Diabeest in winterslaap

Diabeten zijn niet van normale mensen te onderscheiden tijdens de eerste trailrun met eigen klassement voor type 1s. Voor mij werd het echter vooral een dagje zinnen verzetten.

Al maanden had ik me verheugd op de Diatrail in Oud-Heverlee. Eerst twijfelde ik nog of dat niet te snel na de Airborne Freedom trail zou zijn, maar de kans op een trail met veel type-1-diabeten wilde ik me niet laten ontzeggen. De deelname stond echter toch onder druk door een veel triestere gebeurtenis: mijn schoonvader bleek terminale kanker te hebben en is uiteindelijk een week voor de trail overleden.

Ik en mijn vrouw hebben het geluk gehad zijn laatste dagen nog ter plekke mee te kunnen maken, maar dat trok een flinke wissel op lichaam en geest. Met andere woorden: ik was oververmoeid en ik wist ook niet of ik mijn vrouw wel alleen kon laten om een dag na de crematie al een trail in België te gaan lopen. Hoewel het mij zou opluchten om even spanning eruit te lopen, wilde ik er ook voor haar zijn.

Tegelijk had ik met Simone – niet-diabeet maar RMD – afgesproken om naar de trail af te reizen. En zou ook Joris – wel een type 1 diabeet – meereizen. Die laatste had ik nog niet eerder in het echt ontmoet, maar ik had wel de lift geregeld, dus voelde ik me ook daarover verantwoordelijk. Gelukkig mocht ik van vrouw en schoonmoeder gaan. Zij begrepen wel dat ik juist dat soort fysieke uitdagingen nodig heb om het geestelijk aan te kunnen.

Hyper

Tijdens de lange autorit zagen we het landschap langzaam veranderen van aangeharkte Nederlandse snelwegen, naar Vlaamse steden en uiteindelijk in de typische fermettes en lintbebouwing waar het Vlaamse platteland om bekendstaat. Tot we een klein kasteeltje passeerden en arriveerden op plaats bestemming: een grote sporthal die vanwege onze ruime tijdrekening nog vrijwel leeg was, maar wel gevuld met een imposant aantal tafeltjes, enkele kraampjes en een tombola (niks gewonnen helaas).

Met de bloedsuikers ging het eigenlijk vrij waardeloos. Ik heb iets te vroeg gegeten misschien en ook mentale onrust zorgt altijd voor slechte cijfers. Bij prikken in de sporthal, een ruim half uur voor de race, was de stand 23 mmol/l. Veel te hoog, met risico op verzuring. Zodoende heb ik maar besloten om de eerste periode niet te eten (in plaats van Ucan vooraf) en drie eenheden Novorapid te nemen (daling van 6 mmol/l in principe, dus geen volledige correctie).

Allen gelijk

Helaas blijkt het toch wel wat moeilijker om medediabeten te spotten. Peter van Rompaey heb ik vooraf eindelijk in levende lijve ontmoet, die zou even later in Hippo-pak gaan aanmoedigen. Een enthousiaste loper die ook de worstelingen van verdriet en racen kent, al was de Bello Gallico waar hij uitstapte vlak na het verlies van zijn vader natuurlijk wel even een ander kaliber race. Voor wie gefascineerd is door wat je met diabetes en longproblemen allemaal nog kunt presteren: kijk ook eens naar zijn komende Cape Wrath Ultra (400 km), waarmee hij geld ophaalt voor Hippo and Friends, dat onderzoek en een beter leven voor diabeten mogelijk maakt.

Aan de start van de 21 km heb ik nog geprobeerd een paar diabeten te vinden door te kijken naar de Freestyle Libres (in België wel vergoed) en T-shirts van diabetesorganisaties, maar dat bleek moeilijker dan gedacht. Ik heb een aantal gezien en gesproken, echter hoop ik toch op een duidelijker herkenningsteken bij de volgende wedstrijd. Misschien een eigen shirt of sjerp? We zijn toch net te veel gewone mensen om op te vallen in een groep… al is dat ook net wat we wilden bewijzen.

