Gemert-Heitrak: het sluitstuk van het Hertogenpad

Deze 50 km loop zou een bijzondere worden om meerdere redenen. Niet alleen als afsluiting van het Hertogenpad, maar ook als laatste training voor de Indian Summer Ultra en als virtuele loop voor Run on Insulin.

Uiteraard heb ik deze finish van het Hertogenpad al een tijdje geleden gedaan. Op 23 september, dus bijna een maand geleden. Maar er was een goede reden om hem even te laten wachten: inmiddels heb ik namelijk de medaille binnen van de Virtual Run On Insulin. Een medaille in de vorm van een insulinepomp en pen. Daarnaast wilde ik het verloop van de Indian Summer juist wel snel melden na het volbrengen van de uiteindelijke 90 km.

Wie zich mijn verhaal over de etappes vijf en zes, van Poeldonk naar Odiliapeel, heeft gelezen, weet ook dat de training al wat zwaar begon te voelen de vorige keer. Dat was nu beslist niet beter. En ook al liep ik dit keer bij hoge uitzondering op een woensdag de lange training, het ov naar Odiliapeel was ook doordeweeks een drempel. Aangezien ik al een stukje van de route na etappe 6 had gelopen, en elders beginnen makkelijker was, besloot ik de route wat te verleggen. Het doel: een mooie 50 km lopen voor de Virtual Run on Insulin ten goede van de Bas van de Goor Foundation.

Niet Poeldonk maar Gemert

In mijn zoektocht naar een beter bereikbare optie, stuitte ik al snel op Gemert. Als het goed is gaan daar wel regelmatig bussen langs. En er is een leuk kasteeltje om langs te lopen, vlak bij de start. Toch ging de start niet heel enthousiast. Al vanaf het begin is duidelijk dat ik moe ben. Een 70 km tocht op de Me-Mover langs Kinderdijk de vrijdag voor deze loop en een 25 km loop op zondag zullen er zeker toe hebben bijgedragen, maar de vermoeidheid zit vooral tussen de oren als ik langs de voorgevel van het kasteeltje stamp.

Vooraf heb ik ook zeker nagedacht of het wel verstandig was om deze 50 km zo kort voor de wedstrijd nog te lopen. Maar voor mij had dit wel degelijk trainingswaarde. Het is allemaal leuk en aardig om fris aan zo’n afstand te beginnen, maar hoe je je dan in de tweede helft voelt en of je daar mentaal op bent voorbereid blijft dan in het ongewisse. Deze training zou me daar wel inzicht in geven. En dat heeft ook wel gewerkt, denk ik. Ondanks dat de Indian Summer zwaar was, heb ik daar mentaal toch nooit echt het idee gehad dat ik op moest geven. Die 90 km gingen eigenlijk veel beter dan deze training.

Helaas blijkt in Gemert alleen de poort van het kasteel te zien. Wel jammer, want op de foto’s ziet het er mooi uit. Én, het kasteel zoekt nog bewoners. Het is in eigendom van een kloosterorde, maar de laatste paters zijn er al in 2010 uitgetrokken. 

10 km is genoeg

Ook Handel, het volgende dorp waar de officiële route langskomt, viel helaas tegen. Mogelijk ben ik te laat op de  echte route verder gegaan, want het beloofde processiepark met ‘wonderbaar putje’ en Mariaboom herken ik niet. Het zou al sinds de 13de eeuw een bedevaartsoord zijn, nadat er een houten beeldje van Maria in een meidoorn werd gevonden.

Een beetje hulp van Maria had ik op dit punt echter wel kunnen gebruiken. Na 10 km had ik er eigenlijk al wel genoeg van. Ik was moe en mijn lijf voelde stijfjes aan. Maar het was slechts stijfheid en geen verkeerde pijn, dus pushte ik mijzelf om door te gaan. Eigenlijk was dit precies waarvoor deze training was bedoeld.

Als een maniak

De route was beslist mooi. Maar er zaten ook wel veel lange rechte stukken in. Zoals een kilometerslange zandweg, waarop ‘bloemen’ van de oogst waren achtergebleven.

Nog geen 15 km onderweg en ik was al aan het wandelen. Jezelf blijven motiveren blijkt erg lastig als je weet dat je nog 35 km te lopen hebt. Normaal pas ik daarvoor trucjes toe die nu faalden: alleen denken aan hoeveel ik al heb afgelegd bijvoorbeeld. Ook met het oog op een vaak onverwacht aantal extra kilometers is dat bij trails een verstandige strategie.

