Ook in de winter lonken de duinen in het strand. Al helemaal als ze zijn bedekt in sneeuw en ijs. Een ronde van 30 km door een on-Nederlands landschap.
Op sommige momenten valt het meer op dat je niet altijd een blog dezelfde dag nog kunt klaarzetten. Want als er eens een weekje winters weer in Nederland is, de laatste keer was in 2017, dan moet je er snel bij zijn. Inmiddels – een weekend later – is bijna alle sneeuw al weer verdwenen, maar gelukkig hebben we het verslag nog.
Dit keer was mijn idee redelijk eenvoudig. Zoals in het vorige blog al was te lezen, ging het door vermoeidheid en een pijnlijke enkel niet super qua lopen. Vandaar dat ik ervoor koos om een kort rondje te doen om toch iets van de sneeuw mee te krijgen. Omdat de sneeuw dichtbij huis een beetje saai is, in het vlakke polderlandschap loop je haast op een blanco A4-tje, leek Meijendel me een ideale optie. Daar heb je de duinen, een beetje heide en dennenbomen ter afwisseling. En als je daar wilt lopen, kun je niet op lokalo Remko Vleerlaag heen. Gelukkig wilde hij een route voor mij uitstippelen van ongeveer 30 km, met zo min mogelijk harde weg (enkel), en met een aantal van de mooiste stukjes van Meijendel. Inclusief het deel dat de Duinhoppers (de Duinhopper is een langeafstandroute van 220 km die start in Hoek van Holland en eindigt in Den Helder) doen. Zowel Remko als ik zijn namelijk wel een beetje gefascineerd door die route. Hij gaat hem ongetwijfeld nog wel eens in een keer lopen, voor mij als trage loper zijn etappes een praktischer methode.
Tram troubles
Het begin van deze tocht kon beter. Om bij de start van de route aan het Zwarte Pad in Scheveningen te komen, was ik aangewezen op metro en tram. Op het metrostation aangekomen, bleek al direct dat het wel eens een lange dag kon worden. De metro was vanwege het winterweer opgesplitst. Van Slinge naar Rotterdam Centraal en van Rotterdam Centraal naar Nootdorp… Helaas moest ik naar Den Haag en in Nootdorp is er geen aansluiting op een andere lijn. En er was voor vandaag ook geen bus geregeld ter vervanging. Als de RandstadRail vanaf het volgende station wel zou rijden, kon ik de gok wagen. Maar de kans was dat ik dan in Den Haag vast kwam te zitten of niet meer terug kon komen. Omdat dit type splitsing meestal met een kapotte wissel bij Leidschenveen heeft te maken, had ik ook niet de illusie dat de metro op de terugreis plots wel zou rijden.
Uiteindelijk besloot ik inderdaad van metrostation Nootdorp naar tramstation Leidschenveen te wandelen. Nou ja, soort van hardlopen en wandelen: ik was niet van plan om mijn donsjas uit te trekken en moest dus op een rustig tempo lopen. De route was eenvoudig en grotendeels vrij van ijs en sneeuw. Maar het was met 3,5 km wel een stukje langer dan verwacht. Gelukkig maakten een kinderboerderij en de witte wereld het saaie stuk langs spoor en autoweg goed. En eenmaal op Den Haag Centraal, reed de tram richting Scheveningen gelukkig wel.
Zwart-wit
Eenmaal in Scheveningen aangekomen was de lastige heenreis snel vergeten. Het was absoluut de moeite waard en binnen drie kilometer maakte ik evenveel stops om foto’s te nemen. Ook in het monochroom van sneeuw, zand en bijna zwarte dennenbomen is Meijendel prachtig.
Eerder heb ik hier ook al twee keer de Meijendelloop gedaan. Dat is een mooie loop, maar het valt altijd tegen hoeveel stukken verhard zijn. Dat was deze dag wel anders. Niet dat ik een garantie heb, er lag te veel sneeuw om wegdek te kunnen herkennen, maar de eerste kilometers gingen al slingerend over paadjes tussen wegen, voetbalvelden en kazernes in. Daarmee was het lelijkste stuk bij het NATO-gebouw goed afgevangen. Mooi gedaan Remko, dat was die update en opnieuw inladen van de routes (hij paste de route later op de avond aan) zeker waard. Uiteraard kwam ik wel gewoon langs de hoogtepunten van de Meijendelloop: de watertoren, boerderij en de klop op de Waalsdorpervlakte die ieder jaar bij de dodenherdenking wordt geluid. Ok, die laatste was officieel alleen van een afstandje, maar ik kon het niet laten om er even langs te gaan en een paar duinen op- en af te stuiven.
