Opnieuw offer ik een aantal vakantiedagen om in mijn eentje buiten te spelen. Deze inleiding gaat over de voorbereiding op de tocht. De keuzes, de angsten, en een opkomende blessure.
Vanwege de lengte van het verhaal heb ik besloten dit in vijf delen op te breken:
- Deel 1: de voorbereiding, loopvakantie in Limburg
- Deel 2: hardlopend via het Duitse Brüggen naar Venlo
- Deel 3: branden tussen Swalmen en Roermond
- Deel 4: dooreten van Herkenbosch tot Roermond
- Deel 5: overal bloemen tussen Venlo en Arcen
Vorig jaar heb ik enorm veel plezier beleefd door even helemaal op mezelf teruggeworpen het Krijtlandpad te lopen. Ook dit jaar zijn er nog strenge beperkingen aan wat wel en niet mag met reizen, dus leek het me een maand of twee geleden een goed idee om een nieuw avontuur te plannen. Maar waar?
Plannen maken
Een van de leuke dingen aan vakanties is altijd de voorpret. Bij normale vakanties bekijk ik duizenden mogelijkheden, lees ik alles over wat er is te doen, en eenmaal ter plekke doe ik iets volslagen willekeurigs wat niets te maken heeft met het oorspronkelijke plan. In dit geval moesten er echter genoeg mogelijkheden dichtbij liggen om hard te lopen. Dat maakte de keus niet zo eenvoudig.
In eerste instantie leek de Dutch Mountain Trail me wel interessant. De hoogste heuveltoppen in Nederland en duidelijk niet iets wat lijkt op mijn normale omgeving. Ook had ik inmiddels een zwak voor het Limburgse landschap. Maar de route had twee belangrijke nadelen: hij gaat voor een deel door Duitsland en België en er zijn extreem veel mensen die hem nu hardlopen – en wandelen – omdat de route net in boekvorm is uitgebracht. Dat betekent dus dat je jezelf ook gaat vergelijken, en dat werkt eigenlijk altijd alleen maar negatief. Toevallig was tegelijkertijd met mijn verblijf in Limburg Cairn Trails de hele route in één keer aan het lopen, dus ik denk dat het een goede keus was om voor iets anders te gaan.
De Achterhoek, rond Winterswijk/Montfoort, zag ik ook wel zitten. Het landschap is daar vrijwel net zo afwisselend als rond het Krijtlandpad. Wederom vormde de Duitse grens een beperking – bij het uitzoeken waren Nederlanders niet toegestaan – en ook het feit dat het wandelboekje uitverkocht was, deden me toch verder zoeken.
Zo kwam ik uiteindelijk uit bij het Maas-Niederrheinpad, een streekroute van 342 km (nee ik zou hem niet helemaal doen) grotendeels rond de Maas en de vele beekjes in de Duitse Nederrijnregio. Omdat het pad voor het grootste gedeelte in Nederland ligt, was er dus wel de mogelijkheid om de grens over te steken als die weer openging, maar was het om kilometers te maken niet noodzakelijk. Toen ik ook nog een superdeluxe bed and breakfast vond op een met OV goed bereisbare driesprong in Swalmen, waar een zijtak naar Duitsland gaat, was de keus snel gemaakt. En ik verheugde me al op de sauna, mogelijk het zwembad, en een rustig plekje om van daaruit de route te ontdekken. Dit luxepaardje krijg je helaas niet snel op een camping en hij sleept ook standaard zoveel zooi mee dat er geen plek voor een tent is.
Boucle du diabète
Het leek haast alsof het zo gepland was: mijn vakantie viel precies samen met de Boucle du diabète, een Franse (nu virtuele) run voor de Juvenile Diabetes Research Foundation (JDRF). En nog mooier, dit jaar was er ook een 6-daagse om zo veel mogelijk kilometers te maken. Niet alleen veel leuker dan een marathon zo snel mogelijk lopen, maar ook helemaal passend bij mijn doelen. Het Krijtlandpad liep ik in 3 dagen en dat is rond de 100 km. Nu kon ik zeker 4 dagen voor de vakantieloopplannen claimen en de andere 2 dagen zou ik misschien nog buiten Limburg kunnen invullen.
Wat kan er nu misgaan met zo’n plan? Een heleboel als je mijn vorige blogs hebt gelezen. Zo was ik in mei niet heel fit en had ik stramme kuitspieren en schenen na de vaccinatie. Dat kan zijn ontstaan doordat ik plots te veel op Fivefingers ben gaan wandelen, doordat ik verkeerd ben gaan lopen als gevolg van de vermoeidheid of doordat de vaccinatie toch meer invloed op spierkrampen had dan verwacht. Het was wel een bekende bijwerking van het Pfizer-vaccin in ieder geval.
