Aan de andere kant van de grens, voor het eerst in lange tijd weer in Duitsland. Zouden de pijnlijke kuiten en schenen 47 km aankunnen?
“Bij temperaturen boven de 28 ºC is het gevaarlijk en voor iedereen verstandig om niet te sporten”, aldus Goedemorgen Nederland op de ochtend van mijn eerste etappe. Laat het in deze Limburgse regio nu naar verwachting 29 ºC gaan worden… De voortekenen om lekker te lopen waren dus niet best. Op zich is een hoge temperatuur niet zo’n groot probleem, maar zeker als je nog weinig warmte gewend bent na een koude periode kan het zwaar zijn. En dan hebben we ook nog eens die kramperige kuiten. Hoe zal dat gaan?
Het goede nieuws van deze week was dat Duitsland weer toegankelijk is zonder een negatief testbewijs. Tenminste als je niet langer dan 48 uur zou verblijven. Omdat ik al aan zag komen dat de situatie ieder moment weer kon veranderen, besloot ik als eerste maar een etappe naar het Duitse Brüggen te lopen, de doorsteek in het Maas-Niederrheinpad die ik direct vanaf mijn bed and breakfast kon inlopen. Een probleem van deze route was wel het openbaar vervoer. Dat is er niet heel veel en door de grensproblematiek – geen bus van Brüggen direct naar Roermond of Venlo – zou het lang reizen worden in een in Nederland minder gemakkelijk verkrijgbaar medisch mondmasker. Zoals het een goede loper betaamt, trok ik de route daarom een stukje door om na een kilometer of 47 op het station in Venlo te eindigen. Alle ingrediënten voor een drama of no guts, no glory?
Rhododendron
Van mijn jeugd op een christelijke basisschool, kan ik me nog herinneren dat vloeken niet mocht en je maar rhododendron moest zeggen. Maar eigenlijk ging de start best lekker. Omdat ik al even gerust had, wilde het lichaam graag, zelfs al voelde het wat stram. En die rhododendron? Nou dat is een verdomd mooie struik die ik na een paar kilometer in het bos bij Swalmen tegenkwam.
Ik keek die eerste kilometers werkelijk mijn ogen uit. Stromende beekjes, helaas was de watercrossing niet op mijn route, groen en veel bloemen, waaronder die rhododendrons. Hoewel het lijf dus snelheid wilde maken, ging het allemaal door de uitzichten en fotomomenten relatief traag. Het maakte me ook erg benieuwd naar de rest van de route.
Wandelaars
De regio rond Venlo en Roermond is een van de drukste regio’s qua wandelpaden. Er zijn veel NS-routes, maar de belangrijkste ader door de streek is natuurlijk het Pieterpad. Dat pad staat de laatste tijd onder ultralopers ook weer volop in de belangstelling. Door het gebrek aan wedstrijden proberen veel Nederlandse toplopers, onder wie Irene Kinnegim, een fastest known time neer te zetten op Nederlands bekendste pelgrimsroute.
Het Maas-Niederrheinpad bestaat al sinds 2011, toen het ontstond uit twee oudere paden, maar heeft nooit de bekendheid van het Pieterspad gehaald. Een kilometer of 2 na Swalmen was het uitgestorven. Hier geen wandelaars in volle bepakking, zoals ik ze eerder wel in de trein en in het dorp had gezien. Sterker nog: ik ben de hele route vrijwel geen wandelaars tegengekomen buiten de directe nabijheid van een stad. Een handvol Duitse fietsers, het wandelpad bestaat grotendeels uit gravel en is zodoende goed te fietsen, en dat was het dan qua padgebruikers. Dus kon ik heerlijk doorlopen en soms zelfs zingen zonder door ook maar iemand afgeleid te worden.
Grenspalen
Op de kaart lijkt Duitsland een stuk verder weg dan in werkelijkheid. Al snel zie ik de eerste grenspalen en even later sta ik op een beukenlaan buiten Nederland. Het is mij ook een raadsel hoe je in dit grensgebied ooit wanderlaars zou moeten tegenhouden of controleren op testbewijzen. Als je de grenspalen over het hoofd ziet – en ze zijn niet zo opvallend als die met de Belgische grens – heb je niet eens door dat je Nederland hebt verlaten.
