Eerste wedstrijd in coronatijd: Montferland Toppen Trail

Hoewel we nog altijd maar in groepjes van twee mogen sporten, organiseerde MST een nieuwe wedstrijd binnen de beperkingen. Hoe gaat dat in de praktijk?

Als ik heel eerlijk ben, had ik nooit verwacht nog een wedstrijd te lopen dit jaar. Waarschijnlijk heb ik daarom ook de MST Montferland Toppen Trail (originele pagina lijkt verdwenen, nieuwsbericht) enigszins genegeerd tot afgelopen zaterdag. Ik kon gewoon niet geloven dat er iets georganiseerds zou mogen plaatsvinden. Maar terwijl ik mijn weekendloop nog moest plannen, zag ik hier en daar foto’s opduiken van deze loop. En wat bleek: er waren nog tijdslots over voor tweede paasdag. Daarmee zou het de eerste wedstrijd voor mij worden sinds de start van de pandemie: het enige tijdvenster vorig jaar had ik gemist doordat ik vol voor de Indian Summer wilde gaan, die op het laatste moment werd geschrapt. En al snel mochten we nog maar in groepjes van twee (effectief drie als je een trainerslicentie hebt) lopen, wat vrijwel elke vorm van wedstrijd onmogelijk maakte.

Enige nadeel van deze trail was de afstand van huis. Met ov naar Braamt ben je al snel 3 uur onderweg en vanwege de zondagsdienstregeling is 11.03 de vroegste aankomstmogelijkheid. Dat betekende dan ook dat het me beter leek niet voor de langste afstand van 40 km te gaan, maar voor de middelafstand van 23 km.

Troostloopje

• 

• 

• 

• 

De keuze voor een korte afstand was om een andere reden ook een stuk verstandiger: woensdag heb ik een harde smak gemaakt met mijn loopfiets (Me-Mover). Ik remde zachtjes ruim op tijd voor een stoplicht nadat ik een bochtje om was gegaan, maar de remmen sloegen volledig vast en ik ging met 15-20 km/uur plat tegen het asfalt, vol op mijn gezicht. De klap was zelfs zo hard dat mijn stuur brak. In mijn voortand zitten nu duidelijke scheurlijntjes, maar volgens de tandarts heb ik een engeltje op de schouder gehad dat het niet erger was. Voorlopig hoeft er in ieder geval niets aan te gebeuren. En het voorval heeft mijn vertrouwen in de mens ook wel weer enigszins verbeterd: er stonden meteen mensen om me heen die bij me zijn gebleven tot ik weer in staat was de laatste kilometers (na 50 km fietsen via Meijendel was ik al bijna thuis) met Me-Mover in hand naar huis te wandelen.

Dat de klap hard aankwam, bleek ook wel uit de stressgegevens van mijn Garmin: 88 zag ik terwijl ik op de stoep eigenlijk mijn bloedsuiker probeerde te meten, een PR op stressniveau. En dan was er nog de training na woensdag, lopen ging vrijdag en zondag niet zo vlot, al vermoed ik dat dit meer door stressmoeheid kwam dan door spierpijn. Volgens sommigen had ik daarom beter nog even kunnen rusten. Zelf leek het me de ideale omstandigheid voor een troostloopje: de zinnen verzetten in de natuur.

Tijdsloten

Wat maakte deze race nu zo bijzonder dat hij gewoon door kon gaan onder de huidige beperkingen? Nou allereerst waren er 7 dagen om uit te kiezen, waarbij je steeds een tijdslot voor de start moest reserveren. Welke afstand je liep (10, 16, 23 of 40 km), maakte niet uit voor het tijdslot, maar er zat wel een strikte finishtijd van 17.00 uur aan het geheel. Verder was de bevoorradingspost vervangen door een container met cijferslot, zaten Marc Weening en zijn team achter een ‘zeer goed geventileerde’ houten balie in de buitenlucht en was de route lang en rustig genoeg om überhaupt weinig mensen tegen te komen.

Gelukkig voor mij zat het ov mee en kwam ik na 1,5 km rustig hardlopen vanaf de bushalte twee minuten voor het begin van mijn tijdslot aan. Was er ook maar iets misgegaan bij een van de vier overstappen, dan was het twee minuten voor het eind van het tijdslot geweest. Netjes, toch?

Achterhoek verrast

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Bij de start – persoonlijk uitgeklingeld met een heuse koeienbel – was al duidelijk dat het weer nog een onvoorspelbare factor zou zijn. Het gezegde ‘april doet wat hij wil’ was helemaal waar, want nog voor vertrek had ik al een stralende blauwe hemel, hagel en sneeuw gehad. De temperatuur zelf was niet eens zo verkeerd, maar het waaide ook hard. Ik besloot het uiteindelijk bij een merinotop en een thermoshirt te houden en eigenlijk was dat al een beetje te warm.

