Er zijn van die dagen dat je misschien wel te veel wilt. En dat alles en iedereen je daaraan herinnert. Maar de heide was wel weer erg mooi.
Niets zo mooi als de Nederlandse heide in augustus. Vroeger zocht ik met mijn vader altijd al de Drentse heide op. Vooral Havelte was een favoriet, waar we vaak met de honden hebben gewandeld. Maar de paarse pracht van de Posbank, waar ik vorig jaar met de Lanzarote-groep liep, was echt onovertroffen. Vandaar dat ik een korte pauze van het Hertogenpad inlaste.
Waar te beginnen? Natuurlijk had ik een van de MST-NS-routes kunnen pakken. Die gaan ook over de Posbank. Zelf vond ik de lengte echter wat te kort in verband met de afronding van mijn GVRAT-kilometers.
Zodoende besloot ik zelf een route te maken vanaf het goed bereikbare station van Arnhem. Op die manier kon ik in ieder geval vroeg starten. Ik begon met het inplannen van vrijwel alle mooie plekjes in de omgeving. Natuurlijk enkele aanbevolen heidepaden – zelfs een heel rondje over de Posbank – een mooie oude molen, schelpenbeelden bij de vijver van kasteel Rozendaal, een schaapskooi, een waterval, een beekje en ga zo maar even door. Met een kilometer of 30 was ik ook station Dieren al voorbij. Hanzestad Doesburg was daarom mijn volgende doel, circa 38 km. Ooit was ik daar vanwege een grote fotomarkt geweest, en zodoende weet ik dat het een mooi stadje is dat middenin een natuurgebied ligt.
Rustige start
Het einde van de GVRAT was in zicht. De finish voor de 1000 mijl zou ik tijdens deze loop gaan halen of misschien de dag erna. Maar met ruim 400 km hardlopen en wandelen per maand sinds mei, plus een enorme piekdrukte vanwege de start van het collegejaar, voelde ik me niet heel sterk. Het begin van de loop ging zelfs moeizaam.
Vlak na het station kwam ik al snel in een van de vele parken van Arnhem. Maar het voelde als een schoolreisje. Niet het type waarbij je zelf als kind helemaal opgaat in de spanning, maar het soort schoolreisje waarbij je een vervelend kind mee moet slepen. Ik was pas bij Villa Sonsbeek en ik moest al plassen. Dat gaat niet echt in een druk park, zelfs in de vroege ochtend. En alle heuvels in het park – het leek wel of alle hoogtemeters hier zaten – leidde ook al tot gemok van de vermoeide leerling die nog steeds moest plassen.
De bomen waren wel erg mooi in het park. Vooral op een plek waar ze in een soort van houten vat stonden en als cirkel omhooggroeiden. Mijn fantasieën over heksenkringen ten spijt, begon ik te twijfelen aan de hele onderneming. Gelukkig was er eindelijk een stukje bos waar ik helemaal niemand zag. In ieder geval een probleem minder.
Kassa
Na de eerste parken zag ik overal borden richting het Nationaal Openluchtmuseum. Dat kan ik echt iedereen aanraden, want je vind hier een heel mooi overzicht van het Nederland uit vervlogen tijden. Het is beslist een van mijn lievelingsmusea in Nederland. Op dit moment begon ik me echter ook een beetje zorgen te maken: waar stond die eerder genoemde molen eigenlijk…
Niet veel later bracht de route me precies bij de kaartautomaat van het museum. Waar Komoot doorgaans waarschuwt als een gebied niet toegankelijk is, was er in dit geval geen waarschuwing geweest. Al had ik zelf beter naar de kaart moeten kijken, de route gaat een soort van ommuurde plaats binnen en verlaat die via een heel smal (dienst)weggetje waar je zelfs met een kaartje niet mag komen. Het bleek de eerste van meerdere planfouten omdat ik niet alleen hongerde naar afstand, maar ook naar bezienswaardigheden.
Koningsheide
Om bij de Posbank te komen, moest ik eerst nog een stuk snelweg kruisen. Onderweg daar naar toe, liep ik nog een stukje langs de Koningsheide. Wow die was echt al erg mooi paars. Maar het was maar een klein stukje en ik wilde fotostops nog laten wachten tot de hoofdheide op de Posbank, dus liep ik stug verder.
Direct na de oversteek van de snelweg, kom ik bij een heideveld met een groot aantal stenen erin terecht. Temidden van de stenen is een glazen ‘kompas’ of roos. Hier en daar liggen kleine stenen met namen. Briefjes. De stenen maken deel uit van het ‘Monument van het onbekende kind’, een soort tegenhanger van de onbekende soldaat voor te vroeg gestorven kinderen. Nooit geweten dat zoiets bestond, maar als je er over nadenkt zijn er veel kinderen die in slechte omstandigheden opgroeien en jong overlijden. Hopelijk vinden ze troost in de heide.