Langzaamaan wordt dat wel duidelijk door de bordjes die her en der staan. Ondanks dat het geen heel bekende route is, is er duidelijk wel werk gestoken in het maken van bordjes.
Jammer genoeg is ook hier door corona niet alles toegankelijk. Ik had graag de uitkijktoren beklommen in de Schwalmbruch. Dit – qua natuur erg mooie – gebied zou namelijk zijn veranderd onder invloed van Garzweiler, een van de grootste dagbouwmijnen voor bruinkool in Duitsland. Bij dagbouw graaf je het landschap langzaam af, tot er een diepe kuil (210 m al) ontstaat. Die kuil moet natuurlijk wel ontdaan worden van water om de kolen te winnen en dat waterbeheer heeft ook gevolgen voor de directe omgeving. Onder meer de donkere kleur van het water hier – licht aangezuurd doordat het via restantjes bruinkool aan het oppervlak komt – is bijzonder en datzelfde water is ook bepalend voor de planten die hier groeien.
Niet dippen
Lange tijd kan ik het riviertje Swalm volgen. Het ene moment is het een relatief smalle beek, door een heideachtig landschap, het volgende moment is het een brede rivier. Maar het is nergens echt een riviertje om in te zwemmen, wat met dit warme weer wel fijn zou zijn. Als ik bij de Venekotensee kom, een grintafgraving, hoop ik even dat ik in deze buurt nog een zwemplekje vind. Maar alles is met Deutsche gründlichkeit van borden voorzien die aangeven dat je hier niet mag zwemmen. En zo direct naast het pad dat richting Brüggen weer drukker is geworden, is een dip misschien ook niet het beste idee.
Het verbaast me heel erg dat je hier niet mag zwemmen. Het water is enorm helder, er ligt geen kroos op, het zit niet vol met eenden en lijkt me ook niet te diep of ondiep. Pas als ik eindelijk bij een strand aankom, waar al een tijdje borden heen wijzen, begrijp ik het. Het strand is namelijk een betaald strandje met toezicht, waar je niet zonder kassa bij kan. Bizar.
De benen zouden wel wat koud water kunnen gebruiken. Ze voelen redelijk goed. Zeker het rechterbeen dat vooraf de meeste last had, voelt bijna nieuw: nog niet helemaal soepel, wel capabel. Maar links staat de scheen toch nog wat strak en daar had ik eerder nauwelijks last van…
Brüggen
Inmiddels is de stad Brüggen met zijn burchtje al bijna in zicht. Ik zoek naarstig naar een bankje om mijn zonnebrandlotion opnieuw aan te brengen, maar een basisschool laat de kinderen net over de laatste meters hardlopen. Grappig om die kleintjes met volle bepakking in te halen. Wat me verbaast: in veel landen proberen de kinderen je even in te halen of bij te houden, zeker op deze lage snelheid, maar de Duitse kinderen keken niet op of om. Ik moest zelfs even stoppen omdat er een voor mij om een pion moest afbuigen.
Regelmatig zonnebrandlotion vervangen is iets dat ik ook absoluut kan aanraden. Vaak merk je het al een beetje dat je na een uur of 2-2,5 op begint te warmen. Ook al zweet je heel hard, die crème helpt nog altijd tegen zonnebrand, maar misschien wel belangrijker: de zinkoxiden werken als een soort van spiegel voor de zonnestralen. Dat betekent dus dat je minder warm wordt. En als je dan ook nog eens je warme huid kunt insmeren met wat koelere crème, is dat altijd fijn op een warme dag. Bonustip: smeren, niet sprayen en altijd een witte crème kopen. Dan weet je zeker dat je alles insmeert.
Een paar minuten na het bijsmeren sta ik in het centrum van Brüggen. Er zijn een paar winkels en terrassen. De ijssalon ziet er aantrekkelijk uit. Maar ik heb geen flauw idee hoe het met de regels op terrassen zit hier, dus loop ik toch maar door.
