Alweer de laatste etappe van mijn vierdaagse hardloopvakantie voor de Boucle du diabète. En misschien wel de mooiste route van de vier dagen en ook nog eens bij prima loopweer. Een toetje van 35 km.
Previous stage: eten van Herkenbosch tot Roermond
Als een otter voelde ik me. Niet zo’n zwetende, maar het gracieuse beest dat door het water vloeit. In tegenstelling tot wat velen misschien verwachtten, voelde het lijf op deze laatste dag zo vol leven, dat ik spijt had dat de route niet langer was. Dat probleem had ik een jaar eerder ook al met het Krijtlandpad. Niet dat ik deze laatste dag nu ineens heel hard zou gaan lopen: er was weinig noodzaak langzaam te gaan, maar het was simpelweg te mooi om snel te gaan.
Bloesemrivier
Na een wat saai park direct na het station, liep ik al snel Venlo uit via een smal pad langs de Maas. Deze dag zag alles er weer heel anders uit dan gisteren: weg was de felle zon, ditmaal lag er een soort van mist over rivier en uiterwaarden. Voor de foto’s was dat wel een beetje jammer, die grijzige achtergrond deed de bloeiende bomen van de Océ-Weerd niet echt uitspringen. Maar ze waren desondanks toch zo mooi dat ik niet anders kon dan stilstaan, de lucht insnuiven en foto’s maken. Dat laatste was nog een dingetje, want ik wilde per se met wat blauwe bloemen op de foto voor de Boucle du diabète-foto’s, alleen die bloemen waren niet zo hoog.
Het natuurgebied is onderdeel van de Maascorridor, een relatief nieuw gebied dat eigenlijk is ontstaan vanwege klei-afgravingen voor ontwatering nadat er in de jaren 90 meerdere overstromingen in het gebied waren geweest. Misschien dat de naam bij sommigen ook een belletje doet rinkelen: Océ-Weerd is inderdaad genoemd naar de kopieermachinegigant Océ (tegenwoordig onderdeel van Canon), wier kantoren in dit gebied staan.
Helaas kon ik er niet heel lang van genieten, want even later werd ik al via een kapel het bos ingestuurd. Waar het eveneens groen, mooi, maar door het hoge gras ook best wel nat was. Veel zweten zou er deze dag voor de verandering niet inzitten.
Verborgen markeringen
Op het Krijtlandpad was de markering van het pad vorig jaar tip top in orde. Netjes aangegeven en op tijd bijgewerkt. Op het Maas-Niederrheinpad was het over het algemeen ook wel goed geregeld, maar het was wel duidelijk dat het pad tegenwoordig minder goed onderhouden wordt. Op de etappe van de tweede dag waren paden soms onvindbaar en ontbraken markeringen. Bij de derde etappe miste ook het een en ander, en ik zag bij toeval een restant omgezaagde boom liggen met daarop nog de padmarkeringen. Deze laatste etappe bleek een stuk van de route volledig dichtgegroeid, zelfs het bordje wandelpad was verdwenen in het struikgewas.
Op zich is dat allemaal niet zo heel erg. Ik navigeer meestal op gpx, die vaak net ietwat beter is bijgewerkt, en kan goed om afgesloten stukjes heenplannen met de kaart op mijn horloge. Maar aangezien het ook een vraag is die regelmatig terugkomt in wandelgroepen, wil ik het toch even benoemen. Zorg in ieder geval dat je altijd zelf kunt navigeren als dat nodig is, of je daar nu een papieren kaart, horloge of telefoon bij gebruikt, wees voorbereid.
Verkleden
Lange tijd loop ik over wegen aan de rand van bos en weiland. Rond Arcen wordt het terrein langzaamaan weer wat spectaculairder: heidegrond, zandduinen en kleine heuveltjes.
Lang heb ik getwijfeld welke route ik op deze laatste dag zou lopen. Maak ik een heel rondje en loop ik gewoon van Swalmen naar Venlo? Loop ik van Swalmen naar Arcen? Het eerste vond ik te kort, het tweede leek me eigenlijk net te lang, omdat ik ook graag nog in de sauna wilde. De privésauna was het grote pluspunt van het huisje en ik keek daar al de hele week naar uit. Omdat je door een sauna veel vocht verliest, wilde ik echter pas de sauna gaan gebruiken na de laatste loop om vochttekort te voorkomen.
In Arcen heb ik mooie tijden beleefd. Een aantal keren ben ik daar geweest op de Elf Fantasy Fair, vaak in Facepaint en met kostuum. Altijd met een aantal overnachtingen in Arcen zelf, maar zonder de mogelijkheid om daar veel te wandelen. Dat wilde ik nu eindelijk wel eens goed maken. Uiteindelijk koos ik dus voor de route Venlo – Arcen met een kleine extra lus door een mooi natuurgebied om aan voldoende kilometers te komen.
Overigens ging ik ook deze dag ‘verkleed’. Om bij het blauwe thema van de Boucle te blijven en de finish te vieren, had ik mijn ‘Changing Diabetes’ t-shirt van Team Novo Nordisk aangedaan. Dat was een beetje een risico, omdat ik dit shirt nooit in een lange tocht had gedragen. Gelukkig was dit ook de laatste dag, want het risico pakte niet helemaal goed uit: onder het gladde shirt kreeg ik een aantal schuurplekken van mijn racevest. Ongetwijfeld geholpen doordat ik deze dag niet zo strak in zweet en zonnebrandcrème was bedekt. Eerlijk is eerlijk: op een gegeven moment heb ik mijn armen wel iets anders bewogen om die schuurpijn te voorkomen.
