Rondje Walcheren: 50 km van Vlissingen naar Arnemuiden

Strand en duinen blijven me altijd intrigeren. Vandaar dat ik ook blij verrast was dat er een trailroutekaart voor het Zeeuwse eiland Walcheren uitkwam. Is het de moeite waard?

Afgelopen zondag had ik echt behoefte aan een goede trail. De week ervoor liep ik 37 km over voornamelijk asfalt rond Delft (iets met broedseizoen, misschien volgt dat verhaal nog) en de lange loop daarvoor was een 30+ km door de bollenvelden ook grotendeels over asfalt. Na dat soort loopjes krijg ik vaak wat krampjes hier en daar, dan voel ik dat de spieren in kuiten en voeten strak blijven staan. Tel daarbij op dat ik op Koningsdag de Me-Mover weer heb opgehaald – megastress na die val, want het is toch een 25 km vanaf Ridderkerk – en dat ik heel naar nieuws kreeg over een zieke collega. Kortom, zowel fysiek als mentaal moest ik even tot rust komen van de afgelopen weken.

Het leuke nieuws is dan weer dat ik net een nieuw paar Altra Superiors heb ontvangen om mee te spelen. Een kleurstelling van de 4.5 (Yellow/Port) die eerst niet in Nederland leverbaar zou zijn, maar die Anthony van Altra Running Zeeland een paar dagen later plots toch kon bestellen. Dat was meteen een mooie gelegenheid om een trail te proberen van de Trailrun- en Wandelkaart Walcheren die ik via Runderground had besteld. Vanwege het ov leek vooral het Rondje Walcheren (route 5) me wel geschikt. Met een beetje inkorting van 65 naar 50 km kon ik hem van station Vlissingen naar station Arnemuiden laten lopen.

Vlissingen

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het eindpunt van de route van de intercitytrein die ik vaak voor mijn werk neem, lijkt zo ver. Maar in werkelijkheid nam de hele reis maar een 2 uur in beslag omdat er weinig overstappen nodig waren. Dat ik nog nooit in Vlissingen was geweest (waar veel van mijn schoenen dus vandaan komen), is dan ook een beetje een wonder.

Om 10.39 uur – de vroegste trein – stapte ik uit op station Vlissingen, vanwaar ik direct de zee al zag liggen. Even over een grote sluisdeur heen en ik kon mijn rondje langs de kust beginnen. Ik kwam er echter al snel achter dat ik iets vergeten was: na de eerste 1,5-2 km zie ik mijn horloge plots aftellen tot spaarstand… oeps ik was vergeten de activiteit officieel te starten. Jammer, want ik doe ook dit jaar weer mee met de Great Virtual Race Across Tennessee. Gelukkig maakten de molen, zee en uitzichten op het historische stadje Vlissingen met zijn fort dat al snel goed.

Betonplaten

• 

• 

Het eerste stuk van de route was zoals verwacht vooral asfalt en een klein stukje strand om Vlissingen heen. Direct na Vlissingen werd ik een paar honderd meter over een zandweg geleid om vervolgens via een fietspad verder te moeten, terwijl ik verdwaasd de offroadpaadjes om dit pad zag. Waren die soms niet goed? Of had ik iets verknoeid aan de route?

Op het pad kwam ik ook een groepje clublopers tegen. Grappig genoeg liepen die vrijwel precies mijn duurlooptempo. Had ik niet verwacht omdat mijn tempo laag lag vanwege de afstand, maar ook zij trainen natuurlijk wel eens rustig. Bij de lange trap de dijk op liet ik me zelfs verleiden in hun kielzog een stukje harder te gaan dan gepland. Vervolgens liepen we het strand op, de enige onverharde route, en begon mijn horloge te piepen.

Blijkbaar was het de bedoeling dat ik het fietspad boven op de duinen zou blijven volgen. Een pad bestaande uit betonnen platen. Wel een uitdaging vanwege het continue stijgen en dalen, maar rampzalig in verband met mijn nieuwe schoenen en de eerdere krampjes. Vooraf had Komoot gezegd verhard pad, en ging ik ervan uit dat dit gravel of schelpen zou zijn. Niet dus. Ik zakte even verderop af naar het strand om de benodigde zachte ondergrond te kunnen voelen.

Ku(s)twandelaars

• 

• 

Het strand voelde een stuk fijner aan de voeten. Echt snel ging het niet: om de paar honderd meter staan er grote rijen met houten paalhoofden die het afkalven van de kust tegen moeten gaan. Hoewel het er heel mooi uitziet, geeft dat problemen bij het lopen. Ze zitten vol met scherpe kokkels (goed bijgekrast) en het is met rugzak vaak maar op een bepaald aantal plekjes mogelijk om tussen de palen door te kunnen. Vergeet niet dat ik in mijn rugzak een opvouwbaar jack en spullen voor ov-reizen heb en daarnaast als diabeet voldoende medische kit en eten om de dag door te komen.

