Trailtrainen met de NS MST trails

In 4 dagen liep ik twee trails van station naar station: Leiden-Den Haag en Kennemerland. Laten we het er op houden dat ik nog iets moet werken aan inspelen op omleidingen.

Nog 2,5 week tot de Wintertrekking… Echt het moment waarop uitkijken naar een vrees voor elkaar ontmoeten. 105 km in twee dagen is niet niks. En heb ik wel genoeg getraind?

De vrees dat ik niet de juiste benodigdheden zou hebben, of de slaapmat en slaapzak mee zou moeten slepen is in ieder geval verdwenen. Tom heeft me laten zien welke slaapzak ze aanbevelen. Die is weliswaar beter dan die van mij, maar de mijne moet gezien de specificaties ook voldoen, zeker met liner erin. En 350 euro voor die van MST heb ik toch niet. Nu is ook definitief vastgesteld dat de slaapzak en -mat in de dropbag mogen, dus dat hij qua gewicht niet verlicht is, maakt niet uit.

Qua training heb ik natuurlijk nog geen maand geleden een marathon gelopen en daarvoor ook veel langere stukken (plus Airborne in september). Daarnaast blijf ik actief Me-Moveren. Deze week heb ik daarom maar besloten dat ik het iets makkelijker ga maken om overtraining te voorkomen. Deze week nog twee trails en zaterdag de Meijendelloop (natuurloop). En daarna afbouwen tot de Wintertrekking.

NS MST Leiden-Den Haag

Door allerlei vertragingen duurde het even voor ik eindelijk op station Leiden Centraal was. In het weekend is er vaak onderhoud aan het spoor en dit was weer zo’n dag. Enfin, snel gestrest het horloge voorgeprogrammeerd op het station en richting start gegaan. Alleen had ik hem ook direct gestart. Nooit geweten dat het perron zo lang is.

Hoewel ik bijna dagelijks in Leiden ben voor werk, geef ik toe dat ik de stad niet zo heel goed ken en dat ik deze route vooral heb gekozen vanwege de nabijheid. Vooraf wist ik al, dat in dit stedelijk gebied erg veel asfalt ligt. Een relatief hoog percentage van de route is verhard. Toch was ik aangenaam verrast met de stukjes groen die het verharde pad omlijnen. Voor het echte onverharde gedeelte, moet je wel minimaal 4 km wachten, tot bij het terrein van de stoomtrein tussen Katwijk en Leiden.

Vervolgens kom je voornamelijk in een weids weidelandschap, dat me in de verte wel een beetje deed denken aan het noorden. Alleen de percelen zijn kleiner en er is veel meer water. Het is echt een polderlandschap. En de wegen zijn weliswaar niet altijd verhard, maar ook niet heel trailachtig. Toch vind ik dat het qua natuurschoon best een mooi en verrassend stuk is, zo in de randstad.

Waar ik normaalgesproken vrijwel niemand tegenkom op de NS trails, lijkt het plots een komen en gaan van hockeymeisjes. Blijkbaar zit ik vrij dicht bij Wassenaar. De omgeving verandert ook weer langzaam van vorm. Er staan meer bomen en het land gaat glooien. Ik weet ook niet helemaal zeker of ik hier nu de weg moet aanhouden of het paardenpad. De Wassenaarse dames zijn me op dat laatste pad al flink voor geweest, waardoor er diepe sporen in het zand zitten. Zodoende besluit ik toch maar iets meer verhard mee te pakken. Het is niet anders, heel blijven vind ik belangrijker.

Echt trail begint het eigenlijk pas te worden bij de duinen van Wassenaar. Een gebied dat ik ook vrij goed ken van eerdere trail runs en wedstrijden. En ze lagen er prachtig bij. Vooral het bijna fluoriserende groene mos was een lust voor het oog.

Terwijl ik even stilstond om een foto te maken, begon ik me langzaam te ergeren aan de Garmin. Ja, hij heeft goede routes en die kaarten werken ook in de duinen. Maar waarom scrollt hij steeds naar een ander scherm als ik even inhou? Dat deed hij eerder niet tijdens navigeren op de weg. Het antwoord vond ik pas thuis: blijkbaar moet niet alleen automatisch scrollen, maar ook automatisch klimmen bij elke activiteit in de instellingen op uit staan. Alleen dan houdt de Garmin zich aan het door de gebruiker gekozen scherm.

Eenmaal de duinen over, zag ik… Ja niet veel eigenlijk. Er was een dikke mist, waardoor er weinig te zien was. Zonder horloge had ik de opgang bij Meijendel nooit gevonden. Helaas was de route in Meijendel, voornamelijk rond de boerderij niet helemaal duidelijk. Zelfs met de kaarten erbij, leek er een afwijking te zijn qua gpx, gps en daadwerkelijke route. Daardoor mis ik hier en daar een stukje. Gelukkig is foutlopen in Meijendel ook geen straf, ik kom er graag.