Die pijn ging helaas niet snel weg en ik zag zowel de Boucle als mijn gehele vakantie al langzaam verdampen. Omdat de kuiten ook hard moeten werken bij de Me-Mover en bij wandelen, moest ik echt een tijdlang volledige rust hebben. Daardoor was ik niet alleen bang dat ik nog steeds pijn zou hebben als ik vertrok, maar ook dat de conditie behoorlijk zou zijn ingeboet. Even twijfelde ik zelfs of ik het helemaal maar moest annuleren. Als de pijn erger werd, zou ook wandelen onmogelijk zijn en dan kon ik vrijwel niks beginnen in Swalmen.
De zondag voor mijn vertrek op dinsdag, deed ik maar weer een voorzichtige ronde op de Me-Mover. Het deed nog steeds zeer, maar al wel een stuk minder. De volgende dag voelde de spier door de inspanning echter veel beter en besloot ik opnieuw te gaan moveren. Hoewel de kuit bij wandelen nog wel wat ‘piepte’, ging het vooruit. Maar zou ik er echt al meer dan 100 km op kunnen lopen? Dat kon alleen het daadwerkelijk lopen van de eerste etappe bewijzen!
Materiaal
Voor de Boucle du diabète is het het mooist als je ook in het blauw loopt. Die kleur komt van het Unite for Diabetes logo uit een campagne voor een United Nations Resolution against diabetes uit 2006. Officieel moeten we dat logo als volgt interpreteren:
‘De kleur blauw staat voor de lucht die alle landen met elkaar verbindt en het is de kleur van de VN-vlag. De blauwe cirkel straalt de eensgezindheid uit van de wereldwijde diabetesgemeenschap als reactie op de diabtespandemie.’
‘The colour blue reflects the sky that unites all nations and is the colour of the United Nations flag. The blue circle signifies the unity of the global diabetes community in response to the diabetes pandemic.’
Nu had ik al een paar diabetes t-shirts (Type One Run, Bas van de Goor Foundation, Sugar Stash Dash), maar het leek me ook leuk een van de organisatie te hebben. En Gilles Spilliaert, die 1.000 km in 10 dagen fietste om geld op te halen voor het Vlaamse diabetesfonds Hippo and Friends. Tot slot bestelde ik nog een shirt van Team Novo Nordisk, het professionele wielerteam bestaande uit type 1 diabeten. Spijtig genoeg was bij vertrek alleen het laatste shirt op tijd om te dragen, dus is het niet gelukt om alle dagen in het blauw te lopen.
Een laatste check
De start van mijn vakantie op dinsdag is misschie een beetje vreemd. Maar door wat verschuivingen mocht ik voor het eerst in 1,5 jaar weer naar het LUMC voor controle. Dat zou spannend worden. De telefonische afspraak van de vorige keer was mij namelijk nogal in het verkeerde keelgat geschoten: er was eiwit in de urine gevonden en ze wilden direct overstappen naar bloeddrukverdunners (die ik weigerde) en andere middelen die het lopen niet bevorderen. Na eenmalig zoiets te constateren, gemeten op een dag na het lopen van een marathon, kan ik daar met mijn hoofd niet bij. Dus de maandag voor de vakantie zou ik te horen krijgen of een nieuwe test wel goed was.
Zoals het gaat in een academisch ziekenhuis, had ik weer een heel andere arts, maar wel een die heel geschikt was. Hij was het niet alleen eens met mijn hypothese – marathon – maar gaf ook aan dat het goed was dat we niet met medicatie waren begonnen. Er was namelijk geen eiwit in de urine te vinden dit keer. En de bloeddruk was oké. Het Hba1c (51,3 mmol/mol) kan altijd beter, maar was ook niet zorgwekkend. Volgende afspraak over een jaar was prima en vooral door blijven lopen. Het enige minpuntje dat werd gevonden: twee eeltpuntjes op mijn voeten, die ik dus beter had moeten verzorgen. Daarover later in deze serie meer.
Met de medische clearance kon ik dus beginnen aan mijn eerste segmentjes Maas-Niederrheinpad. Hoe het ging met de stramme spieren lees je in het vervolg: Maas-Niederrheinpad: hardlopend via het Duitse Brüggen naar Venlo.
Nederlands 
English (UK)