Een week na de vorige waypoint trail, probeer ik het nog een keer in de duinen bij Castricum. Met een mascotte en een verbeterde tactiek ging deze 42 km een stuk makkelijker.
Bij de eerste Viking Outdoor Waypoint Challenge waren er nog wel een paar verbeterpunten. Met name de grote hoop selfies werden me iets te veel. Ook hield het zoeken het lopen wel een beetje op en kwam ik daardoor niet echt in het juiste ritme. Maar het zoeken zelf was wel erg leuk en daarom deed ik een week later een tweede poging in Castricum om opnieuw 15 waypoints te bemachtigen.
Audities
Insuline 
Bètacel
Het eerste punt van de wedstrijd dat ik wilde oplossen was dat van de selfies. Veel andere traillopers die aan de uitdaging meedoen, hebben zelf al een mascotte. Een stel rubberen kippen, een smurfin of de eigen hond bijvoorbeeld. Ik was er nog wel wat sceptisch over want een mascotte neemt ook ruimte in – schaars doordat ik al een donsjas meeneem – en je moet hem ook makkelijk uit je racevest kunnen halen om niet teveel tijd te verspillen.
In eerste instantie dacht ik qua mascotte aan een diabetesgerelateerde knuffel. Beyond Type 1 had bijvoorbeeld een hele gave slak met insulinepomp die prima bij mijn lopen past. Maar helaas was deze Percy the Snail niet langer verkrijgbaar. De teddyberen van andere diabetesorganisaties gingen niet veel beter of waren te duur. Pas bij de vrolijk lachende insulinedruppel van I Heart Guts kreeg ik weer wat inspiratie. Hij was helaas iets te groot (bijna voetbalgrootte), maar ik bestelde hem toch omdat hij gewoon leuk is.
Vervolgens moest ik denken aan een bedrijf waarover ik ooit een recensie had geschreven toen ik nog als journalist werkte: Giant Microbes. Ooit kreeg ik van hen een lading knuffels van ziekmakers cadeau, resulterend in een mediapagina met de titel ‘Geef je vriendin chlamydia’. Altijd in voor een geintje. Maar ze hadden intussen het assortiment flink uitgebreid. Ook de bètacel, uitgevoerd met een ritsje en vakje waarin een insulinemolecuul zit, was nu verkrijgbaar. Bètacellen zijn de cellen die in de alvleesklier insuline produceren waardoor onze cellen glucose uit het bloed kunnen opnemen. Bij type 1 diabeten zijn deze cellen beschadigd, waardoor we geen insuline meer aanmaken. Om te overleven moet je dat dus zelf toedienen.
Routeplanning
Ook deze keer maakte ik weer gebruik van Komoot en Garmin Explore om de route en waypoints aan te maken. Voor de route heb ik dit keer de punten los ingevoerd in Komoot in plaats van een uitvoer te maken van de opgeslagen punten in Explore. Op die manier voegt Komoot ze automatisch toe aan de trail op een zo logisch mogelijke plek.
De route zelf kwam ook nu niet in de buurt van het strand. Een gemiste kans. Maar wel iets waarmee ik mijn andere probleem kon oplossen: het niet in een ritme komen. Door de route van de waypoints halverwege te verlaten en het strand op te gaan, kon ik ervoor zorgen dat ik alleen aan het begin en eind waypoints had. Het tussenliggende stuk zou ik normaal kunnen lopen. Omdat de route op de kortste manier maar een 20-25 km was, kon ik dus makkelijk 15 km vrijlopen. En dat nog wel op het strand, mijn lievelingsterrein om te lopen.
Boommannetje
VW115 
VW128 
VW118 
VW122 
VW121 
VW120 
VW119
De start van de route was dit keer bij het station van Castricum. Met de trein ben ik hier al vaak langsgekomen onderweg naar Egmond aan Zee, maar geweest was ik er nog nooit. Het verbaasde me ook hoe snel je vanaf het station al bij de duinen bent. En helaas ook hoe druk het aan het begin van de route was met fietsers en wandelaars.
Gelukkig had ik mijn eerste waypoint al binnen de 2 km gevonden. Het was een hoge trap, die een duin op leidde. Uiteraard wilde ik ook even op de trap kijken voor een betere foto, maar dat leidde tot een onhandigheidje: de trail ging pas op de terugweg langs deze trap zelf. Door er een stukje op te lopen, raakte de Garmin het spoor bijster en weigerde verder nog afslagen te tonen. Niet dat dit nu echt een probleem was aangezien ik al regelmatig op het scherm moest kijken om geen punt te missen.
In plaats van de trap op, moest ik eigenlijk er links langs lopen. Het eerste deel van de route bleef daarbij behoorlijk vlak. Maar de punten die waren uitgezocht in dit gedeelte waren wel goed bedacht. Geen bankjes, maar verbodsbordjes, een ‘uitkijktoren’ en een boommannetje.
