik het lusje voorop een paar gaatjes naar boven en trok het elastische touwtje nog iets strakker aan. Nu volgde het vest mijn contouren veel beter, er was geen ruimte tussen vest en borstkas meer. Het schudden stopte ook.

Om echt te kunnen testen, wilde ik een lange loop op de zaterdag doen. Het zou extreem warm worden, dus als het vest echt te warm was, of schaafplekjes zou veroorzaken, dan moest ik dat wel merken in die test. Ik besloot daarom voor het Hertogenpad (LAW 13) in Brabant te gaan. Vanwege de warmte was ik nog niet helemaal zeker of ik twee of drie etappes zou doen (uiteindelijk wil ik hem helemaal gaan lopen). Elke etappe was ruwweg 18 km, dus de lengte kon nog alle kanten uit. De start was in ieder geval in Breda.

Kasteel

• 

• 

• 

Met een maximale afstand van 54 km en de verwachting van hoge temperaturen, kon ik het bagagegedeelte van de Adv Skin goed uitproberen. De GoPro, telefoon, pasjes en gelletjes konden vrijwel allemaal voorin. De elastische vakken die voorop zitten zijn erg groot en zitten niet in de weg bij het lopen. Achterin zitten ook diverse vakken, zodat ik de medicijnen en zonnebrand niet opzij hoefde schuiven om de nieuwe drinkzakken (drie stuks) te pakken. In een apart zak zat een 1,5 liter waterzak, in een thermisch hoesje. Die hoefde niet te worden opgehangen.

Bij mijn vertrek in de vroege ochtend was het nog maar een graad of 20. Anders dan op de eerste avondlijke testloop, had ik er nu geen last van dat het vest warmer aanvoelde. Al was het zelfs vroeg in de ochtend al behoorlijk warm.

Het eerste stuk van de route begon niet bij het station, zoals ik per abuis had gedacht. Anders had ik wel een nette route naar de start toegevoegd. Nu ging ik maar ergens aansluiten op de route zonder veel extra kilometers te maken vanwege de warmte. Pas later bedacht ik me, dat ik hiermee een iconisch startpunt had gemist: het Kasteel van Breda. Dat is een fraai gebouw in Breda, nog steeds in gebruik als militaire academie als ik het goed heb, en omgeven door grachten. Een aantal jaren geleden heb ik me er nog mogen omkleden voor de Bredase Singelloop.

De eerste 6-7 kilometer bestonden voornamelijk uit weg en fietspad. Niet helemaal wat ik me van de wandelroute had voorgesteld. Maar snel daarna veranderde de route in zand, zand, zand. Nu vind ik zand in principe heerlijk lopen, maar door de droogte was het nu wel heel los. Dat en vroege hypo’s zorgden ervoor dat de start van de route niet heel snel was.

Dorst

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Die eerste zandwegen gaan door een waterwingebied dat de ironische naam Dorst draagt. Al is deze naam volgens de wandelgids een verbastering van De Horsten, ofwel de hoger gelegen gebieden. De waterputten zelf zijn goed herkenbaar in het op een paar vennetjes na droge landschap. Bovenop zitten grote groene deksels, met af en toe de rood-witte markering van de wandelroute.

Die routemarkeringen kwamen dit keer goed van pas. Hoewel ik vooraf de gpx van Wandelnet had gedownload, leek de gpx niet altijd de correcte weg te geven. Op sommige plekken werd ik half een mtb-pad opgestuurd, dat niet eens op mijn kaart stond. Hoewel de afwijking nooit heel groot was, irriteerde het wel.

Ondanks de liters water en andere dranken die ik bij me had, liep ik vrijwel continu met een droge mond. De warmte begon ook te drukken. Kortom, na Dorst kwam de dorst. In eerste instantie vond ik het geen groot probleem, maar langzaam door Dongen lopend – een lang lintdorp dat begint met mooie monumenten – kreeg ik wel zin in een ijsje. Natuurlijk nadat ik de eerste café’s al gepasseerd was. Als er nog een kwam, zou ik er een komen, beloofde ik aan mijzelf.

Vlak voor het einde van Dongen was daar dan gelukkig nog een snackbar. Hij zag er donker uit, maar op de deur hing een groot bord met open, dus ik liep naar binnen. Niemand te zien. Wel een koelkast met koude blikjes cola. Ik pakte er een en zette hem op de toonbank. Nog niemand, dus riep ik even en liep naar achteren in de zaak. Maar het bleef verlaten. Na een paar minuten moest ik dus noodgedwongen mijn weg vervolgen zonder cola of ijs. Niet goed voor de motivatie.

Vangrail

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Door met een fietsbrug het Wilhelminakanaal over te steken, liet ik in een keer het dorpje achter me. Opnieuw een lang stuk over asfalt, met een sterk brandende zon. Bij de volgende wateroversteek moest ik het kanaal vanaf de andere kant volgen. Daar zou schaduw kunnen staan. Echter, nadat ik over een vangrail moest klimmen en een minuscuul pad inslaan, zag ik dat het vervolg niet langs de waterkant was waar een bomenrij schaduw bood. Het was aan de andere kant van de bomenrij naast een open veld. Snikheet dus. Ik besloot daarom maar even pauze te houden en alsnog wat extra te drinken alvorens de weg te vervolgen.

