Ontspannen afdalen op Mallorca

De eerste twee week na de marathon moet je rustig aan doen. Een sightseeing trail over Mallorca past daar zeker in.

Hoewel ik vorige week niet heb gepost, heb ik zeker ook niet stilgezeten na de Rotterdam Marathon. Natuurlijk heb ik wel rustig aan gedaan, maar ik ben ook erg blij dat het lopen weer goed gaat. Zes dagen na de marathon deed ik zodoende een kliniek over hoe de hills te killen met de Vrolijke Lopers (onderdeel van een tweedaags strandavontuur) als eerste loopje na de marathon. Dat kwam goed van pas voor mijn CxM Trail des Llogarets op Mallorca gisteren.

Misschien was de clinic voor extra vaardigheden in de bergen niet eens zo heel erg nodig. Maar het was wel goed om even in veilig terrein weer afdaling te oefenen. Dat is nog steeds een dingetje na Lanzarote. Mallorca boezemde me zodoende ook nog wel een beetje angst in: de hoogtekaart gaf een behoorlijk steil profiel, ondanks dat het maar om een 650 hoogtemeters op 18 km ging. Enfin, een kwestie van doorzetten.

Onderweg

Als ik op vakantie ben, probeer ik altijd een leuke trail of hardloopwedstrijd te vinden. Het nadeel van kleine eilanden met hoge bergen, is echter dat die vaak moeilijk te bereiken zijn zonder rijbewijs. Ook nu was het weer spannend: de bus vanaf Platja de Muro gaat op zaterdag slechts vijf keer op een dag. Net als de aansluiting in Inca die me bij het bergdorpje Santa Eugenia moest brengen… met een overstap van 10 minuten. Van die overstapminuten waren er al 8 op toen de bus bij mijn halte stopte. De spanning bouwde verder op, nadat bij elke stop tot Alcudia opstappers met – deze lijn gaat door naar het vliegveld – megakoffers instapten. Ik voelde de bui al hangen, dat ik in Inca uitstapte, de bus weg was en ik met geen mogelijkheid (lees geen Catalaans dan wel Spaans sprekend) een taxi kon krijgen.

Eenmaal op de snelweg haalden we echter snel weer wat in, waardoor er nog 3 minuten voor de overstap waren. En de buschauffeur waarschuwde zelfs bij de stop. Uit ervaring vertrouw ik tegenwoordig op Google Maps want dat is lang niet altijd het geval (zo ook op de terugreis). Het modelletje belbus naar Santa Eugenia kwam precies op tijd en bracht me veilig via veels te smalle tweerichtingbinnendoordorpsweggetjes op plaats bestemming, een typerend Mallorcaans bergdorpje in gele steen met kerk en molen op een berghelling. Idyllisch bestrooid met citroen en sinaasappelbomen en veel groener dan de andere Spaanse eilanden die ik tot nu toe heb bezocht (La Palma, Lanzarote, Gran Canarische).

Catalaans

Eenmaal in het dorpje was ik echt een vreemde eend in de bijt. Van de circa 300 lopers waren maar een paar niet uit Mallorca of Spanje. En hoewel de startnummers snel gevonden waren, bleek het even puzzelen met chip, het paarse t-shirt, kleedkamer (volgens de Catalaanse Google vertaling van de wedstrijdpapieren was ie er) en wedstrijdregels. Gelukkig heb ik vaker in Spanje gelopen, dus ik vertrouwde er op dat het wel goed zou komen. Vooral geen muziek was de enige boodschap die echt overkwam. Die kleedkamers heb ik nooit gevonden vanwege de taalbarrière. Of omdat ze er echt niet waren, wat niet helemaal duidelijk werd gecommuniceerd. Vandaar dat ik alles maar snel in een tas had gepropt voor de tassenafgifte.

Geen warme kleedkamer betekende ook buiten wachten. Terwijl in Nederland blijkbaar een hittegolf heerste, betekende dat in Mallorca wind, veel wind en een beetje regen. Tijdens deze vakantie hebben we al 1 jas, 2 sjaals, een capuchon en een trui gekocht. Maar als je eenmaal loopt is die koeling wel lekker, beter dan 30 C.