Echt fout met de navigatie ging het pas in het Haagse Bos. Het was later dan gepland en in het bos is het dan snel donker. Doordat de bladeren werkelijk overal lagen, en de afwijking in gps vanwege de bomen groot, bleek het juiste pad onvindbaar. Dan maar willekeurig tussen de bomen doorsteken en langs de bunker. Dat ging nog redelijk makkelijk en het pad vond ik uiteindelijk weer, vlak voor ik niet verder kon omdat een brug in onderhoud was…

Mooi zo’n kaart op je horloge, misschien kun je hem gebruiken om een omweg te vinden. No such luck, want er is geen oversteek in de buurt van het afgesloten bruggetje. En ik zag vrijwel niks. En het backlight van het horloge had zijn eigen wil.

Dan maar met de telefoon. Route gevonden langs alle donkere paden. Ik ging de aanwijzingen achterna. GPS lost. En zo ging het nog wel even verder waardoor dat laatste stukje heel lang duurde. Ik heb het deels wandelend gedaan vanwege het toen al helemaal donker zijn. Plus dat je eigenlijk niet zo laat in het bos mag zijn. En ik werd nog gefotografeerd door een wildval ook, aangezien ik plots een harde flits in mijn gezicht kreeg.

Het zal niemand verwonderen dat eenmaal op het station aangekomen, de bloedsuikers veel te laag waren… Typisch verwarde man gedrag, vrees ik. En de foto bij de klok ben ik zodoende ook vergeten.

Voor wie de route nog wil: die kun je hier downloaden. Denk wel om dat bruggetje in het Haagse Bos.

NS MST Kennemerland

Gelukkig ging de tweede NS-trail een stuk beter. Op een klein stukje na dan, waar de weg onder water stond, maar het horloge wel uitkomst bood. Deze trail had ik zelf al een keer eerder gelopen, maar dit maal zou ik hem samen met Koplopers-trainer Hans Verbeek doen. Hans loopt vrijwel altijd met blote voeten (of sokjes/huaraches bij sneeuw of schelpen) en de eerste ‘ben je je schoenen vergeten’ hadden we al op station Zandvoort binnen.

Hans had al een lange tijd geen 20+ers meer gelopen en daarom kozen we deze relatief korte route. Uiteraard is Hans wat sneller dan ik en loopt hij meestal ook kortere en snellere wedstrijden. Aan het eind van de trail viel de afstand hem door ons gezellige keuveltempo dan ook alleszins mee. We hebben er bijna 2 uur over gelopen.

De eerste 5 km van deze trail gaat over het strand. En daarvoor was het – anders dan de nachtelijke regen deed vermoeden – prachtig weer. Ook het getij zat mee: we hadden een breed en goed beloopbaar stuk tot onze beschikking. We kozen ervoor zo dicht mogelijk bij het water te lopen, al betekende dat af en toe een nat voetje.

Normaalgesproken zijn zowel Hans – die ook aan koudetraining doet – als ik geneigd om in elke plas die we tegenkomen te springen. Dit maal hebben we ons ingehouden. Zonder handdoek en met het al redelijk koude water, leek het – vooral mij – beter om geen risico te nemen. Toch raakte ik wel zo warm van het lopen dat het overshirt uit kon. Op het strand konden we ook lekker doorblazen met 5.45 minuut per kilometer.

Wederom begon het echte trailen pas in de duinen. Heerlijk heuveltje op, heuveltje af. Maar ook wel zwaar eigenlijk, al pratend en behoorlijk opgewarmd.

Al snel raakten de schoorstenen van Tata in IJmuiden uit zicht. Onderweg konden we ons verwonderen aan de mossen, duinen, vennetjes, prachtige bomen en een enkel hert. Dit keer zag ik helaas de zwarte pony’s niet.

De paden waren goed te doen met de gpx; zelfs de kleine zijweggetjes staan bijna altijd aangegeven. Het verschil met de Leiden-Den Haag route zit hem er ook in, dat in dit geval voornamelijk paden in het park worden gebruikt (blauwe route), waardoor je bij twijfel simpelweg de paaltjes kunt volgen.

Qua terrein was het misschien wel zo dat de route richting station Santpoort-Noord steeds moeilijker werd. Maar eigenlijk voelden de eerste 10-12 km meer als inlopen. Hoe verder we kwamen, hoe lekkerder ik liep. Zelfs de steile met bladeren bedekte heuvels op het eind durfde ik redelijk goed naar beneden te nemen – voor de huaraches van Hans wat lastiger – al bleek later dat ik minder naar beneden en meer op het horloge had moeten kijken. Een snel voorbijgelopen zijpad bovenaan bleek de juiste route. En die had trapjes om af te dalen…

Al met al was dit dus ook weer een heel geslaagde NS-trail. Niet in de laatste plaats door het gezelschap. Eerder liepen we al samen de Brabantse Vennen. De komende maanden zal ik vast nog wel een aantal ter training doen, dus ik hoop dat Hans nog een keer mee wil.

De route van deze trail kun je hier downloaden.

Strava troubles

De oplettende lezer is het misschien al opgevallen: de links naar Strava werken op dit moment niet meer. Het probleem is waarschijnlijk ontstaan bij de overgang naar WordPress 5.3. Sindsdien doet de Strava plugin het niet langer. Ook geforceerd teruggaan naar een eerdere versie leverde geen oplossing. Voorlopig hoop ik nog dat de ontwikkelaar het probleem kan oplossen.