Even dreigde ik mis te gaan bij een stukje waar het weer drukker was met loopgroepjes en fietsers. Ik was op zoek naar een waterpunt en dacht dat het standje waar de fietsers bij stonden wel mijn punt moest zijn. Een markttafel waarop drinkbekers waren gezet. Even rustig lopen tot ze weg waren dus. Echter, nadat ik de foto had genomen, kwam ik tot mijn schaamte een daadwerkelijk watertappunt tegen. Gelukkig was ik niet de enige ezel daar.
Dansend haar
Na een belachelijk uitkijkpunt te zijn gepasseerd, het keek enkel uit op de industrie voor de kust, kwam ik dan eindelijk bij het strand. Heerlijk die zeelucht. Er stond ook een stevig windje, en de kleurige schermen van de kitesurfers schoten door de hemel. Door de wind leek het me iets te koud om te gaan zwemmen, maar het strand gaf me wel de mogelijkheid om even rustig uit te draven met wapperende manen.
Na een kilometer of tien zou ik van het strand afgaan en de duinen bij Egmond induiken. Daar waar de halve van Egmond ook ongeveer langskomt (geloof de verhalen dat deze race zwaar is overigens niet, dat valt reuze mee). Het duin opklimmend werd ik behoorlijk gezandstraald, en eenmaal over het duin werd ik begroet door een hek. Oeps, vergeten dat je ook hier, net als in de Waterleidingduinen, een kaartje hoort te hebben om te mogen lopen. Gelukkig kon Franny dat voor me regelen. Na een korte fotopauze op de stuifduin, kon ik legaal verder.
Mijn reden om hier pas het duin weer in te gaan, was niet alleen de afstand over het strand. Vlakbij deze opgang zou ook een kudde wilde paarden zijn, zogeheten exmoorpony’s. Die wilde ik wel eens van dichtbij bekijken. Echt wild leken ze me niet, ze stonden als grote kudde precies op de aangegeven plek op de kaart. Maar het zijn zeker mooie beesten die de duinen goed begrazen.
Overigens kan ik dit stukje duin ook echt aanbevelen, mocht Viking de route willen uitbreiden. Het nattige terrein met heide, heuvels en grootse uizichten kan een mooie loopuitdaging worden. Zeker omdat niet alle paden even duidelijk zijn, is het best goed mogelijk er een wat moeilijker waypoint in te plakken.
Gelanceerd
VW126 
VW125 
VW124 
VW123 
VW117 
VW127 
VW129 
VW116
Het duurde nog wel even voor ik weer in het drukkere deel van de waypoints terechtkwam. Nog steeds met mooie duinen, maar hier was er al wel weer wat meer pad en plaveisel te vinden. Bovenop een uitzichtpunt probeerde ik nog wat foto’s te maken van mezelf en de mascotte. Door de wind pakte het niet heel geweldig uit, de camera viel steeds van het bankje. Je moet wat over hebben voor je mascotte.
De bijzonderste punten op deze route hadden te maken met de Tweede Wereldoorlog. Allereerst de lanceerplaats voor V1-raketten. Zonder het bordje en GPS-punt had ik het vast gemist, de betonnen onderbak van het lanceerplatform was namelijk helemaal bedolven onder de herfstbladeren. Het is bizar als je bedenkt dat hier grote raketten werden afgevuurd, gewoon in ons land. Onder dit stuk beton zat een stoomkatapult die een bom met straalmotor de lucht in moest jagen over een baan van in totaal 45 m. De raket was in werkelijkheid vrij traag en leek ook meer op een vliegtuigje. Maar hij kon wel veel schade aanrichten.
Het andere bijzondere punt is de kunstbunker. Deze bunker is in opdracht van het Stedelijk Museum al in 1938 gebouwd vanwege de politieke onrust in Europa. In deze bunker hebben tijdens de oorlog onder meer de Nachtwacht en enkele Van Goghs gelegen. Met medeweten van de Duitsers uiteraard, die het ook een veilige plek vonden om ‘hun’ kunst te bewaren.
Nieuwe uitdagingen
Niet veel later kwam ik weer bij de trap terug waar ik mijn horloge in de war had gestuurd. Ditmaal ging de loop – net iets meer dan een marathon – een stuk gemakkelijker dan een week eerder. Misschien wel omdat ik weer uitgeruster was van het tandprobleem. Persoonlijk denk ik echter dat de afwisseling met een lang stuk zonder waypoints het voor mij ook makkelijker heeft gemaakt.
Ik ben in ieder geval erg benieuwd naar de komende waypointgebieden. Als het even kan, probeer ik er deze maand een paar te scoren in het noorden. Maar tegelijkertijd ben ik ook bezig met een aantal leuke andere uitdagingen. Afwisseling helpt moed houden.
Met het CRAW-team T1eD Together, waar ik al mijn loop- en fietskilometers registreer, zijn we inmiddels al in de derde regio beland. Op dit moment hebben we nog twee open plekken voor teamleden. Diabetes is een pre, maar geen noodzaak.
Nederlands 
English (UK)
Goed bezig