Herfst is toch het mooist in het bos. Na 2 weken relatieve rust, moet een rustig rondje van 30 km er wel weer in zitten, toch? Zeker als je nieuwe wandelschoenen uit mag zoeken als beloning.
Ik zal niet liegen, het herstel van de 90 km verliep heel anders dan ik had verwacht. Niet zozeer op het gebied van de spieren, dat was ging eigenlijk prima. Maar de bloedsuikers… mijn waarden vlogen alle kanten uit en de grafieken zagen eruit als een kam. Het ene moment een onverwachte hypo (te lage bloedsuiker), die het volgende moment met minieme correctie de hoogte in vloog. Het lichaam was duidelijk aan het herstellen.
Natuurlijk helpt het voor stabiele bloedsuikers ook niet als je een weekje rust. Minder sporten betekent minder gevoeligheid voor insuline en dus hogere bloedsuikers. Toegenomen honger ook. Maar daar valt op te anticiperen, de snel heen en weer schietende waarden, daar kan ik weinig mee. Gelukkig ging het de tweede week van relatieve rust al een stuk beter. Vandaar dat ik een leuk tochtje wel zag zitten. Het zou jammer zijn om de herfstkleuren niet te kunnen bezoeken.
Na het zien van de kleurrijke foto’s van de Trage Tocht Arnhem-Noord, leek de keuze makkelijk. Die naam is natuurlijk geen verwijzing naar mijn belofte aan mezelf om het rustig aan te doen, al blijft het wel een grappige bijkomstigheid. Het gaat echter om een wandelroute uit een reeks gemaakt door Rob Wolfs en Rutger Burgers met als uitgangspunten zoveel mogelijk onverhard (maximaal 30 procent asfalt), een zo gevarieerd mogelijk landschap en een behapbare lengte tussen de 5 en 22 km. Voor mij was de 15 km van deze route aan de korte kant, daarom breidde ik hem zelf uit met een stukje Wolfheze om tot een totaal van ongeveer 29 km geplande route te komen.
Een drukke start
Al rond 9.44 uur ben ik op Arnhem Centraal. Een mooie tijd om te starten, dacht ik. Ruim drie uur na ontbijt, maar nog steeds relatief vroeg. Op veel van mijn lopen was dit tijdstip op een zaterdag best wel rustig. Maar met de hernieuwde lockdownachtige maatregelen, die sportclubs aan banden leggen, in combinatie met zacht weer en herfstbladeren, bleek het al een drukte van belang. Ouders met kinderwagens, wandelaars, maar ook veel groepjes sporters. Dat de route eerst langs Park Sonsbeek, vlak achter het station, ging, maakte het wel enigszins te verwachten. Omdat loopgroepen en bootcamp in mijn eigen omgeving niet meer grootschalig trainen, had ik echter niet verwacht dat het zo druk zou zijn met groepssporters, dat ik er zelfs zigzaggend langs moest lopen.
Nu moet ik ook wel zeggen dat het park in dit jaargetijde uitzonderlijk mooi is. Een klein stukje verder bij Huis Zypendaal maak ik dan ook al de eerste herfstfoto’s op een plekje waar iets minder mensen passeren. In werkelijkheid is het nog veel mooier, die kleuren krijg ik niet goed vastgelegd. Wat dat betreft ook petje af voor de route, die leidt echt langs een aantal mooie paden. En het bijzondere is, dat er nog best een aantal is dat ik niet eerder heb gezien. Ondanks dat ik al een groot aantal trainingen en wedstrijden rondom Arnhem heb afgelegd, waaronder de 4Parken Trail, diverse NS MST trails, de Airborne Freedom Trail, de Winter Trekking en de Stuwwaltrail.
Diepe dalen en dooreten
Door het zachte weer deed mijn Freestyle Libre het gelukkig wel deze dag. Helaas was dat ook vrijwel het enige positieve dat de sensor te melden had. Al vrij vroeg in de loop, storten de bloedsuikers steeds door richting de 4 mmol/l. Ondanks dat ik gebruik had gemaakt van een voedingsstrategie die doorgaans heel goed werkt. Waarschijnlijk was het toch nog een staartje van die instabiliteit van de afgelopen weken. Maar het betekende in de praktijk veel bijeten. Wandelen en foto’s maken was in deze temperatuur en met de herfstkleuren gelukkig geen straf.
Mijn route bleek een aaneenschakeling van brede lanen in landgoederen. Zo kwam ik onder meer langs de Menthenberg, met een prachtig beekje waar een fotoclub oefende, Schaarbergen en Koningsoord. Die laatste deed me even verbaasd staan. Wat doet een groot, modern klooster – met nonnen ter bewijs voor de activiteit – nu hier boven de rivieren?
Het merkwaardige is dat deze abdij in eerste instantie in Berkel-Enschot, bij Tilburg, was gevestigd. Maar daar rukten de gewone woonwijken op en dat zou ten koste gaan van de kloosterlijke afzondering die bij Cisterciënzers hoort. Zodoende verhuisden ze naar dit in 2007 gebouwde klooster in Arnhem. Een gigantisch gebouw voor een groepje van slechts 30 nonnen. Voor vandaag betekende dit punt dat mijn route van de Trage Tocht afgesplitst werd richting Wolfheze.