Kleurrijk Arcen
Eenmaal bij het kasteel had ik een beetje spijt dat ik geen kaartjes voor de kasteeltuinen had gekocht. Rondom het poortgebouw stonden al veel rhododendrons in bloei. En met dit weer zouden de rozen ongetwijfeld ook prachtig zijn. Maar kaartjes moest je toch online aanschaffen, dus besloot ik maar gewoon de route te vervolgen.
De stap van roze rhododendron naar roze vogel was niet groot. Vanuit mijn ooghoek zag ik een bijna onnatuurlijk roze stipje bij een van de vogelplassen. En die vorm herkent iedereen die wel eens een cocktail heeft gedronken uit duizenden: een flamingo! Dankzij het minitelelensje van mijn nieuwe telefoon kon ik hem zelfs als bewijs fotograferen, want wie gelooft nu dat ik een Flamingo in het ‘doe maar gewoon’-Nederland zag? Zelfs al waren ze nog niet zo lang geleden ook bij ons in de Groenzoom gesignaleerd, die kans is gewoon erg klein. Dat bleek ook wel toen ik een wandelaar tegenkwam en we wel een kwartier lang over onze ervaring praatten.
Vorstengraf
Al snel was ik bij het laatste extra lusje van mijn reis gekomen. Dat dit gedeelte – De Hamert – erg mooi is, is blijkbaar geen groot geheim. Op dit punt ontmoet ik misschien wel de meeste wandelaars in korte tijd. Toch waagde een ouder paar zich onbespied: de dame klom vrijwel in het lichaam van de grijze heer. Ik moest er eigenlijk wel om lachen en werd er ook wel vrolijk van. Tot ik te dichtbij kwam en ze weer als coronastelletje hun weg vervolgden. Als je verliefd bent, maakt leeftijd helemaal niets uit, volg je hart zou ik zeggen.
Wat was nou zo speciale aan dit gebied? Nou allereerst het vele rode en goudgele ‘gras’, de heuvels en de zilveren meertjes. Het geeft het gebied een bijzondere sfeer. En daarnaast is hier ook een rijke historie. Een mooie ronde heuvel die opviel doordat er paaltjes omheen staan, blijkt slechts een van de vele door mensen aangelegde grafheuvels. Deze dateren uit ongeveer 600 voor Christus, uit de Hallstatperiode. Het is een wonder dat dit vorstengraf tot deze dag nog bestaat. Alleen de vorige eeuw heeft het al veel meegemaakt. Begin 20ste eeuw is hij teruggevonden bij ontginning van de heide, in de Tweede Wereldoorlog is er nog een mitrailleurnest op gebouwd en vervolgens dreigden de wortels van berkenbomen die erop groeiden de heuvel te vernietigen.
Helaas vormde het vorstengraf ook voor mij het laatste punt van de reis. Gelukkig was er geen noodzaak om me te ruste te leggen en de strijd op te geven, want ik had nog makkelijk uren door kunnen lopen. Wat dat betreft gaven deze paar dagen me echt een boost qua vertrouwen in de fysieke gezondheid, een vertrouwen dat een beetje beschadigd was door de krampen eerder, en bracht het me ook veel geestelijke rust.
Lopen voor jezelf
Schuurplekjes
Eenmaal teruggereisd naar bed and breakfast De Eppenbeek in Swalmen kon ik eindelijk die belofte aan mezelf inlossen: de sauna wachtte. Ik was blij dat ik de reis met goed gevolg had afgelegd en dat alle krampen waren verdwenen, maar ook verdrietig dat ik afscheid moest nemen van het mooie landschap en de hele dagen buitenspelen.
De enige negatieve gevolgen voor het lichaam waren de schuurplekken en drie kleine blaartjes waar ik sinds dag twee last van had. Misschien herinner je het je niet meer, maar in het eerste stuk van dit verhaal had ik het al over een paar kleine eeltplekjes die de dokter constateerde. Daartegen en -onder vormden zich de blaren. Als diabeet beschik ik natuurlijk over steriele naalden om die makkelijk leeg te maken, waarna ik er een dag later geen enkele last meer van had. Maar geloof me: voorkomen is beter dan genezen, zeker vanwege de kans op infecties door blaren. Verzorg je voeten dus goed en houd de huid soepel, daarmee voorkom je ook blaren.
Nu aan het eind kon ik ook de balans opmaken voor de Boucle du diabète: 139,46 km had ik gelopen in de vier dagen die ik ervoor had uitgetrokken. Stiekem had ik vooraf op iets meer gehoopt, maar door de krampjes na de vaccinatie, heb ik voorzichtiger gedaan en niet alle 6 dagen benut, maar slechts de 4 in Limburg. Uiteindelijk leverde het me een 5de plek op bij de 6-dagen-lopers. Dat valt misschien een beetje tegen gezien het aantal kilometers, maar ultralopers met diabetes zijn er meer dan je denkt.
Over de route: de route van deze dag begon in Venlo en op het eind was er een korte extra lus door De Hamert; bij Wandelnet is dit etappe 1 en 2 (kaart 1 t/m 7) van het Maas-Niederrheinpad.
Vanwege de lengte van het verhaal heb ik besloten dit in vijf delen op te breken:
Nederlands 
English (UK)
3 antwoorden op “Maas-Niederrheinpad: overal bloemen tussen Venlo en Arcen”
Reacties zijn gesloten.