Nederland staat bekend om de grote velden met bloembollen. Nu de buitenlandse toeristen afwezig zijn, is het misschien wel een ideaal moment om te kijken hoe de bloemetjes buiten zijn gezet. 36 km weg en trail.
Als kind gingen we vroeger in de lente regelmatig een rondje rijden naar de kuststrook van Groningen en Friesland. De bloeiende bollenvelden en jonge lammetjes op de dijken, waren dan altijd een bijzonder gezicht om te zien. Nu, vele jaren later, woon ik in het westen van het land waar misschien wel de beroemdste bollenvelden ter wereld zijn. Normaal gesproken is het hier een drukte van belang, met name de Keukenhof trekt veel buitenlandse toeristen die er 5 minuutjes uit de bus mogen om met een tulp op de foto te gaan. En buiten de Keukenhof stikt het van de Nederlandse wandelaars en wielrenners die hetzelfde doen, maar dan gratis in de productievelden van de boeren. Toegegeven: het is ook wel echt mooi.
Omdat ik zelf eigenlijk verwachtte dat het erg druk zou zijn met wandelaars op het moment dat de meeste velden bloeien (tweede helft april), besloot ik iets eerder een kijkje te gaan nemen. Uiteraard wel pas nadat ik al een paar foto’s van paarse en gele velden had gezien. Een wandelroute – de bollenstreek heeft zijn eigen wandelnetwerk – van een kilometer of 25 was snel gevonden. Die breide ik in verband met de training nog iets uit tot 36 km door hem door te laten lopen naar het intercitystation Heemstede-Aerdenhout.
Alles voor de export
Een groot aandeel – 9,5 miljard euro in 2020 – van de Nederlandse land- en tuinbouwexport betreft sierteelt. Dat is meer dan we aan melk of vlees exporteren. Waarom Nederland, qua klimaat voor veel bloemen en planten niet ideaal, zo belangrijk is voor de sierteelt is mij niet helemaal duidelijk. Allicht heeft het iets met de grote kennis over veredelen en kassenbouw te maken. De traditie gaat ook al lang terug.
In de 16de eeuw kwam de tulp vanuit Turkije naar Nederland. De bloem waarvan veel verschillende soorten en rassen bestaan met bijzondere tekeningen, was al snel razend populair; er verschenen vele boeken met prenten van de verschillende tulpen, er kwamen speciale tulpenvazen, kortom als je rijk was, moest je een bijzondere tulp tonen. Met de bol zelf – een enkele bol kon meerdere jaarlonen van een arbeider kosten – werd volop gespeculeerd. Deze ‘tulpenmanie’ eindigde helaas abrupt in 1637 toen de prijs voor tulpen instortte nadat een speculant met een partij bleef zitten. Uit het Nederlandse landschap is de bloem gelukkig nooit verdwenen. Want mooi zijn de bloemen wel.
Vrolijk gekleurd
Eenmaal in de trein begin ik een beetje te twijfelen aan de datum voor deze trip. Onderweg zie ik wel een paar mooie velden, maar het zijn er nog niet heel veel en ik heb geen idee of mijn route er langs zou leiden. Het mooie weer – verwachting was regen dan wel sneeuw – zou bovendien tot een groot aantal wandelaars en racefietsers kunnen leiden.
Het vertrek vanaf station Heemstede-Aerdenhout was dan ook wat onwennig. Temeer omdat het al best lang geleden was, dat ik zo’n afstand op overwegend verharde ondergrond liep. Zodoende had ik dus ook niet mijn vertrouwde Superior aan voor de lange afstanden, maar de Escalante Racer. Om niet met de bloembollen te vloeken, koos ik voor de vrolijk gekleurde Boston-editie.
De Racers zullen me niet heel dankbaar zijn geweest op deze tocht. Al na een paar kilometer kwam ik delen tegen van de route die ik liep voor de Waypoint Challenge Leyduinen en op de terugweg pikte ik nog een stukje van de Amsterdamse Waterleidingduinen mee. Die mooie kleurtjes dimden dus tijdens de loop door lagen zand en modder…
Aan de ketting
Niet veel later kwam ik dan toch weer op een lang stuk asfalt terecht. En hoera! de eerste bloemenvelden waren in zicht. Maar ze waren nog steeds vrij ver weg.
Aan de overkant van de Leidse Trekvaart was een mooi dijkje dat op het juiste moment tot dicht bij de bollen zou leiden. Helaas waren de akkers nu nog vrijwel helemaal zwart. De wandelaars vonden het lopen op asfalt allemaal prima, maar ik wilde toch het stukje pad snuiven – misschien vast onthouden voor een volgende keer – en besloot om de oversteek met een pontje te wagen.
Dat klinkt eenvoudiger dan het in werkelijkheid was. De pont was namelijk niet helemaal berekend op een stevige stroming vanwege de ijzige wind. Omdat het bakje precies tussen twee houten palen in moest worden gemanoeuvreerd voordat je erop kon stappen, had ik een probleem. Het ding bleef namelijk achter een van de palen hangen en was net te ver om op te stappen. Proberen hem opzij te duwen, betekende dat hij wegdreef. Zodoende heb ik met de kabel lopen slingeren net zo lang tot het pontje de wal kon raken. Ik was er zeker 5 minuten mee bezig. En die stalen kettingen zijn koud, kan ik je verzekeren.
Roze stroken
Steeds dichter kom ik in het duin- en bollengebied. Er staan zelfs al bordjes van de ‘Amsterdam Tulip Experience’. Inderdaad, in Lisse, provincie Zuid-Holland, staan bordjes voor een stad die 25 km verderop in een andere provincie ligt en het gebied claimt. In ieder geval is er ook positief nieuws: ik kom eindelijk dicht langs een paar roze en paarse stroken.
Helaas is het verboden om de akker op te lopen en foto’s te maken. Wat dat betreft zijn ze in de streek al heel veel gewend. Op sommige plekken staan zelfs de dranghekken en verkeersregelaars al klaar. Bij een zo’n stukje dat een meter of 200 van de route af lag, dacht ik nog: mij te druk met al die wandelaars en regelaars. Achteraf gezien heb ik daar een beetje spijt van, want het was het mooiste stukje waar je echt dicht bij de bollen kon komen.
Alleen bij doorsteekjes met hyacinten en narcissen iets later op de route, kreeg ik nog eens de kans de bloemen tot dichtbij te naderen. Alle tulpenvelden waren volledig afgesloten met hekken, dijkjes en sloten.
Te vroeg
Al met al viel de route me een beetje tegen. Veel asfalt en er was eigenlijk maar een enkel stukje waar ik echt vlak langs de bloemen – narcissen – kon lopen. Aangezien ik al diverse foto’s van tulpen had gezien, verwachtte ik meer. Maar het was ook nog relatief vroeg in het seizoen. En de landschappen gaven dankzij de machtige wolkenluchten – veranderlijk weer – toch een prachtig, Hollands kijkje.
De hoeveelheid zachte ondergrond had ik bovendien nog iets opgevijzeld door de Amsterdamse Waterleidingduinen toe te voegen. Daar stonden de herten weer klaar zoals altijd en kon ik rustig even uitlopen richting station. Of ik deze route nog een keer zou lopen? Ik denk het niet. Misschien wel met nieuwe stukjes: iets meer onverharde wandelpaden en een stukje richting Noordwijk.
Nederlands 
English (UK)