Wegen en spoor
Mijn afbuigen van de door Wolfs opgezette tocht gaf al gauw aan hoe goed de originele route was. In plaats van rustige boslanen, werd ik nu een lang stuk weggeleid langs wegen en sporen. Dat ik daar langs moest passeren, was natuurlijk een gegeven, maar achteraf had ik misschien beter wat meer tijd kunnen besteden aan een langere, rustiger omweg.
Eigenlijk wilde ik naar Wolfheeze vanwege de Winter Trekking. Die startte hier vorig december en ik ben nu eenmaal een beetje nostalgisch. Eenmaal bij Wolfheeze aangekomen, leek de omgeving ook wel betoverd: het beekje zelf en de grassen en bomen eromheen waren echt het toppunt van herfst. Helaas was ik niet de enige die dat dacht en werd het filelopen met wandelaars. Steeds van positie wisselend op de smalle paden, aangezien iedereen wel ergens stil stond en foto’s nam. Ik ook uiteraard. En niet alleen foto’s, want inmiddels was er weer nood aan een Snickers…
Verderop was het beekje vooral een droge sloot. De vele regen van de afgelopen dagen had daar weinig aan veranderd. Maar misschien was het ook wel een van de redenen waarom het bos hier zo bezaaid was met gekleurde bladeren, op en naast de kronkelpaadjes. Eigenlijk wilde ik hier nog een paar foto’s maken met de GoPro, maar dat was vanwege de drukte en het niet goed kunnen passeren niet mogelijk.
Oorlogsgraven
Opnieuw passeerde ik het klooster, maar ditmaal langs de andere kant. Ik vervolgde de Trage Tocht door de Bilderbergse Bossen, waar ik direct aan alle complottheorieën rond Bilderberg moest denken toen ik midden op het pad een grote geelzwarte paal tegenkwam. Waarom stond die paal in vredesnaam hier, midden op het pad?
Veel tijd om daarover na te denken, had ik niet. Van de achterkant kwam ik namelijk langs de Oorlogsgraven van het Gemenebest. Een jaar geleden had ik daar tijdens de Airborne Freedom Trail nog een houten kruisje bij het graf van een soldaat neergelegd. Nu – de trail is gevirtualiseerd – zag ik er ook meerdere groepjes traillopers die hun eer betoonden aan de gevallen soldaten.
In de heg
Naarmate de stad dichterbij kwam, begon het lanschap weer meer te stijgen en dalen. Met grote snelheid liet ik me van een heuvel afkletteren waar mountainbikers hun fiets omhoog moesten duwen. Helaas wist ik: ook ik zou weer moeten klimmen. Maar de stal was al te ruiken.
Een leuke afleiding waren nog de grote heggen bij landgoed Mariëndaal. De naar elkaar toegroeiende beuken vormen een haag die je echt omsluit in een driehoek, die je veiligheid tegen de buitenwereld biedt. Deze zogenoemde berceaus, aangelegd rond 1865, dienen ervoor om je voor de zon te beschermen zodat je er als jonkvrouw niet uitziet als landarbeider. Nu willen we allemaal juist wel die zon, die ons immuunsysteem versterkt. En blijft de heg over voor een erg warme dag of als attribuut voor een verstoppartijtje.
Cadeautje: nieuwe schoenen
Terug bij Arnhem Centraal stond mijn Garmin op precies 30 km. Iets langer dan uitgepijld, maar ik heb een paar stukjes rondgesnuffeld. Ik stopte mijn horloge en besloot wat te eten. DIt keer had ik er ook voor gekozen om in het tussenweer toch een warmere jas mee te nemen. Een überfeloranje Montane jas met donsveertjes die in zijn eigen binnenzak gevouwen kan worden. Ideale lichte compagnon voor als de winter straks echt start. En toch warmer dan ik dacht, helemaal dicht hoeft hij niet.
In de donsjas heb ik ook geen haast voor de volgende boodschap: ik mocht van mezelf nog een nieuw stel (wandel)schoenen van Vivobarefoot kopen om te vieren dat ik de Indian Summer uitliep. Mijn meest gebruikte zijn op dit moment hard aan het slijten en een beetje glad op de natte paden, dus die nieuwe merinowollen Magna Trail Leather and Wool waren onontbeerlijk (het is een rib uit mijn lijf dus ik moet het hier wel goedpraten). Ik wist alleen nog niet helemaal welke kleur – zwart of grijs – en maat het zouden worden, maar de enige plek in Nederland waar ze aanwezig waren, was de Barefoot & More winkel in Arnhem. Daar hebben ze me lang laten tobben tussen maat 43 en 44, waarna ik toch voor de laatste ben gegaan. Zelfs voor Vivo’s heb ik relatief brede voeten. Ik ben benieuwd hoe deze met trailzool gaan bevallen na al mijn gladde Vivobarefoots (inmiddels is dit mijn zevende paar).
Nederlands 
English (UK)