Als je luistert naar je lichaam en emoties heb je geen oplossing nodig. Therapie in de natuur en een herfstloop van Bilthoven naar Amersfoort om het in praktijk te brengen.
Zoals jullie al in mijn eerdere blogs hebben kunnen lezen, is het leven op dit moment een beetje stressvol. Of om het anders te zeggen: het voelt alsof ik geleefd wordt en daar zelf weinig stem in heb. Ik heb er gewoon allemaal niet zoveel zin meer in. Met lopen weet ik het humeur nog een beetje op te vijzelen, alleen moet ik ook daar de grenzen bewaken voor ik van het randje van de wereld af dreig te lopen… Of juist bang raak dat ik het niet kan omdat ik af en toe een mindere training heb. Tegelijkertijd is de stress van steeds meer coronagevallen ook de trainingen aan het insluipen. Kan de Indian Summer nog wel plaatshebben? Ook dat geeft stress.
Via een dienstenuitwisselingsgroep op Facebook, stuitte ik bij toeval op Claire. Eigenlijk zocht zij hulp bij het opzetten van een website, omdat ze weer verder wilde gaan met haar praktijk waarbij ze onder meer wandelcoachingsessies geeft. Met lichaamsgerichte oefeningen en gebruik van natuurlijke elementen, kun je je problemen vanuit een ander perspectief bekijken. Mij sprak dat natuurlijke heel erg aan en uit ervaring met onder meer emotioneel lichaamswerk weet ik ook dat dit mij echt kan helpen. Als je alleen maar spreekt over je problemen, lukt het (mij) vaak niet om uit het analytische te blijven. Zodoende besloten we dus samen af te spreken in het bos bij Bilthoven. Meteen een mooie kans om de Utrechtse Heuvelrug in de herfst te besnuffelen met een middellange training.
Bladerpracht en broos hout
De geuren van een bos, het ritselen van de bladeren, de zachte grond onder de voeten, doen je direct al een beetje tot rust komen. Maar tijdens het wandelen merken we al snel dat er nog genoeg emoties naar boven willen komen. Of eigenlijk: dat ik me druk maak over anderen en over zaken waar ik weinig invloed op heb. Dat ik de dwang voel de redder te spelen en daarbij mijzelf vergeet of voorbijloop.
Waar voel ik dat in mijn lichaam?, vraagt Claire. Ik scan mijn lijf en merk dat mijn buik verhard voelt, dat het binnenin een krioelende massa is die zo hard staat te schreeuwen dat er ook geen zinnig woord uit te halen is. Mijn hand op mijn buik krijgt stroomstootjes, net als bij die lampen die je even aanraakt en waar dan bliksemschichten naar je vingertoppen schieten. De elektriciteit is er dus wel, maar ze loopt niet netjes in een kringetje, de levensenergie stroomt niet. Mijn handen blijven op mijn buik en ik adem stevig. Langzaam komen er stemmen los. Ik voel verwaarlozing en verdriet in mijn buik, die nog steeds strak aanvoelt.
Maar zie, door het aandacht te geven en door een van de situaties uit te beelden met een vezelachtig broos stukje hout (ik), boombasten, beukennootjes en bladeren, wordt de onrust minder. Zijn de stemmen als kind te dragen en lijkt er meer verbinding te zijn tussen boven- en onderlichaam. Is er een probleem opgelost? Nee. Of misschien ook wel. Het verdriet bestaat nog, het is echter veel minder zwaar doordat het zich gehoord voelt. En ik voel me sterker en minder geneigd om nerveus als redder op te treden. Voor zo lang het duurt.
Na anderhalf uur nemen Claire en ik afscheid. Als onderhoud zal ik de komende tijd een dagelijks ritueel inbouwen om naar mijn lichaam te luisteren. Mijn eigen gevoel niet te verwaarlozen, ook al kan ik het daarmee niet wegnemen.
Stromende regen
Direct na onze sessie begon het heel hard te regenen. Ik twijfelde nog even of ik die training nog zou doen. Maar ook regen hoort bij lopen en met de Omm Kamleika kan ik niet zeggen dat ik geen goede regenjas heb. Dat klinkt inderdaad als een slecht excuus. Maar even alleen zijn en het bos inademen, die wens was er diep van binnen ook.
Het lopen zelf startte niet helemaal zoals gepland. De voeding was iets eenvoudiger dan ik hem doorgaans instel. Vanwege de korte afstand (24 km) en omdat ik zetmeeldrankjes meestal een half uur tevoren moet innemen. In dit geval was het vooral lopen op Isostar, gummiberen en Snickers. En op 3 km was ingrijpen al noodzakelijk…
Ook de vermoeidheid speelde me parten. Het ging allemaal wat zwaarder, het is duidelijk dat het taperen nu echt moet beginnen om straks goed te starten. Push ik mezelf de laatste tijd te veel? Ik besloot even bij mezelf te voelen en te luisteren naar de pijn.
Ook hier is erkenning van het gevoel – luisteren dus – een goede methode. Een die ik straks ook zal moeten toepassen tijdens de Indian Summer. Als je bij elk pijntje of elke tegenslag opgeeft, zul je nooit plezier beleven aan het lopen en nooit finishen in een wedstrijd. Als je alle pijntjes probeert te negeren evenmin en dan loop je zelfs kans op een blessure. Maar als je luistert naar je lichaam, toegeeft dat je pijn hebt, dat je moe bent, dan valt er al een deel van de druk weg. Dat schept ruimte om erin te geloven dat de pijn, de moeheid voorbij gaat. Ruimte om kleine veranderingen te maken waardoor je volhoudt.
Herfstpracht
Ondanks de regen en de moeheid, was er vandaag weer zin om te spelen. Over takken springen. Door water stampen. Paddestoelen zoeken. Me afvragen of Sandra ook foto’s zou willen maken op het groenste mos dat ik ooit zag, zo’n fluwelen tapijt. Het zachte geruis van een stromend beekje was in de verte hoorbaar. Zou ik me daarin mee durven drijven?
Nederlands 
English (UK)