De eerste kilometers begonnen echter koud. Gelukkig maakte Marc zijn reputatie als klimmer (luister vooral ook naar de podcast over zijn Everesting avontuur) goed waar, waardoor de motor snel op temperatuur was. Alleen kwam ik er ook vrij snel achter dat ik misschien beter naar anderen had kunnen luisteren en rustiger had moeten beginnen: de valschade speelde mij wel parten. Omdat mijn neus van binnen en buiten was opgezet, werd het iets meer luchthappen dan normaal. Daarbij hielpen alle bloeiende bomen – ondanks de sneeuw – ook niet. En dan was er nog die blauwe plek op mijn linkerbovenbeen die bij vlaklopen geen probleem vormde, maar vooral bij dalen vervelend was omdat hij precies op een gevoelig plekje qua spieren zat. Het wedstrijdelement heb ik daarom ook niet te serieus genomen. Zo weinig serieus dat ik halverwege een uitkijktoren beklom om van de omgeving te genieten.

Sowieso was het geen omgeving om je echt druk te maken om tijden. Daar was het namelijk veel te mooi en afwisselend voor. Ik had nog niet eerder in de Achterhoek gelopen, maar het deed qua terrein wel een beetje denken aan het Limburgse landschap. Het begon met een vlak stuk met bloeiende bomen, vervolgens kwam ik in het bos met voor Nederland best aardige heuvels, en verderop waren ook stukken waar je uitkeek over glooiende weilanden met in de verte een kerktorentje. Ik overweeg de omgeving in ieder geval serieus voor een langer avontuur in de lente of zomer. Mijn eerdere idee van de Dutch Mountains laat ik waarschijnlijk lopen in verband met de grensovergangen met België en Duitsland, en omdat het daar nu toch relatief druk lijkt. Maar ook het Maas-Niederrheinpad is nog in de race.

Kijk een andere loper

• 

• 

• 

• 

• 

Na zo lange tijd alleen lopen, voelde het wat vreemd om weer andere lopers tegen te komen. Althans, lopers met hetzelfde doel in plaats van de hardlopers en wandelaars die je overal bij toeval ontmoet. Ik geef grif toe dat ik ook niet precies wist wat ik ermee aan moest. Wel of niet een praatje aangaan? Kun je nog samen een stukje oplopen? Allemaal dingen waarvoor in deze tijd geen pasklare antwoorden zijn. Immers, we hebben allemaal onze eigen wensen en beperkingen en zelf hou ik ook liever wat afstand als risicogroep (en heel niet sociaal, alleen lopen vind ik vaak ook leuk).

Geheel in overeenstemming met de inrichting van de wedstrijd, hoefde ik me daar ook niet al te veel zorgen over te maken. Na een kilometer of 5 haalde ik de eerste deelnemer in. En pas na 17 km kwamen de volgende twee lopers in zicht, omdat daar een kruispunt met de 40 km route was. Na het tegenwoordige gebruikelijke coronadansje om het klaphekje – houden we hem voor elkaar open, ja dan wel nee – besloot ik toch een klein stukje mee te lopen. Een van beide lopers leek er een beetje door te zitten en zelf had ik wat bloedsuikerissues, dus dan is het vaak wel goed om even aan te kunnen sluiten. Het maakte het ook makkelijker om een foto van een loper in de sneeuw te maken. Midden in het bos werden we namelijk opnieuw overvallen door een sneeuwstorm met hele dikke vlokken, terwijl er 10 minuten eerder in de weide een helderblauwe lucht was.

• 

• 

• 

• 

Het was alsof iedereen de tosti’s bij de finish rook, want in de laatste vier kilometer passeerden er toch nog meerdere tweetallen. Bij de finish zelf werden we weer onthaald met de grote koeienbel en schreef het team de finishtijden op, terwijl wij op een tosti wachten. Toch was het niet druk bij de finish en konden we ook daar heel makkelijk 1,5 m+ aanhouden. De meeste lopers vertrokken namelijk vrijwel direct na het serveren van de tosti met medaille en flesje bier (ja, ook dat past gewoon in de Adv Skin pockets).

Goed concept?

• 

• 

• 

Hoewel het ontmoeten van andere lopers een beetje vreemd voelde, was het wat mij betreft een heel geslaagde ‘wedstrijd’. Hoewel alles strikt onder de regels gebeurde, verschilde het eigenlijk relatief weinig van normale wedstrijden. Ook in normale tijden loop je snel uiteen op lange afstanden en zie je elkaar eigenlijk alleen bij de start of kort tijdens het lopen.

Dat de start niet op een strikt tijdstip is, vond ik ook wel prettig. Je hebt een periode waarbinnen je kunt vertrekken als je er klaar voor bent. Geen nerveus gewacht met zijn allen in een hok dus.

Wat mij betreft verdient het concept dus zeker herhaling, al weet ik niet of Marc er ook zo over denkt na 7 dagen achter een tochtige balie. Ik zou eventueel nog een paar kleine dingetjes veranderen: arrangement aanbieden om vroeg te kunnen starten en een speciale mogelijkheid voor late finishers toevoegen. Bijvoorbeeld: niet meedoen met officiële ranking, maar wel je goodies (houten medaille, biertje, en koud broodje kaas) uit een container met cijferslot kunnen halen als je na 17 uur arriveert. Op die manier is het ook haalbaar om een lange afstand bij late start te doen.

Door deze ervaring ben ik ook weer iets positiever gaan kijken naar andere mogelijkheden. Als ik vrij kan krijgen, is misschien de Waddentrail toch een serieuze optie. Na deze wedstrijd en mijn avontuur op Ameland heb ik daar in ieder geval wel zin in.