Ergens knaagde het ook. Nu liep ik wel een lang stuk van de eigenlijke route af. Wat als hij ergens afsloeg? Of toch weer veranderde naar onverhard? Vanaf het strand kon ik regelmatig mensen bovenop het kustpad zien wandelen en fietsers zag ik niet meer. Een paar kilometer later besloot ik daarom nog maar eens te kijken of de weg nu beter was.

Eenmaal bovenop het duin bleek dat een vergissing. Het pad bestond nog steeds uit betonplaten. Enigszins gepikeerd probeerde ik toch een stukje mee te pakken van de glooiende duinen. Maar al snel was het wegdek niet het enige, waardoor ik een weerzin tegen deze route kreeg.

Terwijl ik de steilste helling op rende, kwam een ouder echtpaar me tegemoet. Vrouw netjes gekleed met grote bril, man geheel nietszeggend accessoire. Ik liep links en moest behoorlijk wat kracht leveren om omhoog te komen. Zij liepen over het hele pad. En weigerden plaats voor me te maken. Sterker, ze bleven stug op me aflopen en ik kon niet verder naar links, maar ook niet naar rechts waar meneer liep. Op het laatste moment heb ik mijn spieren iets opgezet en de schouders op kinhoogte van de vrouw gebracht. Pas toen stapte ze, met nog 1,5 m te gaan, opzij. En begon me uit te schelden. Dit was al de tweede oudere in een paar dagen die dacht het pad te bezitten. Wat is dat met de mensen tegenwoordig?

Onweer en onrust

• 

• 

Na deze ontmoeting was het onrust in mijn hoofd. Alle irritatie en emotie van afgelopen weken zaten me dwars. Gelukkig groetten de volgende wandelaars die ik tegenkwam wel allemaal netjes en lieten ze wel ruimte om links dan wel rechts voorbij te gaan. Maar ik had het even helemaal gehad. Met de route, met de mensen, met Zeeland. Terug naar het strand dan maar.

Het strand heeft altijd iets kalmerends. Er staat een zachte bries, er is de weeïge geur, de zacht dempende ondergrond die je dwingt vlak te lopen – elke tegenstribbeling graaft je in – en dankzij de vrije horizon is er weinig om je af te leiden. Hier is het einde van de wereld. Maar zelfs dat was niet voldoende, af en toe schoot er een adrenalinekick in het lichaam, balden de vuisten en ging de snelheid erop. Ook het weer was onstuimig: het zonnetje verdween en het begon te regenen, overeenkomend met mijn gevoel. Uiteindelijk hielp het om wat muziek op te zetten en die het ritme te laten bepalen. En zo liep ik op de playlist ‘technobunker’ door tot het puntje van het schiereiland.

Eenmaal om de hoek van het eiland, veranderde het landschap snel. Weg waren de brede stranden met hun rijen paalhoofden, vervangen door een asfaltpad en minimaal stukje strand. Ditmaal was er wel een verhard gravel/leempad. Al begon ik al een beetje te twijfelen aan de hele onderneming doordat de zin was weggevallen. Hier was het ook al een stuk drukker, gelukkig met wandelaars die wel vrolijk waren, groetten en ruimte maakten. De irritatie van eerder spoelde langzaam weg.

Vrouwenpolder

• 

• 

• 

Vanaf Domburg voelde het weer allemaal wat vertrouwder. Hier kon ik weer verder op het strand, hetzelfde strand waar ik vorig jaar ook liep. Natuurlijk kon ik het ook dit keer niet laten om een half uurtje uit te trekken voor een dip. Dat was erg fijn. Inmiddels had ik een kilometer of 30 gelopen en ik voelde door de harde paden ook de eerdere wegpijntjes weer. Door in het koude water te gaan liggen en vervolgens in de zon op te warmen, ging de spanning van de spieren af en kon ik even later een stuk beter doorlopen.

Eerlijk gezegd verheugde ik me ook op het poldergebied na de Vrouwenpolder. Hier zou toch wel een mooi stuk onverhard moeten liggen, dat had ik toen ik op vakantie in Zeeland was ook al gezien. Maar het mocht niet zo zijn. Een stukje werd afgesloten door een grote betonnen pijp: afgesloten vanwege asbest. Maar ook toen ik even later weer op dat pad kwam, bleek het een onverhard stuk van nog geen 200 m te zijn geweest, dat doorliep op een asfalten fietspad.

Wat was ik klaar met deze route. Ik pakte mijn telefoon er maar bij en liet Komoot on the fly een lijn trekken naar het station in Arnemuiden. Wat blijkt: die route ging dus wél grotendeels onverhard. Zelfs over enkele langeafstandwandelroutes die er lagen. En hij kwam dichter langs de randen van Walcheren dan dat fietspad. Hebben de routemakers liggen slapen? Op het moment zelf ging ik ervan uit dat ik wel een foutje zou hebben gemaakt bij het herberekenen van de route, maar dat bleek thuis niet zo te zijn.

