Waypoint Challenge: Bergen op Zoom

40 km door een gevarieerd landschap op de grens met België en dat vrij dicht bij huis. Een onderschat trainingsgebied waar ik nog 10 waypoints heb verzameld. En tegelijkertijd de Bubble die mijn bloedsuikers aan de Fenix doorgeeft in de kou uitgetest.

Met alle maatregelen is het steeds moeilijker om een leuk trainingsgebied te bezoeken. De avondklok gaat me ook zeker parten spelen, want met heel lange trainingen tussen zonsopgang en -ondergang en een stukje reizen plus eten, komt de 21 uur snel akelig dichtbij. Reden te meer om eens wat nader naar dichtbijzijnde mogelijkheden te kijken. En daartoe biedt de Viking Waypoint Challenge mooie aanleidingen.

Eerder heb ik al wat dichterbij gelegen gebieden gezien: de Amsterdamse Waterleidingduinen en ook Egmond waren beide met OV heel goed te bereiken. Over Bergen op Zoom hoor ik ook regelmatig veel goeds, onder meer vanuit Praatjes op de paadjes, en dat is ook in 1,5 uur te doen. Maar omdat daar maar 10 punten te verdienen zijn, had ik dat gebied nog even laten liggen. Onterecht zoals zal blijken, want het is voor trails echt een aanrader.

Grensproblemen

Dat er maar 10 punten in het gebied liggen, betekent vrij automatisch ook dat de gewone route kort is. Inclusief stuk naar het station, kwam ik uit op 23 km. Dat leek me te weinig. Maar hoe zou ik de route het beste kunnen uitbreiden om een goed overzicht van het gebied te krijgen?

De Kalmthoutse heide klonk erg aanlokkelijk. Er was echter een probleem: officieel mag je eigenlijk België niet meer in. En daar plande ik me ook gewoon aan te houden, maar het beperkte de routemogelijkheden wel heel erg. Omdat aan de andere kant van de grens het militaire vliegveld Woensdrecht ligt, zal de route deels over een smalle strook moeten lopen. Toch lukte het nog om asfalt relatief goed te vermijden en een stukje door te trekken richting de Brabantse Wal om nog wat hoogtemeters mee te pakken.

Bubble

• 

• 

• 

Eerder heb ik al vermeld dat ik vaak problemen heb met de bloedsuikers meten met de Freestyle Libre in lage temperaturen, onder circa 8 C. Sinds deze week heb ik ook een Bubble, een apparaatje dat je op de Libre zet en dat vervolgens de waarden direct doorstuurt naar de app XDrip+ op mijn telefoon en naar mijn Garmin die het zelfs in de trainingslogs opneemt dankzij een ConnectIQ-dataveld. Je ziet dan ook in de Garmin Connect app hoe je bloedsuiker zich tijdens de training gedraagt.

Bijzonder aan de Bubble is dat hij diverse waarschuwingen van de Libre app gewoon overslaat. Je kunt je sensor bijvoorbeeld best een dag langer gebruiken. En ook bij lage temperaturen blijft hij langer uitlezen en die waardes leken bij kortere lopen niet ernstig af te wijken. Ik was dus wel benieuwd of dit mijn probleem met de Libre deels zou oplossen.

Boomschors

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Een paar kilometer aanloop en ik was al in het bos beland. Dat geeft de burger moed, want de Wouwse Plantage en omgeving is daarmee misschien wel het makkelijkst te bereiken bos vanaf huis. Zo dicht bij een station en stad betekent helaas ook dat het best wel druk was in het bos. Niet alleen met gewone wandelaars, maar ook met hele groepen kinderen. Vooral bij de Lievensberg, waar de zandverstuiving en heide begint en waar ook een boomkroonroute in de buurt start. Een beetje een vervreemdend gezicht in deze tijden. Voor hen zal ik ook wel een rare snuiter zijn geweest: vol bepakt met racevest en stoppend op vreemde plekken zoals een dode oude boom, waar foto’s voor de Waypoint Challenge moesten worden gemaakt.

Wat die uitdossing betreft: die lijkt hier niet zo heel afwijkend. Ik weet natuurlijk dat Marcel Tunderman en Stella Petric dit als thuisgebied hebben, maar had niet verwacht zoveel andere racevesten tegen te komen. Gelukkig is het gebied groot genoeg en ben ik al snel bij rustiger plekken om op mijn gemak te gaan lopen. Want ik voel de vermoeidheid al vrij vroeg op de route en dan is het niet handig om mee te jagen in het tempo van anderen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Onderweg maakte ik ook een eigen challenge. Ik zag zoveel bijzondere bomen, en natuurlijk de befaamde rododendronbossen, dat ik die apart op de foto ging zetten. Sommige schorsen hebben zo’n gaaf patroon dat ik ze misschien nog eens wil gebruiken bij het tekenen.

Grenspalen

• 

• 

• 

Terwijl ik liep, verbaasde ik me regelmatig over de kaart op mijn Garmin. Normaal is die heel nauwkeurig en staan de meeste kleine paden er wel op. Hier niet. Zelfs paden die er duidelijk al jaren liggen, leken te missen. Komt dat nu doordat ik in grensgebied was? Of is het de militaire luchtbasis, Woensdregt, die betere kaarten in dit gebied onmogelijk maakt? Af en toe leverde het wat onduidelijkheid op als er meerdere paden dicht bij elkaar liggen, terwijl er maar een op de kaart staat.

Over het algemeen merkte ik vrij weinig van de afstand tot de grens. De bordjes vermeldden al wel de andere landen, maar het duurde lang voor ik een eerste grenspaal spot. En die paal, nummer 246, staat niet eens op de juiste plaats. Hij hoort eigenlijk midden in de weg te zitten. Nu ja, ik was toch niet van plan om naar België te gaan.

In het Brabantse Walgebied, kon ik een paar mooie heuveltjes beklimmen. Altijd leuk, maar pas wel op de mtb’s. Ook de afwisselingen qua tempo – rustig klimmen – waren welkom. Helaas voelde ik me hier al best moe, terwijl ik pas halverwege was. Bloedsuikers voelen goed aan, maar helaas bood de Bubble dit keer geen uitkomst: na 1,5 uur stopte de meting en vond ook de Bubble het te koud om nieuwe data door te geven.

Wegzakkende vorm

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De terugweg ging grotendeels over de heide, langs een paar mooie vennetjes en de luchtmachtbasis. Ik verbaasde me er even over dat de lampen van de basis geen waypoint vormden, maar eigenlijk was ik op dat punt al veel te moe. Door drukte op werk en het nog niet helemaal hersteld zijn van de lange Wintertrekking. En ook wel een beetje van de Bubble die me ‘s nachts soms wakker maakte met zijn alarmen.

Halverwege de terugweg wilde ik gewoon eigenlijk niets liever dan weer lekker thuis zijn. Ondanks de prachtige omgeving. Ik voelde namelijk mijn vorm inzakken en met die wegzakkende vorm, kwamen ook de pijntjes. De laatste stukjes waren zwaar.

Gelukkig stond de trein al klaar toen ik op het station aankwam. Als ik weer wat energie heb, ga ik hier zeker nog een keer heen om het hele gebied uit te kammen, al zijn de Waypoints wel binnen.

Uiteindelijk betekende doorlopen met verkeerde houding dat mijn enkel nog een paar weken lang pijnlijk was. En dat ik deze post een tijdje heb laten liggen, heeft daar ook mee te maken. Rust en extra krachtoefeningen hebben resultaat gehad. Inmiddels heb ik zonder pijn weer 30 km gelopen in de sneeuw, waarover ik in mijn volgende post zal vertellen.