Relax, Just do it

Na de start gingen we soepeltjes bergafwaarts, het stadje uit. Het aandeel verharde weg bleek redelijk hoog (4,5 op 18 km) dus dat betekende even wat snelheid pakken. Wat meteen opviel: deze loop is super goed georganiseerd met veel drinkposten en parcourwachten bij vrijwel elk plekje waar je niet rechtdoor gaat, zelfs als er geen afslag mogelijk is. Jammergenoeg voor de vrijwilligers bij de eerste drankpost – al na 3-4 km – was hun werk tevergeefs door het zachte weer.

Dankzij de vele linten en vrijwilligers was het missen van de briefing ook echt geen probleem. Wat verder opviel: Spanjaarden zijn onhandig in het al lopend zich van een regenjas ontdoen, waardoor ik bijna op iemand klapte die iets liet vallen. Her en der gingen ook wat soft flasks en gelletjes door de lucht met hals over kop stoppende eigenaren tot gevolg.

Doen als een Spanjaard

Meestal loop ik in trails na een tijdje wel alleen. Dit keer merkte ik wel dat ik nog niet helemaal frisse bovenbenen had, maar ik kon de Spanjaarden goed bijhouden. Ok, ik ben ingehaald door de een kwartier later startende 8 km equippe, op een smal stuk (handjes voor de ogen), maar laatste was ik zeker niet.

Eigenlijk deed ik net als de (niet toploper zijnde) Spanjaarden: veel meer bergopwaarts wandelen dan gebruikelijk. In dit geval kostte dat zeker wel onnodige tijd, want we wandelden niet alleen op extreem steile hellingen maar ook op stevig stijgende weggetjes tussen de steile stukjes. Daarbij bleef ik redelijk rechtop lopen om de rug goed te houden, zoals Ingrid in de clinic aanraadde. En het ging inderdaad moeiteloos.

Ondertussen draaide ik mijn interne muziekcompilatie af en neuriede vrolijk mee met in mijn hoofd compleet verdraaide teksten. Eigenlijk heb ik ook alleen echte muzikale ondersteuning nodig als het niet zo lekker gaat; door het rustige tempo was dat nu geen probleem.

Rivierbedding

Ook heuvelafwaarts ging het lekker. Meestal haal ik de lichtere Spanjaarden daarmee wel in. In de bossen waren soms wel wat lastiger paden, met afdalen over grote scherpe stenen of langs smalle paden (dat danst minder met de voeten). Zoals op de foto is te zien, ging dat redelijk met de ogen dicht 😉

Op het tweede stuk van de trail was het terrein ook een stuk afwisselender en daardoor meer als een trail dan het eerste deel. Langs roodgekleurde akkergrond, door het bos, over gruizige rivierbeddingen en als toetje, toen de 18 km bijna over was, nog een lange trap… grappig om mee te eindigen, dat zouden ze eens bij de marathon moeten doen 😉 Bovenaan de trap was live muziek voor een grot met Mariabeeld. Wel bijzonder in het Paasweekend.

Femen

Na Maria ging de trail nog een kort stukje verder, terug door het dorp. Vlak voor de finish liepen de kinderen nog een steil stukje mee naar beneden. Voor een klein dorp als Santa Eugenia is dit echt een happening. Helemaal toen meneer na aankomst nog een douche wilde en de halve wereld moest vragen. Die douche leek op de aangewezen locatie (ingetypt in Google Maps door een vrijwilliger) onvindbaar. Na alle deuren te proberen, bleek echter dat ik nog een stuk door een voetbalveld moest lopen voor ik bij de juiste plek was. Uit balorigheid deed ik bijna ook nog de deur van Femen open, maar ik heb me weten in te houden ondanks de associatie met de gelijknamige topless activisten :p

Eenmaal gedoucht begon het lange wachten. De volgende bus was bijna drie uur na mijn opfrisbeurt en in Santa Eugenia is naast op de bus wachten weinig te doen. Toch is deze mooie en niet al te moeilijke trail zeker het wachten waard geweest.

[activity id=2304465219]

P.S. 1 bloedsuikers gingen erg goed, mede dankzij het lage tempo. Ik ben begonnen met een gel en heb er ongeveer elke 5 km een genomen. Dat is dus iets minder dan eens per half uur, maar wel eerder begonnen. Eindigde op 5,9 mmol/l. Dus die cake aan het eind ging er wel in (geen vlaai, wel amandelcake of chocoladetaart).

P.S. 2 naast een clinic heb ik de eerste week na de marathon ook geposeerd als Keniaan/Ethiopiër in bodypaint. Ook een sterk staaltje om vermoeide spieren in bedwang te houden. Daarover waarschijnlijk snel meer.