Lekker zweten
Toen ik deze loop begon, had ik 3,5 liter water/sportdrank meegenomen. Maar het was heel warm en hoewel ik veel dronk, begon ik me toch een beetje zorgen te maken. Mijn T-shirt en lijf leken langzaamaan ietwat droger te worden. Dat duidt toch op een vochtgebrek. Maar met nog bijna een kwart te gaan, had ik niet veel water meer, maar wel veel dorst.
Het laatste open terras was ook al even geleden, maar wat verlangde ik naar wat koel drinken. Het lopen ging niet zo lekker meer, mijn linkerbeen liet zich af en toe voelen. Maar op de kaart te zien, waren er nauwelijks restaurants of café’s in de buurt.
Het vervelende aan een situatie als deze is dat je steeds meer aan die koude cola of dat ijsje gaat denken. En je daardoor steeds minder gaat lopen en meer gaat wandelen, wat weer tot een slechtere loophouding en meer pijn in de scheen leidt. Kortom: je graaft een put voor jezelf.
Wat was ik dan ook blij dat ik eindelijk weer een Ola-vlaggetje zag. En nog beter: de regels stonden netjes opgeschreven, bestellen met kapje, gegevens achterlaten en je mocht eten en drinken bij deze midgetgolfbaan in het Nettedal. En zo zat ik dus met ijs en cola tussen de golfende gezinnen. Het was spotgoedkoop, maar als ik alleen had mogen drinken bij toegang tot de baan, dan was ik dus wel gaan midgetgolfen…
Is het nog ver?
Het lopen ging direct weer een stuk beter. Ook mijn scheen liet na het extra vocht niet meer van zich horen. En ik was helemaal blij met het prachtige stukje van het Biologisch Station Krickenbecker Seen. Dit is een van de oudste beschermde natuurgebieden in de omgeving, waar ze de meren en moerassen voor watervogels als de dodaar (een kleine fuut) proberen te behouden. Ook andere bijzondere vogels als de bijeneter kun je hier aantreffen.
Ondanks dat ik behoorlijk extra had gedronken en een ijsje had gehad, was opnieuw vocht een probleem in de laatste kilometers. Ditmaal kwam de redding vlakbij Venlo. Een bezoekerscentrum had een watertappunt waar ik vers en koel water kon inslaan. Zeker weer een halve liter gedronken uit de kraan.
De laatste kilometers bleven echter vrij traag gaan. Midden op de dag, en niet in het bos maar op asfalt in de stad, was de warmte drukkend. Maar ik kon terecht terugkijken op een prachtige dag terwijl ik het station van Venlo binnenslofte.
Eenmaal terug in Swalmen was het eerst douchen en vervolgens naar de Merte, een ontmoetingspunt voor Pieterspadlopers. Daar was het bunkeren na de loop van vandaag. Niet allen waren er de met kaas en spinazie gevulde empanadas, er zat ook tagliatelli en patat bij. Alleen bij het zien schoten de bloedsuikers al door het plafond en daar bleven ze ook, als met helium gevulde ballonnen.
De volgende dag kwam al in zicht. Ik hakte uiteindelijk de knoop door om zoals eerder al bedacht een korte route te gaan lopen, mede vanwege de lichte pijntjes aan de linkerscheen. Hoe dat ging kun je lezen in: Maas-Niederrheinpad: branden tussen Swalmen en Roermond.
Over de route: de loop was iets aangepast om te beginnen vanaf de bed and breakfast, maar volgt verder etappe 23 (kaart D1-D3), etappe 12 (kaart 35-38) en etappe 22 (kaart C1) van het Maas-Niederrheinpad.
Vanwege de lengte van het verhaal heb ik besloten dit in vijf delen op te breken:
Nederlands 
English (UK)
2 antwoorden op “Maas-Niederrheinpad: hardlopend via het Duitse Brüggen naar Venlo”
Reacties zijn gesloten.