Al wandelend beging ik halverwege de doodzonde om op de telefoon te kijken naar social media. Dit keer pakte het echter goed uit. Ramona dwong me tijdens het lopen om te lachen in plaats van te mokken. De maniakele grijns op de foto was mijn poging… die wel werkte. Het hielp me ook weer beseffen in wat voor omgeving ik liep. Niet nog meer *-velden en stomme grashalmen, maar een gouden veld waarin ik het geluk had te mogen lopen. Plus het stelde me gerust dat ik, ook al moest ik alleen lopen, toch hulptroepen kon inschakelen.

Haalbare doelen stellen

Het is natuurlijk ook weer niet zo dat het lopen na de grijns plots vanzelf ging. Het bleef hard werken en ik moest mezelf er ook toe dwingen steeds haalbare doelen te stellen. Niet denken aan 50 km, maar aan de volgende bocht in de weg. Langzaam begon ik daardoor weer beter te lopen. En bij de overgang naar etappe 8, bij de Stippelberg, was er niet langer de wil om daar op een bus naar huis terug te vluchten.

Na enkele mooie stukjes Deurnese Peel, volgt er weer een lang stuk rechtdoor. De route loopt langs het Defensiekanaal, een kanaal dat is afgegraven in 1939 en dat dienst deed als afwateringskanaal, maar ook als antitankgracht. Langs het kanaal staat de Peel-raamstelling, een grote linie met bunkers. Na de eerste paar bunkers schat ik al snel de ruimte tussen de bunkers in op ongeveer 200 m. Ideaal als tussendoelen, hoewel het ook makkelijk is om hier in wandelen te verzanden door het gebrek aan afwisseling.

Bij mijn eerste blik op de Peel-raamstelling, leek het me een vreemde plek voor zo’n verdedigingslinie. Welk nut heeft een rijtje van deze bunkers en een kleine gracht nu tegen een leger dat veel vliegend materieel kan inzetten? In werkelijkheid is de waterlinie natuurlijk bedoeld om de grondtroepen tegen te houden, waarbij gebruik is gemaakt van de moeilijk doordringbare moerassen en aangelegde kanalen met landmijnen langs de kazematten. Een totaal van 331 bunkers over een lengte van 80 km klinkt dan ineens indrukwekkend. Zeker als doortrekken door België was doorgegaan. Nu konden de Duitsers er in principe ook omheenlopen…

Maar mijn aanname was niet onterecht: de eerste dag van de oorlog viel de stelling al, ondanks hevig verzet. Deels doordat de kazematten waren uitgeschakeld door een luchtaanval en deels doordat de soldaten zonder munitie kwamen te zitten. 

Oplevingen

Wat was ik blij toen het kanaal eenmaal gepasseerd was en ik in het vriendelijke dorpje Griendtsveen aankwam. Een dorp waar nog een grintpad doorging met een bordje dat aanmaande om vooral langzaam te rijden vanwege de stofwolken. Ha, die wilde ik hier ook wel opwerpen. Maar eerst een ijsje op een terras. 

Griendtsveen ademt helemaal de sfeer van de laat 19de eeuw met de architectuur van zijn huizen en, veel te grote, kerkje. Dat is ook de tijd waarin het dorp is ontstaan als gevolg van de veenwinning door de maatschappij van Jan van de Griendt. Het veengebied dat volgt, de Mariapeel, is misschien wel het mooiste van het Hertogenpad. Ik was al verwend met de Groote Peel, maar hier kon ik veel beter de verschillende stukken veenmoeras zien en zelfs even aanraken.

Inmiddels was ook de bushalte van Heitrak weer nabij en bleek er nog wel wat meer in mijn tank te zitten. Onderweg had ik vaker dan normaal gewandeld. Maar dat ik er na 48 km toch nog 6.30 min/km uit wist te persen zonder al te veel moeite, gaf voor mij ook aan dat de afbreukgedachten vooral een mentaal dingetje waren en niet ingegeven door fysieke problemen. Wat dat betreft was het dus een hele nuttige training.

Jammer genoeg bleek bij Heitrak dat het nog bijna een uur zou duren tot de volgende bus. Ik had wel precies de 50 km gehaald met drie korte stukjes rond de bushalte – oké vooral vanwege die medaille – maar besloot na het stoppen van het horloge toch door te wandelen langs de buslijn. Vooral in de hoop om nog ergens snel wat eten te kunnen scoren. Moe maar voldaan.

Overzicht Hertogenpad

Eén antwoord op “Gemert-Heitrak: het sluitstuk van het Hertogenpad”

Reacties zijn gesloten.

nl_NLNederlands