Bij de start verbaasde Simone zich nog over de snelheid van de deelnemers. Het was haar eerste buitenlandse trail, en inderdaad zijn de traillopers in het vlakke Nederland een pak minder snel dan doorgewinterde traillopers uit bijvoorbeeld België. Komt nog bij dat zij verkouden was en ik doodmoe. In ieder geval zwaaiden we Joris snel uit – de snelste van ons drieën – en besloten we rustig samen op te lopen.

Hartslagzone

Onderweg verbaasden we ons over het prachtige oude woud waarin we liepen. In Nederland ken ik niet één bos met zulke grote loofbomen. Mooie zachte en glooiende paden. Allemaal erg rustgevend en precies wat ik kon gebruiken om de afgelopen dagen los te laten. Er kon dus ook gelachen worden naar de fotograaf tijdens deze trail.

Mijn horloge dacht er wel iets anders over. Het was de eerste wedstrijd met de Fenix 5x; zonder koptelefoon riep hij voor iedereen hoorbaar elke 3 minuten mijn hartslagzone om. Ondanks het trage tempo was dat vaak toch 4,6-4,7, veel te hoog gezien onze snelheid (vergeleken met andere trails van pakweg 20 km en 400 hm). Gelukkig kon ik meestal nog babbelen. En als ik een tijdje stilviel, vroeg Simone bezorgd of het nog ging. Volgens haar was de stilte kenmerkend voor momenten dat ik het te zwaar had. Ik was overduidelijk vermoeid en het is super lief dat ze desondanks toch het hele eind mee is gelopen. Af en toe – met name op het eind – was ik zelfs zo moe dat het een wonder heet dat ik niet rechtdoor tegen een boom ben gelopen op automatische piloot.

Halverwege was een verzorgingspost. De ideale plek om even de bloedsuikermeter uit het vest te pakken en mijn strategie te evalueren. Nu was de bloedsuiker rond de 6 mmol/l dus dat gaf hoop. Ik kon weer op een normaal schema verder gaan met eten en drinken. Dat gaf tijdelijk wat extra energie.

Wallen

Vlak na de verzorgingspost kwam het mooiste stukje trail volgens Simone: twee grote aarden wallen waar we tussendoor liepen. Ik had mijn bedenkingen vanwege de grote takken en omgevallen bomen waar ik uit vermoeidheid nogal knullig over liep te struikelen, maar mooi was het zeker.

Uiteindelijk kwamen we binnen in 2 uur, 24 minuten en 11 seconden. Daarmee waren we echt hekkensluiters. Althans, ik was de traagste van de 10 diabeten op deze afstand. Joris deed het een stukje sneller in 2.03.23 en haalde daarmee de derde prijs bij de mannen uit de categorie Diabeest. Volgende keer, als we fitter zijn, kunnen we misschien met zijn drieën finishen. Ik hoop zeker dat we dan weer mee kunnen doen voor het klassement. Al is de locatie in de Hoge Kempen misschien wel een grotere uitdaging dan de afstand.

Wat betreft de overige deelnemers: we waren niet de allerlaatsten. Het eerste Diabeest (1.37.58) eindigde ook wel 10 minuten later dan de overall winnaar, maar zette toch een alleszins respectabele tijd neer. Aangezien er slechts 10 diabeesten tegen 78 gewone lopers waren, is dat ook geen opmerkelijke uitslag. Hadden Peter en Olivier zelf meegedaan, dan waren de kansen misschien wel gekeerd.

[activity id=2764798389]

Volgende races

Intussen hoop ik dat de vermoeidheid toch snel minder zal worden. Het is nog vers. Over twee week sta ik in ieder geval met Ramona aan de start van de marathon van Gent. Die zouden we al als training lopen, maar in een vlaag van verstandsverbijstering en verdriet heb ik nog iets gedaan waardoor dit ook echt nodig is. In het weekend van 15 december ga ik de Wintertrekking lopen. Een tochtje va 105 km in twee etappes, met kamperen in het bos erbij…