Komoot zij dank

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Met Komoot kreeg ik er weer even zin in. Ik liep over een mooi groen dijkje. Bloemen om me heen. Een blik over het ingepolderde meer aan de ene kant en de lager gelegen landen aan de andere kant. Even later kwam ik in het Veerse Bos, waar een verrassende pontonbrug – drijvende brug -over de Veerse Kreek lag. Allemaal dingen die ik met de originele route zou hebben gemist. Natuurlijk liep ik wel wat vaker fout omdat ik Komoot niet met het horloge had gesynchroniseerd. En ja, een telefoon heeft niet zo’n goede gps als de fenix en komt regelmatig te laat met info. Ik had het ervoor over

Ondanks dat ik mijn enthousiasme weer had hervonden, ging het lopen verre van briljant. Waar lag dat toch aan? Pas op een bankje in Veere, het historische havenstadje dat heel mooi op komt doemen als je lansg de kust loopt, ontdekte ik de reden. Mijn sensor was eerder al uitgevallen, dus besloot ik hier even een korte vingerprik te doen om de bloedsuikers te meten. 3,3 mmol/l. Dat is ook helemaal niet voldoende om op door te lopen. Sinds de dip had ik niet heel veel meer aan het eten gedacht en mijn hoofd was elders, waardoor ik me ook niet realiseerde dat de suikers waarschijnlijk al een tijdje te laag waren.

Uiteindelijk werd het dus bijvoeren en langzaam wandelen tot ik weer op niveau kwam. Dat ging niet van harte, ik voelde me een beetje misselijk. Helaas is ook dat een symptoom voor te lage bloedsuikers. Even doorzetten en daarna kon ik er langzaam weer de pas inkrijgen. De laatste 10 km liep ik maar op de kortere ingeplande route, aangezien Komoot mooie plannen had, maar het voor mij inmiddels lang genoeg had geduurd. Wel maakte ik de 50 km (of eigenlijk 52 vanwege te laat het horloge starten) nog even af door naar café De Krab te gaan. Even een patatje en weer direct door met de trein.

En die Superiors?

• 

• 

• 

Die hebben een stuk meer strand gezien dan gepland, maar helaas ook wat te veel asfalt. Op het asfalt lopen ze prima alleen slijten ze er ook vrij snel. Voor mij was de 4.5 zeker een verademing ten opzichte van de zwarte 4.0’s die ik meestal draag (ik heb 2 paar 4.0 en nu 2 paar 4.5). Het is duidelijk dat er meer demping in zit dan in de oude die inmiddels al zeker 10 marathon+ afstanden hebben gedaan.

Ook is de pasvorm ietwat aangepast ten opzichte van de 4.0. In de 4.0 wilde het wel eens gebeuren dat ik bij een ongelukkige voetplaatsing of uitstekende boomwortel met mijn nagels precies tegen de rand van de rubberen bumper tikte. Dat gebeurt niet heel vaak en weegt niet op tegen de voordelen van die Superior: lichtgewicht en door de brede toebox blijf ik op lange afstanden blaarvrij en zwarte-nagel-vrij. Maar het kan wel pijnlijk worden als je benen moe worden en je over een laan loopt waar veel uitstekende boomwortels zijn. Het blauwe paar 4.5 dat ik heb, had ik express een halve maat kleiner besteld dan de 4.0 om die reden, maar dat vond ik toch net iets te strak worden bij extreem lange afstanden. Deze nieuwe 4.5 in dezelfde maat als de 4.0 heeft de bumper op de juiste plek en is ruim genoeg. Mijn favoriete schoen is dus nog een stukje beter geworden.

Lessen

Ik weet niet of ik de trailroutekaart van Walcheren nog een keer ga gebruiken. In ieder geval niet voordat ik de route eerst beter heb uitgeplozen met Komoot. Natuurlijk heb ik zelf regelmatig aangepast om toch onverhard te lopen, maar dat betekent ook dat je steeds met je hoofd over de route blijft nadenken. Is hij niet een stuk langer dan gepland? Komt op het origineel toch nog een mooi paadje?

Qua voeding had ik echt wat beter op moeten letten. Ik deed het eerste stuk best netjes door op mijn lichaam en op de tijd te letten. Op een gegeven moment raakte ik echter te veel afgeleid, terwijl het hoofd al zo vol zat – precies de reden dat ik wilde trailen. En dat mijn bloedsuikersensor eerder afliep dan gedacht, hielp daarbij ook niet. Volgende keer als ik echt wil lopen voor de mentale rust, pak ik daarom denk ik toch een bekende, rustige route. Bij voorkeur eentje waarbij je de adrenaline tegen een duintop op kunt parkeren en jezelf lekker af kunt matten.

• 

•