De hitte bleef drukken. Even later zag ik een fietspad naar het centrum van Tilburg, waar ik tijdens mijn vorige avontuur nog was geweest. Slechts 10 km… maar ik wilde toch liever doorlopen. Om mij te pesten, kwam ik niet veel later een gigantische fabriek van Coca Cola tegen. En dacht ik weer aan dat blikje dat ik niet kon krijgen. Eigenlijk was ik wel een beetje gaar.

Niet veel later was er gelukkig een terras open. Het waterijs waar ik zo naar snakte was hier al uitverkocht. Gelukkig hadden ze een alternatief: een grote sorbet met fruit en alles erop. Het ding bezorgde me hoge bloedsuikers tot het einde van de tocht, maar het smaakte erg goed. En was precies wat ik nodig had op dat moment.

Koeien

• 

• 

• 

• 

Vlak achter het terras begon het volgende natuurgebied, de bossen van Galgeneind, waardoor ik het asfalt gelukkig weer kon verlaten en wat schaduw kreeg. De koude sorbet was echter al snel weer vergeten en de snelheid zat er (inmiddels was het 36 ºC) niet echt in.

Niet alleen ik, maar ook de kudde Schotse Hooglanders had het erg warm. Er waren er meer dan 100 aanwezig op een van de schaduwrijke paden bij Huis ter Duin. De rest stond in de vennetjes vlak voor de bomenrij. En laat social distancing voor die koeien nu 25 m zijn. Dat was hier niet haalbaar. Complicerende factor: er waren veel kalfjes, dus ik moest echt voorzichtig zijn. Dan maar er langs wandelen zonder plotse bewegingen. Gelukkig lieten ze me daarbij met rust.

Zelf had ik ook veel verwacht van het zogenoemde Wonderpad in deze regio. Een steigerpad door de kwetsbare vennetjes, waar bijzondere planten vlak naast moesten groeien. Helaas was er door de lange droogte niet veel water meer bij de steigers. Maar een mooi stukje – en niet helemaal op de route – was het zeker.

Derde etappe

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Intussen was ik het einde van etappe twee bijna genaderd. Er volgde nog een stukje over de heide en langs de Efteling voor ik bij de overgang naar de volgende route kwam. Inmiddels had ik zo’n 36 km afgelegd. En het was warm.

Vlak voor de wegoversteek waar het vervolg van de route zou zijn, maakte mijn waterzak een knorrend geluid en zoog vacüum. Ik had hem al helemaal leeggedronken ondanks de sorbet en de cola op het terras. Met deze temperatuur nog 18 km doorlopen, zonder zeker te weten waar ik kon bijvullen, leek me geen goed idee.

Het vervelende van het Hertogenpad is dat opnieuw het start- en eindpunt niet met het OV te bereiken waren. Oftewel, ik moest een stukje terug en 2 km omlopen om uiteindelijk een bus voor de Efteling te pakken. Dat zouden ze wel iets beter mogen regelen. Maar ik was al lang blij dat ik weer snel bij het station van Tilburg zou zijn voor een vers, koud drankje.

• 

• 

• 

Goedgekeurd?

Hoe hield het nieuwe racevest zich op deze afstand? Nou ik heb zeker veel meer respect voor dit vest gekregen. Het materiaal is zacht en er zijn geen harde naden die in de huid snijden. Zodoende had ik ook nergens schaafwonden terwijl ik toch een singlet droeg. Na 35 km met de Raidlight had ik die vaak wel: met name vanwege de onderste rand op de rug, maar ook bij de mouwen en de zakjes met gelletjes. Ook het afvalzakje was erg handig in gebruik. Het elastische front – door materiaal en door de touwtjesconstructie – kon ik zeker ook waarderen.

Natuurlijk zijn er ook wel wat zaken minder goed geregeld dan bij de Raidlight. Zo vind ik het systeem om de waterzak te bevestigen niet heel praktisch. Simpelweg aan een stevige haak ophangen is stabieler dan het in een thermosleeve plaatsen. Ook is aan de voorzijde niet een heel handige bevestiging voor de slang van de waterzak. Ook irritant was dat het zweet veel meer in de zakjes achterop het vest terechtkomt. Daar bewaar ik in de Raidlight meestal een losse handdoek, maar in de Salomon kwam die doorweekt terug.

Nog een irritatie kwam van de softflasks. De twee nieuwe speeds, het 2020 model, hebben een andere schroefdraad dan de oude (een hele slag meer in de draad). Dat betekent dat ze niet uitwisselbaar zijn met de vier die ik al had. En dat ik hiervoor extra rietjes moet aanschaffen. Juist die rietjes zorgen ervoor dat je tijdens het lopen gemakkelijk kunt drinken, zonder je nek te verdraaien.

Al met al kan ik echter gerust zeggen dat ik vertrouwen heb in dit vest. Je moet hem goed afstellen, maar dan zit hij als een huis. De zachte stof, grote hoeveelheid opbergruimte en het achterwege blijven van schaafwonden maken me blij. Dat de dikkere stof bij aanvang iets warmer voelt, heb ik nog een paar keer doordeweeks getest, maar dit heeft weinig invloed als je hem een tijdje draagt.