Soms helpt het om beperkingen op te leggen, bleek tijdens een fotoshoot. Een goede les die ook op lopen in corona van toepassing is.

Als ik op vakantie ga, kies ik vaak graag voor een eiland of andere natuurlijke begrenzing. Doe ik dat niet, dan loop ik het gevaar dat ik de hele dag op zoek ga naar uitjes in de omgeving. En uiteraard is er dan steevast iets interessanters als je nog 5 km verder gaat dan gepland, vervolgens is 5 km verder nog beter, en zie je door de bomen het bos niet meer. Ergo: de keuzestress werkt verlammend waardoor we uiteindelijk met een ontevreden gevoel lamlendig in het appartement blijven hangen. Door de omgeving in te perken, beleef ik veel meer plezier. Het is verrassend wat je ontdekt in de microcosmi van Schiermonnikoog, Guernsey, Skye of willekeurig welk Canarisch eiland.

Misschien is het ook wel iets dat echt bij mij hoort. Als kind heb ik nooit sterke grenzen opgelegd gekregen. Ongetwijfeld met de beste bedoelingen, gingen mijn ouders ervan uit dat we zelf wisten en moesten ontdekken wat goed voor ons was. Maar dat leidde tot een continue angst voor teleurstellen, waardoor ik, mijn broer en zussen waarschijnlijk wel altijd super braaf zijn geweest. Het zorgde ook voor een gevoel het nooit goed genoeg te kunnen doen, want het was niet bekend wat er nu echt werd verwacht. Perfectie? Het kan altijd beter. En ruimte voor gevoel is daar niet bij, want gevoelens zijn een teken van zwakte. Maar dat vul ik in, want nu, vele jaren later weet ik heus wel dat dit nooit de bedoeling van de opvoedmethode was.

Schansveiling

Juist door die ontkenning van gevoelens, heb ik op latere leeftijd veel moeten investeren in de ontdekking van mijn gevoelens en grenzen. Iets dat ik zie als pure noodzakelijkheid: het is onmogelijk om je tevreden in het hier en nu te bewegen als je niet met je gevoelens kunt omgaan. Vandaar dat ik het ook belangrijk vind dat centra als Kasteel De Schans, waar je dit via emotioneel lichaamswerk, familieopstelling en tantra kunt leren, blijven bestaan. Maar dat is door corona en door een noodzakelijke verbouwing van het centrum niet vanzelfsprekend; tel daarbij op dat andere centra als Djoj en Venwoude praktisch gezien al verdwenen zijn.

Om de verbouwing te bekostigen, is een speciale dienstenveiling gehouden. Zelf was ik erg geïntrigeerd door twee items (ok ook door een dakpan die inmiddels thuis ligt): een fotoshoot door Daisy Frost (Defrosted) en een gipsafdruk door Bart Stok, waarover ik later meer vertel. Uiteindelijk is het gelukt om beide items binnen te slepen en de verbouwing te steunen. En dan begint natuurlijk het echt spannende, plannen maken en afspreken. Vanwege de kou en het ongeduld van beide partijen, sprak ik al snel met Daisy af in een Eindhovens hotel met een boudoirsfeer, de natuur was met temperaturen rond de nul niet zo aantrekkelijk. Spannend… maar het mag ook niet te makkelijk zijn.

Teveel geven

Ondanks dat ik toch wel redelijk veel loop, heb ook ik last van coronakilo’s. Al met al beweeg ik op het moment minder, zeker na een korte ‘pauze’ na de Wintertrekking. En dat maakt best wel body conscious. Juist iets wat eigenlijk indruist tegen het accepteren wat het leven te bieden heeft. Maar ook die gevoelens zijn deel van mij.

In de realiteit betekende het niet erkennen en loslaten van die gevoelens dat ik teveel poseerde. Het beeld leefde daardoor gewoon niet. Vond ook Daisy. Dus besloten we het over een iets andere boeg te gooien. Vooraf dreigde Daisy al grappend me vast te binden als ik me niet zou gedragen, ze werkt namelijk vaak met touwen als therapeutisch instrument. Van deze shibari-kunst heeft ze ook een fotoserie gemaakt.

Losknopen

• 

• 

Voor veel mensen werken de touwen – wel een stuk losser bij een fotosessie dan in het echt – deels angst op. Je kunt je plotseling niet meer bewegen en wil je vrijvechten. Na het losmaken komt dan de opluchting, de emotie vrij. Bij mij was het eigenlijk andersom. Door de touwen voelde ik duidelijker grenzen en dat bracht rust. Het hielp mij meer in het hier en nu te blijven, het te laten zijn als het is. En daardoor kwam de speelsheid en levendigheid gelukkig weer terug. Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen ervaren.

En als ik verder kijk dan de foto’s, zie ik ook andere vlakken waar duidelijke grenzen me naar nieuwe wegen leiden. Hoewel de coronaregels soms erg beklemmend aanvoelen, hebben ze voor mij eigenlijk wel het lopen veel leuker gemaakt. Vroeger probeerde ik een wedstrijd per maand te lopen. Nu ben ik veel speelser bezig vanuit mijn eigen kern: binnen de grenzen maak ik mijn eigen routes. Ik beleef meer, ik zie bekende en onbekende gebieden in Nederland met geheel andere ogen. En ik heb er nog veel meer plezier in gekregen om zo lopend te ontdekken.

Touw snijdt in mijn armen,
omwikkelt mijn gezicht.
Verzet is vereist en verloren,
bewegen en ademen ingeperkt.
Vezel verenigt met huid,
vereenzelvigt met geest.
Wat doods is komt tot leven,
groeit in zijn veilige binding.
Knopen ontvouwen de omarming,
laten de ziel in de wereld vrij.