Kasteel Rozendaal
Ook nu weer een hek midden op mijn route. Zonder kassa. Ook de tuinen van kasteel Rozendaal zijn alleen toegankelijk na (reservering en) betaling. En niet via de door Komoot uitgestippelde route. Bij nadere bestudering thuis, blijkt er inderdaad een stippellijntje om het park te staan. Maar dit is zo dicht op de wegen, dat het niet zichtbaar is, tenzij je heel erg inzoomt. In dit geval betekende het kilometers om.
Vanaf de oprijlaan van het kasteel zag ik de vijver en donjon. Het ziet er mooi uit, maar deze dag was er helaas geen tijd voor een bezoekje. Gelukkig maakte het bos van Beekhuizen, waar ik een tijdje stukken van de beek volgde en de waterval bezocht, veel goed.
Posbank
Vanaf Beekhuizen werd het al snel drukker op de route. De Posbank zelf was duidelijk de hoofdattractie. Honderden mensen liepen in file over de heuvels. En keken afkeurend als ik een heuveltje oprende voor het uitzicht of snel downhill ging. Dat moedigt mij natuurlijk alleen maar aan. Bovendien: ik wilde naar rustiger plekken.
Stiekem was ik ook een beetje teleurgesteld met de heide tot nu toe. De Koningsheide was eigenlijk het mooist. De Posbank zelf was wat doffer en bevatte veel meer bruine plekken dan een jaar geleden. Maar dat was ook een uitzonderlijk goede zomer voor de heide. Weer die gulzigheid. Een tip: zonder verwachtingen, is het altijd mooier.
Mijn eigen route bevatte een paar stukjes waarvan ik wist dat ze vaak mooi waren en ging in een zigzag over de heide. Gelukkig bleek dat verre van de standaardroute, want al snel sloeg iedereen af naar het midden van de heide, terwijl ik er in eerste instantie omheen liep.
Met een ruime halve marathon erop, vond ik het ook wel even tijd voor een pauze. Ik was net de brug – aangeraden punt zoveel – gepasseerd en zag een paar prachtige boomstronken. Ik paste er zo in het geheel op. Wat een machtige bomen moeten dat zijn geweest. Na het wisselen van mijn drinkzakken met zetmeel en simpele Isostar, kon ik verder de heuvels in. Klimmen, foto’s in het paars maken, schapen kijken. Heerlijk. En eigenlijk veel te kort. Op de weg uit de Posbank, neem ik nog een Calippo-ijsje mee bij het bezoekerscentrum.
The road to Doesburg
Begrijp me niet verkeerd, het laatste stuk naar Doesburg is best mooi, zelfs al zit er niet echt een groot stuk IJssel in. Maar de route was een beetje een rommeltje. Allereerst was mijn spoorwegovergang provisorisch afgesloten met linten en niet langer toegankelijk. Opnieuw een omweg van een kilometer of twee. Gelukkig was het mokken over de afstand al opgehouden, maar omlopen naar een volgende overgang die mogelijk ook is afgesloten, is nooit leuk. Een paar poeltjes in de weg om doorheen te lopen, maakten gelukkig veel goed.
Vervolgens kwam ik op een prachtig stuk Dierensche Hank. Mooie drassige weilanden, uitzicht op de toren van Doesburg. Prachtige dramatische lucht. Maar wel vreemd dat ik eerst honderd meter over gras moest lopen voor een echt pad ontstond. Ik maakte wat foto’s van een tractor in het weiland. Die tractor kwam echter steeds dichterbij…
De boer waarschuwde mij dat dit een gebied is waar je niet mag komen. Er zou een hek moeten staan met verboden toegang en de paden in de weilanden zijn alleen om te voorkomen dat de landbouwvoertuigen niet wegzakken. De Dierensche Hank is een volledig beschermd gebied.
Zelf liep ik echter opnieuw exact op de route van Komoot. Wat ging er mis? Mijn vermoeden is dat de verharde paden via een satelliet zijn aangezien voor wegen. Doordat de boeren druk bezig waren, hebbben ze zelf hekken opengezet waardoor het verbodsbord niet meer zichtbaar was. Ik verontschuldigde me en heb gezegd dat ik de routefout ook ga doorgeven aan Komoot, wat ik inmiddels heb gedaan. Ook hier was er weer een forse omweg. Gelukkig mocht ik in ieder geval een stukje doorlopen tot de eerste verharde weg. Daar dacht ik nog even dat ik hier toch weer Komoot kon volgen, maar die stuurde me het erf van een boerderij op.
Doesburg is een mooie stad, maar net iets te ver weg. Althans zo voelde het deze dag, de dag dat ik te veel wilde. In totaal liep ik 41,18 km met circa 600 hm.
Nederlands 
English (UK)
absolutely amazing. Respect!
Zoals elk stukje, weer heel leuk om te lezen!
Dank je!