Jaaroverzicht: van bergtop tot gebroken vlucht

2019, het jaar waarin ik dit blog startte, was een bewogen jaar. Ik ben veel nieuwe uitdagingen aangegaan, van trainingskamp, blessurealternatief tot eerste ultra uit verdriet. Maar wat blijft het best bij nu het jaar bijna ten einde is?

Het jaar 2019 ben ik qua lopen behoorlijk stoer begonnen. Het trainingskamp op Lanzarote, waarbij iedere dag een kilometer of 25 met ruim 1.000 hoogtemeters werd gelopen, heeft veel losgeschud. Aan dit avontuur heb ik de nodige littekens overgehouden, vanwege de val op de eerste dag, maar eigenlijk staan de overwinningen me beter bij. Ik had nooit gedacht dat ik met zulke sterke lopers – stuk voor stuk veel ervarener op trails – mee kon en mocht doen. Of dat ik na zo’n zware val me kon herpakken om toch weer elke dag een stuk te lopen op griezelige graatjes, hoog in de bergen.

Dat ik die prestaties op Lanzarote leverde, heeft er later in het jaar ook voor gezorgd dat ik durfde inschrijven voor de 44 km Airborne Freedom Trail met zijn strakke tijdslimiet. Dat daar veel Lanzarote-vrienden bij aanwezig waren, hielp ook zeker.

Ook al leek het misschien op het moment zelf allemaal even onmogelijk, Lanzarote gaf me ook het vertrouwen dat de loopcarriere nog niet voorbij was toen het tegen zat. Zoals bij de naijlende problemen van de longontsteking van vorig jaar, die me echt de adem benamen bij de start van het hooikoortsseizoen. Of bij de enkelblessure vlak voor de marathon, waardoor zelfs wandelen pijnlijk was. Gelukkig ontdekte ik dankzij Wilma op tijd de Me-Mover, die ik nu voor een groot deel van mijn trainingen gebruik.

Meest gelezen berichten

Lopen was niet alleen goed voor mijn conditie en zelfvertrouwen. Echt slank ben ik nog steeds niet, maar het vele lopen heeft me wel slanker en gespierder gemaakt. En daardoor durfde ik ook weer twee bodypaints te maken. Een na de marathon van Rotterdam – eigenlijk als backup mocht die door blessure niet doorgaan – en de ander een week na de marathon van Gent (verslag daarvan staat op nummer twee qua populariteit).

Die eerste bodypaint als Keniaan is grappig genoeg ook de populairste post van het blog geweest in 2019. Blijkbaar weten mijn (destijds 36-jarige) billen toch nog te verkopen…

Over de tweede bodypaint heb ik nog niet geschreven. Dat komt omdat de foto’s – vrij veel dit keer – voor het grootste deel nog moeten worden nabewerkt. Niet cosmetisch, mijn lichaam is zoals je het ziet in al zijn openheid, maar vanwege de achtergronden en met name de vleugels. Ik hoop er snel meer over te kunnen vertellen.

Het was in ieder geval een memorabele ervaring; de eerste keer voor mij ook om midden in een winkel gepaint te worden, zichtbaar voor personeel, stagiair, voorbijgangers en iedereen die binnen kon komen. Tijdens het schilderen (niet tijdens de foto’s) had ik daarom ook een hibue aan, een soort plakstring die acteurs gebruiken tijdens naakt- en seksscènes om de genitaliën te bedekken. Dat maakt in de praktijk juist dat je je er veel meer bewust van bent dat je zo goed als naakt te kijk staat.

Deze paint heeft als thema Icarus. Een thema dat ik heel goed bij dit jaar vind passen. Het leven is balanceren. Er is de wens om te vliegen, soms te vluchten, maar vlieg niet te dicht bij de zon of bij het water, want dan stort je neer. Na Lanzarote ging dat denk ik ook even mis. En kleine overmoed die ervoor zorgde dat de enkels overbelast raakten. Nu probeer ik meer dat evenwicht te halen. Maar de zon, de vrijheid van het vliegen, blijft trekken.

Mijn favorieten

Zelfs aan de mislukte poging voor de Wintertrekking ben ik intussen een beetje gewend. Wat mij alleen beter bijblijft dan alle wedstrijden, zijn de mensen die ik heb ontmoet tijdens deze lopen of met wie ik heb mogen lopen.

Allereerst grote dank aan Ramona, die me twee marathons en een aantal trails heeft meegesleept. En Simone die me naar de eindstreep van de Diatrail wist te krijgen, terwijl ik geestelijk en lichamelijk echt even uitgeput was door het overlijden van mijn schoonvader. Ik vrees dat beide dames er een verdere verslaving en een paar ultrainschrijvingen aan hebben overgehouden… Als alles goed gaat, beginnen we het jaar samen met 50 km in het Leenderbos.

Natuurlijk kan ik ook Hans Verbeek niet vergeten, met wie ik de afgelopen jaren al diverse loopavonturen heb beleefd. En de Lanzarote-groep die me al tot diverse avonturen heeft geïnspireerd en met wie ik een aantal gave trainingen heb gedaan deze zomer.

Tot slot ben ik heel blij dat de voeding dankzij Generation Ucan nu een heel stuk beter gaat. Dat komt tijden en gemoedsrust zeker ten goede.

En 2020?

Het jaar is nog niet afgelopen, de laatste wedstrijd (Oliebollenloop) komt rap nader. Volgend jaar open ik met de Leenderbostrail. En daarna staan al diverse uitdagende lopen op het programma. En als het aanslaat, meerdere wedstrijden op de Me-Mover. Ik hoop zodoende ook in 2020 weer ongeveer om de week een blog af te leveren om de vordering, tops en flops te delen.