Maagdelijke paden
Wat was ik blij dat ik op een woensdag in dit gebied was. Zelfs nu waren er best veel wandelaars, maar ik kon ook grote stukken alleen lopen. Dat is in weekends wel anders, Meijendel is vrij populair. En waar het soms vervelend is, was het vandaag door het zonnetje en de prachtige sneeuwuitzichten eigenlijk wel leuk om niet helemaal alleen op de wereld te zijn. Vrijwel iedereen was vrolijk en een bejaard echtpaar knoopte zelfs nog een praatje aan op een van de uitzichtpunten. Ook zij vonden dit weer heel bijzonder: nooit eerder hadden ze gezien hoe de duinen onder de sneeuw bedekt waren.
Wel was er een groot verschil tussen populaire en minder populaire paden. De zandduinen waren veruit favoriet, de stukken waar iets meer verharde weg onder zat, waren vrijwel leeg. En dan waren er nog de slingerpaadjes door de bomen. Die paadjes leken soms wel alleen op mijn horloge te bestaan. Er waren geen menselijke voetstappen te zien, wat betekende dat er al enkele dagen – de laatste sneeuw viel drie dagen eerder – niemand was geweest op een hertje of vogel na.
Eerlijk gezegd maakte ik me af en toe wel zorgen of er ook daadwerkelijk een pad lag, zo obscuur was het. Bij doorlopen bleek er echter vrijwel altijd een vlak stuk sneeuw ter breedte van een pad te liggen. Een keer kon ik nergens de ingang van het pad vinden, maar daar bleek ik er gewoon met de gps een stukje naast te zitten. Het betekende ook dat ik Remko in ieder geval nog voor was als hij daadwerkelijk ook van plan was om vandaag de route te lopen. Nou ja, als hij dat zou doen, zou hij me met dit fototempo wel snel inhalen.
Sneeuwpatronen
Als je in de duinen loopt, weet je dat het toetje nog moet komen: het strand. Stiekem is strand mijn lievelingsomgeving, zelfs al is het te koud om te dippen. Nee, Wim Hof is aan mij niet besteed.
De weg naar het strand ging echter niet over rozen. De paden naar de laatste duinovergang waren zo laag gelegen, dat ze helemaal waren ondergelopen. En vervolgens bevroren. Dat was op zich niet erg, maar het ijs was nog niet overal stevig genoeg om mij te dragen. Af en toe kraakte het behoorlijk en moest ik over de graspollen in de berm lopen.
Hogerop in de duinen kwam ik een heel ander fenomeen tegen: drijfsneeuw. Oftewel je staat op een stuk zand en zakt vervolgens 30 tot 40 cm weg. Ik vroeg me eerder al af hoe het kon dat sommige paden zo snel sneeuwvrij waren… blijkt er dus gewoon stuifzand over te zijn gewaaid.
Op het strand vochten sneeuw en zand nog veel meer tegen elkaar. Ooit vond ik in het archief een dissertatie over het ontstaan van zandpatronen op het strand. Het mengsel van sneeuw en zand voegden daar wat mij betreft nog een extra dimensie aan toe, door die patronen van een afstand duidelijk zichtbaar te maken. Helaas was ook hier veel drijfsneeuw en zakte ik regelmatig in een diepe, ijskoude kuil.
Veel beter
Aan het eind van de loop had ik er wel een beetje genoeg van. Dat kwam mede door het lage tempo als gevolg van de sneeuw en de vele stops. Maar ik merkte ook iets anders: die pijnlijke enkel waar ik al weken mee tobde, was plots verdwenen. Soms is doorzetten beter voor het lichaam dan stilstand.
Dit keer leek overigens ook de Bubble die mijn bloedsuiker uit de Libre doorgeeft het een stuk beter te doen. Waarschijnlijk mede dankzij het thermoshirt met lange mouwen dat ik aan had; daarover enkel een merino shirt. Ruim 4 uur lang hield de Bubble het meten vol. Daarna was het ook toch te koud. Ik vermoed dat de wind bij het strand de sensor te veel heeft afgekoeld, iets waar ik met directe uitlezing nog veel sneller last van heb. Het geeft wel een mooi overzicht: van iets te hoog na de start – bewust door nemen eten vooraf maar iets te hoog doorgeschoten – tot afzakken na 1,5 a 2 uur met af en toe een klein eetpiekje. Toch wel goed om te zien. Tip voor de gebruiker: anticipeer of je daalt of stijgt, want de meting zelf geeft je eigenlijk informatie over wat er een kwartier eerder gebeurde.
De terugreis naar huis verliep net als de heenreis. Ook nu moest ik weer die 3,5 km half lopend overbruggen. Zwaar, maar ik had ook wel zin om weer naar huis te gaan.
Nederlands 
English (UK)
Bikkel… Ik loop ook graag en regelmatig in Meijendel maar met de sneeuw is het me niet gelukt. Ook niet die afstanden die jij doet trouwens; waanzinnig (gaaf)!
Balen dat het niet gelukt is in dat ene weekje. Het was echt heel mooi. Daar hoef je overigens niet heel ver voor te lopen hoor, mijn doel was ongeveer 30 en daar is de route op gemaakt.